ความหงุดหงิดของ พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ว่าจะมองในเรื่องทางรัฐศาสตร์ ไม่ว่าจะมองในเรื่องทางสังคมวิทยา
หากติดตามการรายงานของ”สื่อ”อย่างเกาะติด
จะรับรู้ว่า พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา สำแดงอาการเครียดตึงในทางอารมณ์มาตั้งแต่เช้า
ไม่ใช่เพิ่งเริ่มขึ้นในตอนสาย
บางคนที่ติดตาม “ข่าว” ในตอนเช้าของวันนี้อาจคิดว่าเรื่องมาจากกรณี”หมอธี” น็อตหลุดที่กรุงลอนดอน ทั้งที่ความจริงเป็นเรื่องในลักษณะสะสม
สะสมจาก”อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย” สะสมจากถนนคนเดิน
ใกล้กับ “เทียนอันเหมิน”
หากมองจากพื้นฐานความคาดหวังในทางความรู้สึกของ พล.อ. ประยุทธ์ จันทร์โอชา ก็น่าเห็นใจ
โดยเฉพาะกรณีของ “2 พี่น้อง”
ความรู้สึก 1 คือ ความผิดหวังต่อท่าทีของสำนักเซนต์เจมส์ ความรู้สึก 1 คือ ความผิดหวังต่อท่าทีของสำนักจงหนานไห่
และนี่ยิ่งรับรู้ว่าปลายทาง 1 คือ กรุงโตเกียว
เมื่อประสานเข้ากับน้ำเสียงของ “หมอธี” ในเรื่อง “หลักเผ่า”อันอยู่เหนือ “หลักกู”
อาการวีน อาการเหวี่ยงย่อมบังเกิดแน่นอน
ทั้งหมดนี้มิได้มีพื้นฐานมาจากลักษณะสั่งสมของแต่ละสถานการณ์เพียงด้านเดียว หากแต่ยังเนื่องจากการเคลื่อนตัวของดวงดาวผสมผสานเข้ามาด้วย
จึงขาลงทั้ง”รัฐบาล” จึงขาลงทั้งเจ้าของ”ดวงชะตา”
เมื่อประมวลแต่ละสภาพการณ์เข้ามาแยกแยะอย่างเป็นระบบก็จะมองเห็น
มองเห็นและประจักษ์ในคำทำนาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กัปปิยโวหารจากผู้อาวุโสแห่งบ้านสี่เสาเทเวศร์เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม เป็นการส่ง ส.ค.ส.ว่าด้วย “กองหนุน”
ไม่ว่ากองหนุนระดับ พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ไม่ว่ากองหนุนระดับ “รัฐมนตรี”วงในครม.
จำเป็นต้อง”หงุดหงิด” จำเป็นต้องกระแทกส้นเท้า
