วงการสื่อมวลชนลดธง นางยุวดี ธัญญสิริ อดีตผู้สื่อข่าวอาวุโส ประจำทำเนียบรัฐบาล
หรือที่สื่อมวลชนทุกแขนง รวมถึงแหล่งข่าว นักการเมือง ทหาร เรียกอย่างเป็นกันเองว่า “เจ๊ยุ” จากไปอย่างสงบ ท่ามกลางความอาลัยรัก ของครอบครัว ญาติมิตรวงการต่างๆ
ตลอดระยะเวลายาวนาน ที่ปักหลัก ดำรงความเป็นมืออาชีพ
เจ๊ยุเปี่ยมไปด้วยวิญญาณของคนทำงานข่าว
จุดยืนชัดเจน นำเสนออย่างตรงไปตรงมา
ภายหลังถึงแก่กรรม สื่อมวลชน ไม่ว่ารุ่นเล็ก รุ่นใหญ่ ได้ออกมาให้สัมภาษณ์ โพสต์ข้อความแสดงความอาลัย ครูข่าวอีกคนของวงการ
ขณะที่ผู้ที่เคยทำงานใกล้ชิด ที่ต้องพบกันทุกเมื่อเชื่อวัน อย่างโฆษกประจำสำนักนายกรัฐมนตรี
ก็ได้ออกมาให้สัมภาษณ์ ถึงความรู้สึก ต่อการจากไปของเจ๊ยุ
เริ่มจาก สมศักดิ์ ปริศนานันทกุล ที่ปรึกษาหัวหน้าพรรคชาติไทยพัฒนา อดีตโฆษกประจำสำนักนายกรัฐมนตรีสมัย
นายบรรหาร ศิลปอาชา เป็นนายกรัฐมนตรี (24 กรกฎาคมถึง 25 พฤศจิกายน 2539 )
“เสี่ยตือ” เล่าว่า เจ๊ยุมีบุคลิกที่จริงจัง เจ๊ยุจะทำหน้าที่ของสื่อมวลชนอย่างเต็มที่ ประเด็นคำถามที่เจ๊ยุถามเรามา
แล้วเรายังตอบได้ไม่ชัดเจน เจ๊จะเป็นคนไล่บี้ถามต่อจนได้คำตอบที่มา แต่หลังจากเสร็จสิ้นการทำหน้าที่ของทั้งเราในฝ่ายโฆษกรัฐบาลและเจ๊ยุในในฐานะสื่อทำเนียบ เจ๊ก็มักจะเข้ามาพูดคุยตามปกติ รวมถึง
ให้ความรู้สึกดีๆ กับเราเสมอในแบบพี่น้อง
สิ่งที่ผมประทับใจเจ๊ และไม่ลืมในสมัยเข้ามาทำหน้าที่โฆษกรัฐบาลใหม่ๆ ซึ่งต่อจาก นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ เป็นโฆษกรัฐบาลสมัย นายชวน หลีกภัย ซึ่งนายอภิสิทธิ์เป็นภาพหนุ่มนักเรียนนอก ใน
ขณะที่ผมเป็นคนบ้านนอก เห็นได้ชัดเจนว่าแตกต่างกันมาก นายอภิสิทธิ์ก็เป็นคนพูดเก่ง สรรหาคำพูดประดิษฐ์ถ้อยคำมาอธิบายผู้สื่อข่าว ผมเลยบอกเจ๊ยุว่าผมอึดอัด กดดันที่มาทำงานหลังนายอภิสิทธิ์ เพราะผมเป็นคนพูดขวานผ่าซาก ตรงไปตรงมา คิดอะไรก็พูดแบบนั้น รู้ก็ตอบว่ารู้ ไม่รู้ก็ตอบว่าไม่รู้ ผมไม่อาย ซึ่งเจ๊ยุก็พูดมาประโยคหนึ่งว่า “ท่านโฆษกฉันจะบอกให้ว่าในสังคมไทยและคนไทยไม่มีใครชอบคนพูดเก่ง แต่ชอบคนพูดความจริง ท่านโฆษกเป็นคนมีจุดแข็งคือเป็นคนซื่อๆ พูดความจริง เพราะฉะนั้นเราไม่ต้องกลัวอะไร เพราะท่านโฆษกมีจุดแข็งเรื่องนี้มากกว่าเขา”
ตั้งแต่วันนั้นมาเจ๊ยุก็ทำให้ผมมั่นใจว่าเจ๊พูดถูก เพราะนักข่าวต้องการแค่ความจริง ไม่ใช่คนพูดเก่ง ตั้งแต่นั้นเวลาผมมีอะไรก็จะประสานงานกับเจ๊เป็นตัวเชื่อมการสื่อสารระหว่างสื่อกับรัฐบาล และเกิดความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาตลอดปีกว่าๆ
