คำสั่ง “ปิดปาก” เจ้าหน้าที่ตำรวจมิให้ออกมาให้ “ข้อมูล”ในเรื่องระเบิด
ก็เหมือนการเล่นบทของ “นายกฯ”
ที่ประกาศไม่ให้สัมภาษณ์ “ผู้สื่อข่าว”เป็นเวลาต่อเนื่องกันอย่างน้อย 2 สัปดาห์
เท่ากับสวมบท “เตมีย์ใบ้”
เท่ากับเก็บรับบทเรียนถนอมปากสงวนคำจาก พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์
จะต่างก็เพียงแต่ “รายละเอียด”
ภายในความเรียบเฉยของ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ก็แฝงไว้ด้วย “ลูกเล่น”ประเภท
“กลับบ้านเถอะลูก”
การพูดน้อยมีความจำเป็นอย่างแน่นอนสำหรับ”ผู้นำ”ไม่ว่าระดับบริษัท หรือระดับรัฐบาล
แต่มิได้หมายความว่า “ไม่พูดเลย”
พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ มิใช่ว่าจะไม่พูด มิใช่ว่าจะไม่ยอมสังสรรค์กับ “นักข่าว”
อาจเพราะมี “ดร.สามสี”เป็น “โฆษก”
อาจเพราะมี ดร.วีรพงษ์ รามางกูร แวดล้อมอยู่โดยรอบในฐานะ “ที่ปรึกษา”
บางวาระ”ป๋า” ไม่พูด แต่หลายวาระ”ป๋า”ก็เปิดปาก
ความหมายของ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ เด่นชัดอย่างยิ่งว่ามิได้เปิดประตูอย่างสิ้นเชิง
หากแต่พูดตามความจำเป็น
ที่มีคำเตือนจากผู้มากด้วยความจัดเจนว่า ก่อนพูดเราเป็น”นาย” แต่เมื่อพูดออกไปแล้ว “คำพูด”เป็นนายนั้น
เน้นตรงที่ “จำเป็น”
อดีตนายกรัฐมนตรีบางท่านความที่ฝึกพูดจากมหาวิทยาลัยชั้นนำของต่างประเทศ แต่พูดแล้วก็ไม่ทำเลยได้ฉายาว่า “ดีแต่พูด”
ผู้นำบางท่านเห็นไมโครโฟนไม่ได้เป็นเจื้อยแจ้วจำนรรจาสำแดงอาการ”พล่าม” มากกว่าจะเป็นการพูดอย่างมีสติ มีความยั้งคิด
การพูดตาม”จำเป็น” ความหมายก็คือ พูดอย่างมี”สติ”
