| ที่มา | คอลัมน์ โลกสองวัย มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | บางกอกเกี้ยน |
| เผยแพร่ |
สัปดาห์ก่อนมีพายุฝน ทั้งชุ่มฉ่ำ ทั้งบ้านเรือนพังหลังคาปลิวหลายจังหวัด สัปดาห์นี้ย่างเข้าฤดูฝน เป็นห้วงเวลาเดียวกับโรงเรียนเปิดภาคเรียนใหม่ ตั้งแต่สัปดาห์ก่อนถึงต้นเดือนมิถุนายน
เมื่อสัปดาห์ก่อนโน้น ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) หยิบเรื่องของการสีฟันและเครื่องหมายบอกว่ายาสีฟันแต่ละชนิดทำมาจากอะไร เช่น ผสมสมุนไพร เป็นไปตามธรรมชาติ หรือผลิตจากกรรมวิธีเคมี เป็นสูตรของแพทย์ อะไรทำนองนั้น รวมถึงการแปรงฟันให้ถูกต้อง
หลังจากนั้นได้รับข้อมูลจากน้องหนูคนหนึ่งแจ้งว่า เรื่องเครื่องหมายปลายหลอดยาสีฟันไม่ได้บ่งบอกว่าทำมาจากอะไร แต่เป็นเครื่องหมายบ่งชี้ถึงขนาดของหลอดยาสีฟันในการผลิต พร้อมกันนั้นยังเปิดให้ดูข้อมูลว่าเครื่องหมายนั้นเป็นของปลอมและเป็นข้อมูลลวงโลก
ไม่เพียงเท่านั้น น้องหนูคนนั้นยังย้ำนักย้ำหนาว่า เรื่องใน “ไลน์” อย่านำไปเผยแพร่ ด้วยเหตุที่ว่ามีข้อความไม่จริงอยู่มาก ทั้งทุกวันนี้ หากจะนำออกเผยแพร่ในไลน์ของเรา ต้องพิจารณาว่าภาพหรือข้อความนั้นมีเจ้าของหรือมีที่มาที่ไปไหม เพราะเป็นเรื่องของลิขสิทธิ์ มีเจ้าของ การนำไปเผยแพร่ต่ออาจผิดกฎหมายคอมพิวเตอร์ด้วย ดังบางกรณีที่เผยแพร่ข้อความอันเป็นการหมิ่นประมาท หรือเป็นเท็จ อาจถูกจับและฟ้องศาล
กระนั้น ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ยังชอบที่จะอ่าน “ไลน์” ของพรรคพวกที่เผยแพร่ออกมา เพราะหลายเรื่องเป็นเรื่องสนุก ขำขัน บางเรื่องเป็นข้อคิดที่มีประโยชน์ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องจริง หรือเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น โดยใครก็ไม่รู้ เพราะไม่บอกว่าใครเขียน หรือใครเผยแพร่
เรื่องที่ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) จะนำเสนอต่อไปนี้ เป็นเรื่องอาจเกิดขึ้นจริง หรืออาจเป็นข้อคิดของผู้ที่เผยแพร่ แต่เป็นเรื่องที่ดี น่าคิด และมีความเป็นไปได้
เรื่องของเรื่องชื่อเรื่อง “ปลาทูไหม้” ขึ้นต้นว่า ชอบเรื่องนี้มาก อ่านบ่อยๆ เตือนตัวเอง
แม่ของผมเป็นคนทำอาหารที่บ้านประจำทุกวัน คืนหนึ่ง หลังจากที่แม่ทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน แม่กลับบ้านมาด้วยความเหนื่อยล้า และทำอาหารเย็นให้เราตามปกติ แม่วางจานที่มีปลาทูไหม้เกรียมบนโต๊ะต่อหน้าพ่อ และทุกๆ คน ผมรอว่าแต่ละคนจะว่าอย่างไร แต่…พ่อไม่พูดอะไร ตั้งหน้าตั้งตากินปลาทูไหม้ตัวนั้น แล้วหันมาถามผมว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง
คืนนั้น หลังอาหารเย็น ผมจำได้ว่าได้ยินแม่ขอโทษที่ทอดปลาทูไหม้ และผมไม่เคยลืมที่พ่อพูดกับแม่เลย “โอย…ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ อร่อยมากนะแม่”
คืนต่อมา ผมเก็บคำถามในใจ ก่อนนอนผมถามพ่อว่า “พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆ จริงๆ เหรอ”
พ่อลูบหัวผม ตอบว่า
“แม่ของลูกทำงานหนักมาทั้งวัน ปลาทูไหม้ 1 ตัว ไม่เคยทำร้ายใคร แต่คำพูดที่ต่อว่ากันนั้นต่างหากที่จะทำร้ายกัน”
พร้อมกันนั้น พ่อขยายความต่อไปว่า “ชีวิตคนเราเต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ แต่ละคนก็ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ ตัวเราเองก็ไม่ได้ดีกว่าใครๆ”
แล้วพ่อถือโอกาสบอกกล่าวสอนผมว่า แต่สิ่งที่พ่อเรียนรู้ในช่วงชีวิตคือ การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดของคนอื่นและของตัวเอง การเลือกที่จะยินดีกับความคิดต่างกันของแต่ละบุคคลเป็นสิ่งสำคัญในการรักษาชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและยืนยาว
ชีวิตเราสั้นเกินกว่าที่จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจที่ว่าเราทำผิดกับคนที่เรารักและรักเรา ให้ดูแลและทะนุถนอมคนที่รักเรา และพยายามเข้าใจ ให้อภัยจะดีกว่า
ความคิดในไลน์นี้ยังมีต่อ เป็นความคิดเห็นที่เป็นประโยชน์ต่อน้องหนูอย่างมาก
พรุ่งนี้จะนำมาเสนอต่อ
เพื่อให้คุณครูนำไปสอนเป็นข้อคิดน้องหนูตัวน้อยที่เพิ่งเปิดภาคเรียนใหม่นี้
