ผู้เขียนคิดว่าจะจบเรื่องหนุมานตั้งแต่ตอนที่แล้ว เพราะหมดเรื่องที่จะเล่า แต่เผอิญมีผู้อ่านที่สนใจเรื่องรามเกียรติ์ได้โทรศัพท์มาถามว่าได้ดูโทรทัศน์แล้วเกิดความสงสัยว่าเหตุใดหางของหนุมานจึงมีฤทธิ์เดชมากนัก อยากรู้ว่าหางของวานรอื่นๆ มีฤทธิ์เดชเหมือนหางหนุมานหรือไม่
ผู้เขียนฟังแล้วก็ต้องยอมรับว่าไม่ได้คิดมาก่อน ก็ตอบไปว่าจำไม่ได้ว่ามีวานรอื่นหรือไม่ เท่าที่ระลึกได้ก็มีเพียงองคตที่เคยใช้หางขดเป็นแท่นสูงเสมอกับทศกัณฐ์ เพราะองคตถือว่าเป็นลูกพาลีราชาแห่งเมืองขีดขิน เมื่อได้รับมอบหมายจากพระรามให้เป็นทูตไปเจรจากับทศกัณฐ์ให้ส่งนางสีดาคืน ทศกัณฐ์พอรู้ว่าเป็นองคตก็นึกถึงเมื่อครั้งพาลีทำพิธีลงสรงองคต ทศกัณฐ์มีความอาฆาตแปลงเป็นปูซ่อนตัวอยู่ในน้ำจะทำร้าย
องคตแต่ถูกพาลีจับไปให้องคตลากเล่น จึงคิดจะทำดีเอาใจองคตบอกนางมณโฑว่าลูกชายถือสาส์นพระรามมาอยู่นอกเมือง ให้จัดหาอาหารไปต้อนรับ นางมณโฑดีใจที่จะได้เห็นหน้าลูก ก็จัดอาหารอย่างดีให้นางกำนัลเอาออกไปให้ แต่องคตปฏิเสธว่ามาราชการไม่ใช่มาขออาหารกิน แล้วไล่พวกนางกำนัลแตกกระเจิงไป พวกนายประตูเห็นท่าไม่ดีก็ปิดประตูเมือง องคตก็ถีบประตูพังทลาย แล้วเข้าไปในท้องพระโรง แล้วม้วนหางทำต่างอาสน์นั่งสูงเทียมทศกัณฐ์
เหตุการณ์ตอนนี้ต่างไปจากรามเกียรติ์เขมรที่องคตบังอาจหยิบหมากในพานของทศกัณฐ์มากิน ทศกัณฐ์ดาลโทสะตบองคต ก็ถูกองคตตบเอาบ้าง พวกทหารจึงพากันล้อมจับ องคตก็ไม่หนีเอาหางกระหวัดมัดตัวพวกยักษ์เหาะขึ้นไปในอากาศแล้วสลัดให้ตกลงมาตาย สรุปว่าวานรที่ใช้หางให้เป็นประโยชน์มีอยู่เฉพาะหนุมานกับองคต (เท่าที่จำได้)
ในรามายณะมีเรื่องที่เล่าต่างออกไปเรื่องหนึ่ง คือเล่าว่าเมื่อครั้งหนุมานไปตามหานางสีดาที่เมืองลงกาเมื่อลากลับได้ถือโอกาสเผาลงกาเสียด้วย แต่หางยังติดไฟอยู่ไม่ยอมดับ จึงเอาหางไปจุ่มในมหาสมุทรเพื่อจะดับไฟ ทำให้เหงื่อที่หางหยดลงในมหาสมุทร ขณะนั้นมีปลายักษ์ตัวหนึ่งมาฮุบหยดเหงื่อกลืนเข้าไป และต่อมาได้ตั้งท้องแล้วคลอดออกมาได้ชื่อว่า มกรธวัช (Makar dhwaja) คือตัวเป็นวานรหางเป็นปลา มีเรื่องต่อไปว่า ครั้งหนึ่งมหิราพณ์ผู้ครองเมืองบาดาลได้มาลักพาพระรามกับพระลักษมณ์ไปซ่อนไว้ในบาดาล หนุมานได้ตามไปช่วย จึงได้พบกับมกรธวัช
ชื่อมหิราพณ์นั้นเข้าใจว่าจะตรงกับไมยราพ และปลายักษ์นั้นคือนางสุพรรณมัจฉา และมกรธวัชคือ มัจฉานุ ในเรื่องรามเกียรติ์ของไทย นี่ถ้าเป็นเรื่องต่างกันอีกเรื่องหนึ่ง ถ้าไม่บันทึกไว้ก็ลืม