ผมต้องอยู่ทำเนียบทุกวัน เพราะคณะรัฐมนตรี (ครม.) มีงานตลอด ทั้งประชุม ครม.ทุกวันอังคาร ประชุม ครม.สังคม ครม.เศรษฐกิจ หรือเข้าฟังการประชุมต่างๆ ของนายกฯ รวมถึงคอยตอบคำถามสื่อทำเนียบเกี่ยวกับเหตุการณ์บ้านเมืองต่างๆ ส่วนเจ๊ยุด้วยความที่เจ๊มีประสบการณ์มาก เวลาเจ๊ตั้งคำถามแต่ละคำมักเป็นคำถามที่ตรงใจคนในสังคมเสมอ ซึ่งนี่เป็นสิ่งสำคัญในการทำหน้าที่สื่อมวลชนและเราในฐานะโฆษกซึ่งเป็นตำแหน่งที่มีความยากลำบากที่สุดตำแหน่งหนึ่งในรัฐบาลเพราะต้องคอยทำการบ้าน ติดตามสถานการณ์บ้านเมืองเพื่อให้สามารถตอบคำถามนักข่าวได้
เป็นโฆษกเราหลับไม่ได้เพราะโลกไม่ได้หลับไปกับเรา ผมจำได้ว่ามีเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งใหญ่เกิดขึ้นที่เมืองโกเบ ประเทศญี่ปุ่น แล้วเกิดขึ้นตอนกลางดึกเราก็หลับไปแล้ว พอตอนเช้าตื่นขึ้นมาแต่งตัวมาทำงานเข้าทำเนียบ เจอเจ๊ยุตรงดิ่งเข้ามาถามเลยว่า คุณรู้หรือเปล่าท่านโฆษกว่าโกเบแผ่นดินไหว แล้วรัฐบาลจะเตรียมการช่วยเหลืออย่างไรบ้าง ผมก็ได้แต่คิดในใจว่าตายๆ เรายังไม่รู้เลยว่ามีเหตุการณ์แผ่นดินไหว
คำถามบางคำถามของเจ๊แรง ตรงไปตรงมา ผมก็ยอมรับว่ามีอารมณ์หงุดหงิดบ้าง แต่ก็เข้าใจดีว่านั่นเป็นการทำหน้าที่เพราะว่าเสรีภาพของสื่อมวลชนก็คือเสรีภาพของประชาชน ประชาชนจะไม่รู้อะไรเลยถ้าหากสื่อไม่นำเสนอ ซึ่งเจ๊ยุได้ทำหน้าที่ของสื่อได้เต็มที่ ถึงแม้จะมีการกระทบกระทั่งกันในบางครั้ง เช่น สมัยที่มีข่าวว่ารัฐบาลจะซื้อเรือดำน้ำ เจ๊ก็ถามเราว่าการจัดซื้อจัดจ้างครั้งนี้รัฐบาลมีส่วนได้ส่วนเสียอะไรหรือไม่ ซึ่งผมก็โต้ตอบเจ๊กลับไปว่าขณะนี้ยังไม่มีอะไร มีเพียงแค่ข่าวออกมาเท่านั้นจนปะทะอารมณ์กันบ้าง แต่พอทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ
สิ่งที่ผมประทับใจในตัวอีกอย่างคือเจ๊จะสอนพวกนักข่าวรุ่นใหม่ตลอด เช่น เวลานักข่าวรุ่นน้องมาถามคำถามที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่คุยกัน หรือออกนอกเรื่อง เจ๊ก็จะบอกทันทีว่าถามแบบนั้นไม่ได้เกี่ยวกับประเด็น แต่สอนด้วยคำพูดที่มองเราเหมือนลูกหลาน
เจ๊ยุ ในความทรงจำของผม ตั้งแต่วันแรกที่ผมได้รู้จักและได้มีโอกาสทำงานร่วมกันกับเจ๊ในฐานะของสื่อมวลชนกับแหล่งข่าว ซึ่งหนึ่งบทของบทกวีที่ผมเขียนขึ้นด้วยความรู้สึกจากความจริงที่สัมผัสมากับตัวเองกว่า 20 ปี คือ ทั้งหมดของเจ๊ยุ ครับหลับและพักผ่อนให้สบายเถอะครับเจ๊ยุ เจ๊ได้ทำหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ของเจ๊ได้สมบูรณ์แบบ และสมศักดิ์ศรีของสื่อมวลชนยิ่งนัก
