ผู้เขียน | ส.พลายน้อย |
---|
เมื่อนางลิงแพงสีให้ท้าวหุนละมานเข้ามาอยู่ในปราสาทกับพญาลามราชเรียบร้อยแล้ว นางก็กลับไปอยู่บนต้นไทรตามเดิม เพราะถือตัวว่าเป็นลิงไม่ยอมอยู่ในปราสาท
อยู่มาวันหนึ่งพญาลามราชคิดจะออกติดตามนางสีดาต่อไป แต่เป็นห่วงท้าวหุนละมานซึ่งยังอายุน้อยอยู่ จึงบอกให้นางแพงสีลงมาจากต้นไทร เพื่อจะได้มาเลี้ยงดูลูกในปราสาทแทนตน เมื่อสั่งเสียเรียบร้อยแล้ว พญาลามราชและท้าวพระลักก็ขึ้นม้ามณีกาบออกเดินทาง เมื่อไปถึงห้วยน้อยได้พักอาบน้ำ ท้าวพระลักได้กลิ่นคาวเหงื่อไคลจึงพูดกับพญาลามราชว่า เหนือลำห้วยนี้ขึ้นไปคงจะมีบ้านเมืองผู้คนมากมาย จึงมีกลิ่นคาวเหงื่อไคลไหลตามน้ำมาเช่นนี้ พญาลามราชจึงให้ท้าวพระลักไปดู ท้าวพระลักเดินเลาะตามริมห้วยขึ้นไป ก็เห็นท้าวพลีจันทร์ที่หนีท้าวสังคีพมานั่งร้องไห้จนขี้ตากองพูนขึ้นมาถึงต้นคอ จึงเข้าไปซักถามเรื่องราวว่าเกิดเหตุอะไรขึ้น
ท้าวพลีจันทร์ก็เล่าเรื่องให้ฟังโดยตลอด และขอให้ช่วยได้กลับไปอยู่บ้านเมืองตามเดิม ท้าวพระลักจึงพามาพบพญาลามราช เมื่อพญาลามราชทราบเรื่องแล้วจึงบอกว่า ที่จะให้ไปเป็นเจ้ากี้เจ้าการนั้นเห็นจะไม่เหมาะ ทางที่ดีให้ท้าวพลีจันทร์กลับเมืองกาสีก่อน ถ้าท้าวสังคีพยังร้ายอยู่อีก ก็ให้ท้าออกมารบกันที่นี่แล้วจะช่วย แต่จะให้ไปรบแย่งชิงเอาเมืองนั้นทำไม่ได้ มันผิดประเพณี ท้าวพลีจันทร์เมื่อได้รับคำแนะนำเช่นนั้นแล้ว ก็ลากลับไปเมืองกาสี
กล่าวถึงนางลิงแพงสีอยู่กับลูกในปราสาทเพียงสองตัว รู้สึกว้าเหว่คิดถึงพญาลามราช จึงให้ท้าวหุนละมานพาไปตามหาจนพบ เมื่อพญาลามราชแลเห็นลูกเมียก็ดีใจ ให้ทั้งสองร่วมเดินทางไปด้วย แต่ม้ามณีกาบท้วงว่าจะให้นางลิงแพงสีตามไปด้วยทั้งๆ ที่เป็นลิงอยู่อย่างนี้เห็นท่าจะไม่งาม เมื่อมีคนมาพบเข้าก็จะพากันโพนทนากล่าวร้ายว่าพญาลามราชได้นางลิงเป็นเมีย ก็จะเป็นเรื่องอับอายขายหน้าโดยใช่ที่ ทางที่ดีควรจะไปเอาผลไทรบนกิ่งยอดมาให้นางกิน เพื่อจะได้กลับร่างเป็นคนเสียก่อน
พญาลามราชก็เห็นชอบด้วย จึงให้ม้ามณีกาบซึ่งรู้เรื่องดีไปเก็บผลไทรมาให้นางลิงแพงสีกิน ร่างของ นางแพงสีก็กลับเป็นคนตามเดิม มีรูปร่างสวยงาม
ฝ่ายท้าวหุนละมานเห็นแม่กลายเป็นคนเพราะกินผลไทร ก็อยากจะเป็นอย่างแม่บ้าง ก็เข้าไปแย่งผลไทรจะเอามากิน แต่เนื่องจากยังไม่สิ้นกรรมจึงไม่สามารถกลับเป็นคนได้ ยังต้องเป็นลิงต่อไป
เรื่องของลาวตอนนี้แปลกไปจากเรื่องอื่นๆ ที่เล่ามาแล้ว และยังมีแปลกต่อไปอีก