| ที่มา | เสาร์ประชาชื่น มติชนรายวัน |
|---|---|
| เผยแพร่ |
ฟังเพลง “เราจะทำตามสัญญา ขอเวลาอีกไม่นาน..” กันมา 4 ปีกว่าๆ สลับด้วย “ประเทศกูมี..” พอครึ้มๆ
เบรกกิ้งนิวส์— ด่วน ..ประเทศพี่กำลังจะมีเลือกตั้ง ถ้าโรคเลื่อนไม่กำเริบอีกครั้ง
เป็นอีเวนต์ใหญ่ที่ทั่วโลกจับตา เพราะห่างหายมาหลายปี
ที่จริงเมื่อ 4 ปีก่อน หรือเมื่อ 2 ก.พ.2557 จะมีเลือกตั้งมาหนแล้ว แต่มีพรรคการเมืองประกาศบอยคอต มีกลุ่มการเมืองเป่านกหวีดขัดขวางทุกวิถีทาง
บางกลุ่มสกัดรถของ กกต. เอาหีบเลือกตั้งไปเททิ้งข้างทางเกลื่อน ก็ยังมี
ขนาด กกต.ในตอนนั้น ยังโดนนินทาว่า อารมณ์อืดๆ ฝืดๆ ไม่อยากจัดเลือกตั้งเท่าไหร่นัก ทั้งที่เขาจ้างมาจัดเลือกตั้งแท้ๆ
ขยายความตรงนี้อีกนิด ปลายเดือน ต.ค.2556 หลังจากรัฐบาลเพื่อไทยชงร่าง พ.ร.บ.นิรโทษกรรมฯเข้าสภา แล้วม็อบฮือขึ้นมาและจุดติด
รัฐบาลยิ่งลักษณ์ถอยกรูด ถอนร่าง พ.ร.บ.ออกไป แต่ม็อบก็ยังไม่เลิก จึงยุบสภาเมื่อเดือน ธ.ค.2556 กำหนดเลือกตั้งเดือน ก.พ. ปี 2557
ระหว่าง ธ.ค.2556-ก.พ.2557 ไม่มีการหาเสียง เพราะม็อบตอนนั้นดุมาก ประกาศตามล่ารัฐมนตรี หน่วยราชการกระทรวงใหญ่ๆ ประกาศไม่เอารัฐบาล จนมีปลัดกระทรวงได้นกหวีดทองคำเป็นอนุสรณ์แห่งความรักชาติกันมาแล้ว
ถึงกระนั้น การเลือกตั้งก็เกิดขึ้นอยู่ดีในภาคเหนือ อีสาน ภาคกลาง
ก่อนที่ศาลรัฐธรรมนูญตัดสินให้เป็นโมฆะไป
ตอนนั้นกลุ่มไม่อยากเลือกตั้ง ให้เหตุผลสุดคูลว่า ต้องปฏิรูปก่อน ถึงจะเลือกตั้งได้
ไม่อย่างนั้นเลือกไปจะได้แต่พรรคเดิมๆ พูดให้ง่ายมากขึ้น คือขืนเลือกไปพวกพี่ก็ไม่ชนะนั่นเอง
เป็นตรรกะของสายนกหวีด ทำนองว่าพี่รู้พี่เรียนมาเยอะ แต่ชาวบ้านงง เพราะเลือกตั้งเป็นเรื่องของผู้มีสิทธิ เขาจะลงคะแนนเลือกใครก็เป็นเรื่องของเขา
จนบัดนี้ยังพิสูจน์ชัดไม่ได้ว่า เป็นตำรารัฐศาสตร์ของกูรูจากถ้ำไหน
“จากข่าวที่ ป.ป.ช.ประกาศให้ ขรก.จนท.รัฐ
แสดงบัญชีทรัพย์สินและหนี้สิน ทั้งของตัวเองบ้านใหญ่บ้านเล็ก
แล้วโวยวาย ลาออกกันเป็นทิวแถว
จะอ้างอะไรก็แล้วแต่ ที่แน่ๆ ออกอาการกลัวตรวจสอบชัดเจน
ทีมงาน “ประเทศกูมี” ขออีกเพลงเหอะ ?!”
