ไม่เพียงแต่กรณี”บรรษัทน้ำมันแห่งชาติ”เท่านั้นที่กลายเป็นคำถามในเรื่องแพ้หรือชนะ
หากกรณี”วัดพระธรรมกาย” ก็เป็น “ประเด็น”
แรกที่มีคำสั่งหัวหน้าคสช.ฉบับที่ 5/2560 ออกมากลางดึกของคืนวันที่ 15 กุมภาพันธ์
เสียงชโยโห่ร้องดังกึกก้อง
ไม่ว่าจะมาจาก “วัดอ้อน้อย” ไม่ว่าจะมาจาก นพ.มโน เลาหวณิช และ นายไพบูลย์ นิติตะวัน
เพราะนี่คือ “มาตรา 44”
การนำเอา “มาตรา 44” มาใช้ครั้งนี้เชื่อกันว่า “วัดพระธรรมกาย”ไม่รอดอย่างแน่นอน
แล้ว”ผล”เป็นอย่างไร
ความสำเร็จที่ประเมินได้คือ ดีเอสไอ ตำรวจและทหารสามารถเข้าไปในวัดพระธรรมกายได้
ไม่ว่าอาคารดาวดึงส์ ไม่ว่าอาคารบุญรักษา
ขณะเดียวกัน ปฏิบัติการรุกครั้งนี้สามารถถอดสมณศักดิ์ไม่ว่าจะของ พระเทพญาณมหามุนี ไม่ว่าจะเป็น พระราชภาวนาจารย์
กลายเป็น พระไชยบูลย์ ธัมมชโย กลายเป็น พระเผด็จ ทัตตชีโว
ถามต่อไปว่าแล้วจับ พระไชยบูลย์ ธัมมชโย ได้หรือไม่
ถามต่อไปว่าแล้วผลสะเทือนจาก”มาตรา 44″ กระทั่งมีผู้เสียชีวิตตามมา 2 คน
เคยมีใครคิดบ้างหรือไม่
สภาพความเป็นจริงที่เห็นและเป็นอยู่ในขณะนี้ก็คือ ความเป็นปรกติได้คืนกลับ
ไม่มีการ”ปิดล้อม”วัดพระธรรมกาย
ตราบจน ณ วันนี้ ดีเอสไอยังไม่สามารถตอบได้ว่า พระไชย บูลย์ ธัมมชโย หลบเร้นอยู่หนใด
กว่า 300 คดีก็ยังเป็นกว่า 300 คดี
ความน่าสนใจก็คือ วัดพระธรรมกาย สามารถประกอบศาสนกิจได้เหมือนที่เคยประกอบมาเสียงสวดมนต์ยังดังกระหึ่ม
ไม่ว่าจะเป็นที่”คลองหลวง”หรือใน”ต่างประเทศ”