คือชีวิต คือวิญญาณ ตำนานสื่อ
คือสัตย์ซื่อ เที่ยงตรง ดำรงค์ศักดิ์
คือ แม่ ครู คือพี่ ที่น้องรัก
คือ “เจ๊ยุ” เสาหลัก สื่อมวลชน
ปณิธาน วัฒนายากร ที่ปรึกษารองนายกรัฐมนตรี อดีตโฆษกประจำสำนักนายกรัฐมนตรีสมัยรัฐบาลนายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ในห้วง 30 ธันวาคม 2551 ถึง 31 กรกฎาคม 2554 บอกว่า ความประทับใจระหว่างผมกับเจ๊ยุมี 3 เรื่องใหญ่ๆ คือ 1.เจ๊เป็นคนมุ่งมานะในการติดตามงานของรัฐบาลในทุกยุคทุกสมัย เจ๊ยุเป็นนักข่าวที่ทำการบ้านมาเป็นอย่างดี เมื่อถามคำถามก็จะถามตรงประเด็น ไม่เยิ่นเย้อ ถามแบบเข้าถึงหัวใจของปัญหา มีความดุดันเอาจริงเอาจังซึ่งถือเป็นเรื่องปกติของสื่อทำเนียบอยู่แล้ว แต่เจ๊ยุจะโดดเด่นมาก
เจ๊ยุใช้มาตรฐานการถามเหมือนกันหมดไม่ว่าจะเป็นนายกฯ รองนายกฯ รัฐมนตรี และโฆษกรัฐบาลก็จะมีลักษณะท่าทางเหมือนกันหมด คือ จะต้องไล่บี้เอาคำตอบมานำเสนอสังคมให้ได้
เรื่องที่ 2 ในยุคปัจจุบันผมก็ได้มีโอกาสมาพบเจ๊ยุอีกในฐานะที่ปรึกษารองนายกฯกับนักข่าวทำเนียบ บทบาทที่เปลี่ยนไปคือผมไม่ต้องมาตอบคำถามที่เป็นเรื่องเฉพาะเหมือนโฆษก ทำให้การพูดคุยของเจ๊กับผมเป็นการคุยกันเรื่องภาพรวมของประเทศระยะยาว และผมก็เพิ่งเข้าใจว่า เจ๊มีความกังวลอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับปัญหาของประเทศ และได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนมุมมองในฐานะคนที่เป็นกังวลกับบ้านเมือง สถานการณ์ภาคใต้ บทบาททหารกับการเมือง ทำให้ผมเห็นอีกหนึ่งบทบาทของเจ๊ยุ
ส่วนเรื่องที่ 3 เป็นเรื่องที่ใหม่ที่สุดสำหรับผม เพราะผมแปลกใจและประทับใจเจ๊ยุมากที่สุด คือ เจ๊ยุเอาใจใส่เรื่องครอบครัวผม คอยถามเรื่องลูกชายของผมอย่างเป็นห่วงเป็นใย เคยฝากตุ๊กตาหมีไปให้ลูกชายผมด้วย รวมถึงให้คำแนะนำในเรื่องของการเลี้ยงลูกบ่อยครั้ง นี่เป็นอีกด้านที่ผมไม่เคยเห็นจากเจ๊ยุ แม้กระทั่งวันสุดท้ายที่เจ๊ยุมาทำเนียบ ยังคุยเรื่องลูกชายผม พูดง่ายๆ เจ๊ก็เหมือนเป็นคุณป้า คุณย่าที่คอยสอนวิธีการเลี้ยงลูก ผมคิดว่าเรื่องของเจ๊ยุมุมนี้ไม่ค่อยมีใครเคยเห็น ผมถือว่าโชคดีมากที่ได้เก็บเจ๊ยุไว้ในความทรงจำถึง 3 เรื่องใหญ่ๆ
เจ๊ยุจากไปอย่างไม่มีวันกลับ แต่ก็ได้ทิ้งอะไรต่อมิอะไรไว้ให้กับวงการสื่อ โดยเฉพาะการทำหน้าที่อย่างตรงไปตรงมาตรงไปตรงมา กระทั่งบางครั้งเจ๊ยุ ถูกมอง ขวางหู ขวางตา ผู้ที่อยากปิดหู ปิดตาประชาชน ในขณะที่เจ๊ยุ-ยุวดี ธัญญสิริ พยายามเปิดหู เปิดตา ตามหน้าที่สื่อมวลชน