รอบนี้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด การเลือกตั้งจะเกิดขึ้นในเดือน ก.พ.2562 นับจากวันนี้ ก็ประมาณ 3 เดือน
แต่บรรยากาศจะเหวี่ยงๆ หลอนๆ สักหน่อย เพราะกฎกติกาจะแปลกแตกต่างจากการเลือกตั้งเดิมๆ
กฎกติกาเป็นยังไง ขอให้ท่านผู้อ่านไปติดตามจากหน้าการเมืองของมติชนเอาเอง
แต่ผลิตผลจากกฎกติกาใหม่ ก็อย่างที่เห็นกันอยู่ คือ มีพรรคการเมืองเกิดขึ้นเป็น 100 พรรค
จะว่าประชาธิปไตยเบ่งบานก็ใช่ แต่อีกเหตุหนึ่ง ก็เพื่อจะตามเก็บ ส.ส.ปาร์ตี้ลิสต์ เพราะเขาออกแบบมาให้พรรคใหญ่ได้ ส.ส.เขต ส่วนพรรคขนาดกลาง พรรคเล็ก จะได้ ส.ส.บัญชีรายชื่อหรือปาร์ตี้ลิสต์
ก็เลยมีคนหัวใส ตั้งพรรคขนาดกลาง ขนาดเล็ก หวังได้ ส.ส.บัญชีรายชื่อสักสิบยี่สิบคน เผื่อจะได้รับเชิญไปช่วยบ้านช่วยเมือง
ส่วนพรรคใหญ่เดิมๆ ก็ต้องรีบทำตัวลีบๆ ไม่ให้ใหญ่เกิน บางพรรคเก่าแก่สมาชิกเป็นล้าน เจอเซตซีโร่เข้าไป หายไปเป็นล้านคน อีกเหมือนกัน เรียกว่าเข็ดเสียงนกหวีดกันไป
ผลิตผลอื่นๆ ยังได้แก่ การมีพรรคที่โผล่ขึ้นมาดูดอดีต ส.ส. จนเติบโตพรวดๆ แบบข้ามคืน
ทั้งหมดนี้ คือการปฏิรูปก่อนเลือกตั้ง ที่โฆษณาไว้อย่างแซบเว่อร์เมื่อปี 2556-2557 นั่นเอง โดยมีพรีเซ็นเตอร์คับคั่ง ไม่ว่าจะเป็นนักการเมือง ข้าราชการ นักธุรกิจ สื่อ ดารา พิธีกร ฯลฯ
สภาพเหล่านี้ จะนำไปสู่อะไรคงพอนึกออก
การเมืองหลังเลือกตั้งที่กำลังเริ่มเซตตัวมองเห็นเป็นโครงคร่าวๆ นายกฯจะเป็นใคร พรรคไหนจะผนึกกับ 250 ส.ว. เพื่อช่วยกันโหวตกำหนดตัวนายกฯ แล้วนายกฯจะหน้าตาเป็นยังไง ทั้งหมด ไม่ยากเกินกว่าจะเดา
ภายใต้ Theme “ไม่เสียของ” ซึ่งอะไรก็เกิดขึ้นได้
โจทย์ก็คือ แล้วการเมืองที่อุตส่าห์ “ดีไซน์” กันมา หมดเงินชาวบ้านไปมากมายจะแก้ปัญหาประเทศได้มากน้อยแค่ไหน
จะแข่งขันกับคนอื่นได้หรือไม่ หรือจะยึดคติแพ้เป็นพระชนะเป็นสมีกันต่อไป
ที่จริงข้อสรุปที่ว่า การรัฐประหารแก้ปัญหาประเทศไม่ได้ เกิดขึ้นมานานแล้ว
แต่ก็มีคนบอกว่า รัฐประหารแก้ปัญหาไม่ได้นั้นพี่ก็รู้มานานแล้ว แต่อำนาจจากการรัฐประหารนี่พี่ว่าก็ทำอะไรได้เยอะแยะ
รัฐประหารเลยต้องเกิดขึ้น เข้าสู่การเมืองแนวทดลอง Experimental กันอีกที
ข้อสรุปใหม่ ภายหลังการทดลองครั้งบันลือโลกคืออะไร รอผู้รู้เขามาระดมสมองกันอีกที หลังจากบรรยากาศบ้านเมืองเปิดกว้างมากกว่านี้
แต่เบื้องต้นคงเห็นกันแล้ว จากข่าวที่ ป.ป.ช.ประกาศให้ ขรก.จนท.รัฐแสดงบัญชีทรัพย์สินและหนี้สิน ทั้งของตัวเองบ้านใหญ่บ้านเล็ก แล้วโวยวาย ลาออกกันเป็นทิวแถว
จะอ้างอะไรก็แล้วแต่ ที่แน่ๆ ออกอาการกลัวตรวจสอบชัดเจน
ทีมงาน “ประเทศกูมี” ขออีกเพลงเหอะ ?!
