ทุกคนต้องการความสุข ดังนั้นวิธีการใช้ชีวิตให้มีความสุขจึงเป็นความปรารถนา
ทว่าเพราะใจคนเรานั้น ในขณะหนึ่งๆ จะรับความรู้สึกใดๆ ได้เพียงอย่างเดียว พอใจหรือไม่พอใจ สุขหรือทุกข์ เกิดความรู้สึกสองอย่างขึ้นพร้อมๆ กันไม่ได้ ส่วนใหญ่ก็สลับไปสลับมา สุขบ้างทุกข์บ้าง
คนเราทำได้อย่างมากก็หาทางให้สุขมากกว่าทุกข์
ในทุกสถานการณ์ของชีวิต จำเป็นต้องกำหนดว่าจะมีท่าทีอย่างไรต่อเรื่องนั้นๆ
การเลือกที่รอบคอบ ให้แน่ใจว่าจะแน่ใจว่าจะนำความสุขมาให้เป็นเรื่องที่ควรจะเป็น
แต่หากลองถามตัวเองอย่างจริงจังว่า ที่เลือกนั้นเกิดจากความคิดที่รอบคอบจริงหรือ หรือเป็นแค่ปล่อยให้ชีวิตดำเนินไปโดยไม่แม้แต่กระทั่งคิดเสียด้วยซ้ำ
เป็นไปตามความเคยชิน หรือแรงผลักแรงดันของความอยาก ความปรารถนา
ทำให้คนเราทั้งที่รู้ว่าเรื่องที่ตัดสินใจทำไปนั้นไม่ดี และจะนำความทุกข์มาให้ภายหลัง แต่ยังทำไป
ทั้งที่รู้ว่าหนทางใดเหมาะสมที่จะเดินไปมากกว่า เพราะจะนำพาไปสู่ความสุข กลับเลือกที่จะไปเดินไปทางนั้น
เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยที่จะกำหนดบังคับตัวเอง
อย่างไรก็ตาม เพราะชีวิตที่ดำเนินไปโดยยถากรรมเช่นนี้ ย่อมนำความทุกข์มาให้มากกว่าความสุข อันเป็นชีวิตที่ไม่มีใครต้องการให้เกิดขึ้น และมีคนจำนวนหนึ่งต้องการละทิ้งไปเสีย อยากมีชีวิตที่มีความสามารถเลือกว่าจะเดินทางใดได้เอง ไม่ขึ้นอยู่กับแรงกดแรงดันของความอยากที่สะสมมา
หากแต่ว่าความสามารถที่ว่านั้น จำเป็นจะต้องมาจากการฝึกฝนไม่น้อย และต้องเป็นการฝึกฝนด้วยวิธีการที่ถูกต้อง
ตรงนี้มีคำแนะนำหนึ่งที่น่าสนใจ เพราะฟังแล้วเข้าใจง่ายๆ และดูจะไม่ยากในการนำมาปฏิบัติ
ให้ดำเนินชีวิตในทุกเรื่องเหมือนการ “ข้ามถนน”
นึกออกไหม ทุกครั้งที่เราข้ามถนน สิ่งที่ต้องทำคือเริ่มต้นด้วย “หยุด” ที่ริมถนน จากนั้นก็ “มอง” มองซ้ายมองขวา ประเมินระยะห่างของรถ และความเร็วว่าสามารถข้ามทันหรือไม่ ดูให้เกิดความมั่นใจว่าข้ามได้โดยปลอดภัย จะข้ามอย่างไรค่อยๆ เดิน วิ่งให้เร็วหน่อย หรือไปหยุดกลางถนนครั้งหนึ่งก่อน หรือข้ามไม่ได้ ต้องหาทางม้าลาย หรือสะพานลอยคนข้าม วางแผนอย่างรอบคอบ จากนั้นค่อย “ไป” ตามแผนนั้น
หากทุกเรื่องที่ชีวิตต้องประสบหรือเผชิญ ใช้วิธีการแบบข้ามถนนคือ “ตื่นตัว” ที่จะ “หยุด มอง และไป” เหมือนการข้ามถนน จะเป็นการตัดสินใจที่ปลอดภัย
กุญแจสำคัญของ “ความสุข” อยู่ตรงนี้ คือต้องเลือกหนทางที่ปลอดภัย
ปลอดภัยจาก “ความทุกข์” ไม่ทำในสิ่งที่เสี่ยงต่อการเกิดของทุกข์
หนทางที่ไม่มีความทุกข์รออยู่ ย่อมเป็น “ความสุข”
เพราะเป็นเรื่องปกติทื่จิตของคนเราในขณะหนี่งจะรับความรู้สึกได้อย่างเดียว
ไม่รับทุกข์ ย่อมเปิดทางให้รับสุขได้
หากไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์ หรือสถานการณ์ใดๆ เลือกที่จะใช้ชีวิตเหมือน “ข้ามถนน” คือเริ่มที่ “หยุดคิด” แล้ว “มองอย่างไตร่ตรองให้เห็นความจริงที่แท้ของเรื่องราวเหล่านั้น” และ “ไป” ให้เหมาะสมสอดคล้องกับความจริงนั้น โดยหลีกเลี่ยงที่จะให้เกิดสภาวะต้องปะทะ หรือเสียดทานให้มากที่สุด
ย่อมรับประกันถึงการไม่ไปสู่ “ความทุกข์” และโน้มน้าวไปสู่ “ความสุข” ได้ง่ายกว่า
ตื่นตัวกับชีวิต เหมือนกับกำลังจะข้ามถนน ก็คืออยู่ด้วย “สติ” นั่นเอง
