การโยนประเด็น “การเมือง” ให้กับคณะทำงานตรวจสอบการระบายข้าว พรรคเพื่อไทย เป็นเรื่องง่ายและสะดวก
เพราะว่าทั้งหมดล้วนเป็น “นักการเมือง”
ไม่ว่าจะเป็น นายยุทธพงศ์ จรัสเสถียร จากมหาสารคาม ไม่ว่าจะเป็น นายสมคิด เชื้อคง จากอุบลราชธานี
แต่ต่อ “เจ้าของโกดัง” และ “โรงสี” ไม่น่าจะง่าย
ไม่ว่าจะเป็นที่อ่างทอง ไม่ว่าจะเป็นที่สระบุรี ไม่ว่าจะเป็นที่ลพบุรี
เพราะเขาเป็น “ผู้เดือดร้อน” โดยตรง
นั่นก็คือ 1 เดือดร้อนจากกระบวนการระบายข้าว นั่นก็คือ 1 เดือดร้อนจากคำแถลงของกรมการค้าต่างประเทศ
ตรงนี้แหละคือ “ปัญหา”
คำถามก็คือ เหตุใดรัฐบาลโดยกระทรวงพาณิชย์จึงปล่อยเลยตาม เลยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตั้งแต่เมื่อ “นักการเมือง” ออกมา “เปิดโปง”
ทั้งๆที่หากการเปิดโปงของ “นักการเมือง” มีมูลความจริงจะก่อให้เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวง
ดังที่ นายจาตุรนต์ ฉายแสง ระบุ
“การซื้อข้าวดีในราคาอาหารสัตว์จะทำให้ตลาดเกิดปัญหาทันที พ่อค้าจะทำกำไรมหาศาลจากข้าวต้นทุนต่ำ เอกชนรายอื่นจะทำราคาแข่งขันสู้ไม่ได้
“ส่วนรัฐเองก็จะขาดทุนมากขึ้นไปอีก”
ข้อน่าสงสัยก็คือ ทำไมคณะกรรมการบริหารนโยบายและจัดการข้าว(บนข.)จึงเฉย
ทำไมกระทรวงพาณิชย์จึงเฉย
คำว่าเฉยในที่นี้ก็คือ เมื่อเห็นว่า “นักการเมือง” บิดเบือนข้อมูลเหตุใดจึงจัดการอย่างเฉียบขาดฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายให้เข็ดไปเลย
เมื่อเห็นว่า บรรดาเจ้าของโกดัง เจ้าของโรงสี รับแผนจากนักการเมืองมาทำไมไม่เปิดรายละเอียดออกมาให้ล่อนจ้อน
ยิ่งเห็นว่าประสานกับ “คดีจำนำข้าว” ยิ่งต้องมี “กัมมันตะ”
ความจริง คสช.และรัฐบาลควร “เทคแอ็คชั่น” ตั้งแต่ออกมาปูดเรื่องบริษัทอาหารสัตว์ที่ราชบุรีประมูลได้อย่างมีเงื่อนงำแล้ว
ปล่อยให้ “นักการเมือง” เหล่านี้ “ลอยนวล” ได้อย่างไร
