กรณี “หมุดคณะราษฎร” ที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยสะท้อนให้เห็นบท บาทของ “สื่อ” ว่ามีสูงอย่างยิ่ง
ไม่ว่าจะเป็น”สื่อกระดาษ” ไม่ว่าจะเป็น “สื่อกระจก”
แม้ว่าสถานีวิทยุกระจายเสียง แม้ว่าสถานีโทรทัศน์จะอยู่ในความควบคุมของ “อำนาจรัฐ” อย่างเต็มเปี่ยม
แต่ก็ยากที่จะไป”กำกับ” 2 สื่อนั้นได้
อาจได้บางส่วน แต่กล่าวจากด้านที่ครอบงำและก่อให้เกิดเป็น “กระแส”ในทางสังคมแล้ว ต้องยอมรับว่า”สายพาน”ข่าวและความเห็นดำเนินไปอย่างชนิดไหลเรื่อย
“สื่อ” กลายเป็น “เวที” อันคึกคัก
ไม่ว่าจะจากด้านที่ยืนอยู่ข้าง”หมุดคณะราษฎร” ไม่ว่าจะจากด้านที่ยืนอยู่ข้าง”หมุดหน้าใส”
นี่คือบรรยากาศอันเป็น”คุณ”ต่อ”เสรีภาพ”
มีความพยายามจากคสช.และจากรัฐบาลมิให้มีการนำเสนอเรื่องของ “หมุด”
โดยมองว่าเป็นเรื่องของ”ความวุ่นวาย”
โดยเริ่มต้นจากจุดที่ขัดแย้ง แตกแยก ในทางความคิด ในทาง ความเห็น
ทั้งๆที่ความจริง นี่คือลักษณะแห่ง “ประชาธิปไตย”
ประชาธิปไตยอันเป็นเป้าหมายและความต้องการนับแต่เมื่อวันที่ 24 มิถุนายน 2475 เป็นต้นมา
ความหมายของ “ประชาธิปไตย” เป็นอย่างไร
คือ ไม่เพียงแต่จะมีพื้นที่สำหรับ “หมุดหน้าใส”เท่านั้น หากแต่ต้องมีพื้นที่สำหรับ “หมุดคณะราษฎร” ด้วย
และนี่คือความคึกคักที่ได้กลายเป็น”กระแส”ไปแล้ว
หากย้อนกลับไปดูกระบวนการถกเถียงในเรื่องของ “หมุด” จุดเริ่มต้นมาจาก “สื่อกระจก”
แล้วก็แตกแขนงไปยัง “สื่อกระดาษ”
จากนั้น ทั้ง “สื่อกระดาษ” และ “สื่อกระจก” ต่างให้ความสนใจนำเสนออย่างต่อเนื่องและคึกคัก
เกิดอาการไหลบ่าทางด้าน “ข่าว” และ “ความเห็น”
เป็นไปตาม “เจตนารมณ์” เป็นไปตาม “ประชาธิปไตย”
