ขณะที่ภาพหนึ่ง พรรคพลังประชารัฐ พรรคภูมิใจไทย พรรคประชาธิปัตย์ ออกมาให้ความเห็นชอบ
กับการแก้ไขรัฐธรรมนูญโดยเริ่มที่มาตรา 256
เหมือนกับเป็นการถอย ยอมรับต่อข้อเรียกร้อง “เยาวชนปลดแอก”
ขณะเดียวกัน ภาพหนึ่งก็มีหมายจับใบที่ 2 ยื่นให้กับ นายอานนท์ นำภา พลันที่เดินออกจากศาลอาญา และยื่นให้ นายบารมี ชัยรัตน์ ในเวลาต่อมา
นี่เท่ากับเป็นการรุก รุกเพื่อเด็ดหัว “แกนนำ” ของอีกฝ่าย
ทั้งๆ ที่ 1 ในข้อเรียกร้องอันมาจากการชุมนุมเมื่อตอนค่ำของวันเสาร์ที่ 18 กรกฎาคม บริเวณโดยรอบอนุสาวรีย์ประชาธิปไตยเด่นชัด
เด่นชัดให้ “หยุดคุกคามประชาชน”
แต่กระบวนการคุกคามมิได้จำกัดแต่เพียงผู้ใหญ่อย่าง นายบารมี ชัยรัตน์ นายอานนท์ นำภา หากแต่ลงลึกไปยังแม้กระทั่ง “นักเรียน”
จำเป็นต้องศึกษากระบวนการคุกคามอย่างเป็นพิเศษ
ไม่ว่าจะเป็นการออกหมายจับต่อ นายอานนท์ นำภา ไม่ว่าจะเป็นการคุกคามไปตามโรงเรียนและหมู่บ้านในขอบเขตทั่วประเทศ
กระทำโดย พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา ยืนยันว่า “ไม่ได้สั่ง”
กระนั้น กลไกอำนาจรัฐ ไม่ว่าจะเป็นกองบัญชาการตำรวจนครบาล ไม่ว่าจะเป็นการสนธิกำลังตำรวจ ทหารและฝ่ายปกครอง
ดำเนินไปภายใต้ข้ออ้างแห่ง “กฎหมาย”
แต่ละปฏิบัติการอันถือได้ว่าสวนทางกับข้อเรียกร้อง “หยุดคุกคามประชาชน” นั้น ดำเนินไปภายใต้กระบวนท่าที่ยั่วยุและท้าทาย
ไม่ว่าจะต่อ นายอานนท์ นำภา ไม่ว่าจะต่อ นายบารมี ชัยรัตน์
เป้าหมายต้องการสกัด ต้องการขัดขวาง ก่อนการชุมนุมในวันอาทิตย์ที่ 16 สิงหาคม ก่อนการบานปลายขยายตัวไปจนถึงเดือนกันยายน
ทั้งๆ ที่ยิ่งสกัด ยิ่งบานปลาย ยิ่งกระจายกว้างขวาง
ถามว่าหลังการจับกุม นายอานนท์ นำภา เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม การชุมนุมที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เมื่อ
วันจันทร์ที่ 10 สิงหาคมเป็นอย่างไร
การชุมนุมบนถนนราชดำเนินในวันอาทิตย์ที่ 16 สิงหาคมเป็นอย่างไร
ไม่เพียงแต่ทะยานไปยัง “เรือนหมื่น” หากเด่นชัดอย่างยิ่งว่าเป็นเรือน “หลายหมื่น” และยังก่อให้เกิดสภาพ “อาฟเตอร์ช็อก” อย่างใหญ่หลวง
ในเมื่อเช้าวันจันทร์ที่ 17 สิงหาคมส่งผลสะเทือนถึง “โรงเรียน”
เด็กนักเรียนไม่เพียงแต่ติด “โบขาว” หากแต่ก่อปฏิบัติการ “ชู 3 นิ้ว” ระหว่างการร้องเพลงชาติหน้าเสาธงอย่างคึกคักและกว้างขวาง
ในที่สุด “นักเรียนเลว” ก็ไปหน้ากระทรวงศึกษาธิการ
จึงทำความเข้าใจยากเป็นอย่างยิ่งว่า เหตุใดกลยุทธ์ของรัฐบาล ไม่ว่าจะการยอมถอยเรื่องรัฐธรรมนูญ เหตุใดต้องรุกในเรื่องคุกคามประชาชน
หรือว่ามีเป้าหมาย “เร้นลับ” ยิ่งไปกว่านี้
ทั้งๆ ที่การปรากฏขึ้นของ “เยาวชนปลดแอก” แม้จะนำไปสู่ปรากฏการณ์ “นักเรียนเลว” แต่ทุกอย่างก็เป็นเรื่องของเยาวชน ของนักเรียน นิสิต นักศึกษา
กระนั้น ก็ยังต้องเผชิญกับแนวทาง “การศึกมิหน่ายเล่ห์”
ด้านหนึ่ง ผ่อนปรน ยอมถอยออกมาหลายก้าวในประเด็นรัฐธรรมนูญ ขณะเดียวกัน ด้านหนึ่ง กลับรุกไล่ คุกคามผ่านกระบวนการทางกฎหมายอย่างต่อเนื่อง
ยิ่งมากมายด้วย “กับดัก” โอกาสที่ “ติดกับ” ก็อาจบังเกิดขึ้นได้
