เรื่องการเปลี่ยนหมุด ย้ายหมุด “คณะราษฎร” มิได้เป็นเรื่องใหม่ ในยุค จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ ก็เคยทำมาแล้ว
แล้วทำไมเมื่อเกิดขึ้นจึงเป็นเรื่อง”แปลก”
ความแปลกมิได้อยู่ที่ปฏิกิริยาอันมาจาก “จ่านิว” หรือ นายสิรวิชญ์ เสรีธิวัฒน์
หรือ นายพริษฐ์ รัตนกุลเสรีเริงฤทธิ์
หากมาจากท่าที “แบะ แบะ แบะ” ของเขตดุสิต ของกรมศิลปากร
ทำไมจึงไม่รู้ ทำไมจึงตอบไม่ได้
แม้กระทั่งเมื่อ พล.ต.อ.ศรีวราห์ รังสิพราหมณกุล ซึ่งเป็นระดับ รองผบ.ตร.ก็มิให้ “คำตอบ”
หากแต่เป็นไปในแบบ “ป้องปราม”
ยิ่งมีการสอบถามไปยังบรรดา”โฆษก”ทั้งหลายที่ห้อมล้อมอยู่โดยรอบ “รัฐบาล” และ “คสช.”
ยิ่งสร้างความประหลาดใจ
พล.ท.สรรเสริญ แก้วกำเนิด ซึ่งเล่นบท”รู้ทุกเรื่อง”มาตั้งแต่เป็น พ.อ.กระทั่งทะยานผ่าน พล.ต.มายังพล.ท.
ยังร้องเพลง”หนูไม่รู้”
ขณะเดียวกัน พล.ต.วีรชน สุคนธปฏิภาค รองโฆษก ยังตอบคำถามเรื่อง”หมุด”หายจากนักข่าวรอยเตอร์ส ว่า
“อย่างนั้นรัฐต้องรับผิดชอบทุกอย่างที่หายไปสิ”
หากนำเอาคำพูดของ พล.ต.วีรชน สุคนธปฏิภาค วางเรียงกับของ พล.ท.สรรเสริญ แก้วกำเนิด รวมถึงของ พล.ต.อ.ศรีวราห์ รังสิพราหมณกุล
ยิ่งต้องนำสำนวน”กำลังภายใน”ออกมายืนยัน
นั่นก็คือ “หัวร่อมิได้ ร่ำไห้มิออก”
ความจริง ผู้คนมีความเข้าใจในวิถีและความเป็นไปของ”หมุด”ในฐานะอันเป็น “วัตถุ” 1 ในทางประวัติศาสตร์
ว่าหนีไม่พ้นจากกฎแห่ง”อนิจจัง”ไม่เที่ยงแท้ ไม่แน่นอน
แต่ความข้องใจที่ดำรงอยู่และขยายตัว ใหญ่โตและกว้างขวางเป็นลำดับ คือ คำว่า”ทำไม”
อย่าประมาทคำว่า”ทำไม”อย่างเด็ดขาด เพราะที่ตามมานั้นมักจะนอกเหนือการคาดคิด
