| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
สัปดาห์แรกของปี พ.ศ.2565 ผ่านไปด้วยความตาย
ธรรมดาของความเป็นคน การจากกันของคนที่ไม่ควรจาก เป็นความโศกเศร้าอย่างหนึ่ง
อาลัยอาวรณ์ในขณะที่ฉุกคิด
คิดถึงความผูกพันที่เป็นมา ความรักใคร่ใหลหลงที่เป็นไป เป็นความทรงจำที่น่าเสียดาย แทบจะไม่มีอะไรมาทดแทนได้
เพราะความตายกระชากไปขยี้จนหมดสิ้นแล้ว
ความตายที่ยังไม่ถึงที่ตาย ทารุณร้ายกาจอย่างนี้นี่เอง
ระอุทุกข์ทรวงโทรมนัสสาได้สาสม
แทรกคิดถึงสถานการณ์ที่ยังไม่ตาย
เบื้องแรก รัฐที่ปกครองคนด้วยกันด้วยความสุขุมรอบคอบ จึงคิดปกป้องรักษาคนหมู่ใหญ่ให้มีชีวิตจนถึงที่สุด
เริ่มแต่เยาว์วัย ก็อยู่ในอ้อมกอดบิดา มารดา
ให้การศึกษาเล่าเรียนที่เป็นผู้เป็นคน
ประกอบอาชีพเลี้ยงดูคนและครอบครัวได้ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เกื้อกูลเพื่อนร่วมโลกโดยมิขาดตกบกพร่อง
บทเพลงโลกทั้งผอง พี่น้องกัน บรรเลงอยู่ชั่วชีวิต
ถึงเวลาค่อยดับขันธ์ไปตามกาล
ชีวิตที่เป็นชีวิต น่าสำแดง เกิดตั้งอยู่ตายดับ เช่นนี้ ถ้าแผ่นดินอันกว้างใหญ่แต่ละผืน เอื้อเฟื้อเกื้อกูลเอาใจใส่กันด้วยความมั่นคงและเป็นปกติ
ไม่ใช่อยู่ร่วมกันด้วยความผิดปกติ
โรคภัยไข้เจ็บยังสาหัสสากรรจ์ไม่พอเชิญเอ็งล่อเหล้าให้เฉิ่มฉ่ำตามเทศกาลด้วย
อดอยากปากแห้ง แล้งน้ำ ดำดินเพียงใดอย่าไปกลัว
ยังกู้มาสู้ได้
ความผิดปกติทำได้ทุกเรื่อง
แม้กระทั่งความตายที่ยังไม่สมควรตาย
และจะดีขึ้นอีกอักโข
ที่ตัวอย่างความตายรายต่อไป
คือความผิดปกติ?
ขรัวตาขำ
