| ที่มา | มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | จันทร์รอน |
| เผยแพร่ |
พอเอ่ยคำว่า “ใจถึง” คนเรามักจะมีภาพของ “ความหาญกล้า” เลยไปคิดถึง “ใจกล้าบ้าบิ่น” ความหมายโน้มเอียงไปในภาพของคนที่ “พร้อมจะเสี่ยงแบบทุ่มเท”
ไม่ว่าจะเสี่ยงกับการลงทุน เสี่ยงกับการวางเดิมพัน เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับการใช้ชีวิต เสี่ยงกับการบาดเจ็บ หรือตกตาย ได้รับอันตรายจากการกระทำของตัวเอง
เป็นความหมายของการกล้าได้กล้าเสีย
ว่าไปแล้ว “ใจถึง” เป็นความจำเป็นของความสำเร็จ ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม “ใจ” หรือ “ความรู้สึกนึกคิด” จะต้อง “กล้าที่จะไปให้ถึงก่อน” จากนั้นจึงจะมีการออกแบบให้การกระทำเป็นไปเพื่อเป้าหมายที่ใจไปถึงแล้วนั้น
อย่างไรก็ตาม ความหมายของคำว่า “ใจถึง” นั้น เอาเข้าจริงกลายเป็นพฤติกรรมที่สะท้อนความมุทะลุ หรือเลยไปถึงการเสี่ยงที่ขาดสติ หลับหูหลับตาเสี่ยง ซึ่งจะนำมาซึ่งอันตรายต่อชีวิตในกรณีที่ทุ่มเทเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับการใช้ความปลอดภัยของชีวิตเข้าแลก หรือเสียหายต่อทรัพย์สินข้าวของเครื่องใช้กรณีทุ่มทุน เสี่ยงลงทุน หรือวางเดิมพันอย่างไม่สอดคล้องกับความเป็นจริงของปัจจัยที่จะก่อให้เกิดผล
“ใจถึง” จึงกลายเป็นเรื่องที่เสียหายก็ได้ไป
ดังนั้นที่ควรจะมาพิจารณาคือคำว่า “ใจถึง” นั้นควรจะเป็นอย่างไร หากพิจารณาในความหมายของปัจจัยที่เป็นองค์ประกอบสำคัญของความสำเร็จ
จากหลักธรรมชาติที่ว่า สรรพสิ่งเกิดขึ้นด้วยปัจจัยที่มาประกอบกันอย่างพอเหมาะที่จะทำให้เกิดสิ่งนั้นๆ
ทุกเรื่องเป็น “ผล” จากเหตุต่างๆ ที่มาประกอบกันจนมีภาวะที่เหมาะสมจะเกิดขึ้นของสิ่งนั้น
ทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้นอย่างมั่วๆ หรือฟลุคๆ แต่ที่เรารู้สึกว่าบางครั้งมั่วๆ ไปก็ฟลุคที่จะประสบความสำเร็จได้ นั่นเพราะที่รู้สึกว่ามั่วไปนั้นเพราะเราไม่เห็นปัจจัยต่างๆ ทั้งหมดที่มาประกอบเป็นเหตุที่พอเหมาะจะทำให้เกิดผลนั้น
ความเป็นจริงของการเกิดไม่มั่ว แต่ที่รู้สึกว่ามั่วเพราะเรามองไม่เห็น
เพราะความเป็นจริงเป็นอย่างนี้ ทำให้หากตีความคำว่า “ใจถึง” เสียใหม่ จะทำให้ “ใจถึง” นั้นเป็นไปเพื่อประโยชน์มากกว่าโทษ
ในความสำเร็จ “ใจต้องถึงก่อน” เป็นความจำเป็น
“ใจต้องกล้าหาญที่จะไปให้ถึง” เป็น “ใจกล้า” ในความหมายของความ “เด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น” ก็จริงอยู่
แต่เป็น “ความเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น” ที่มองเห็นแล้วว่า หากจะทำให้เกิด “ผล” อย่างนั้นอย่างนี้ขึ้นมา จะต้องทำให้จัดการให้ “เหตุ” ต่างๆ เป็นไปตามองค์ประกอบของ “ผล” นั้น
“ใจถึง” หรือ “ความกล้าหาญ” คือการมุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว จัดการให้เหตุต่างๆ ตามที่เห็นว่าจำเป็นจะต้องมี เพื่อมาประกอบเป็น “ผล” นั้น
กล้าหาญที่จะสละอะไรที่มาเหนี่ยวรั้งจนทำให้ไม่เป็นไปตามเหตุที่เหมาะสม
เป็น “ใจถึง” อย่างเปี่ยมสติที่จะทำให้มองเป็นการปรุงแต่งเหตุต่างๆ ที่จะก่อให้เกิดผลตามที่ตั้งเป้าไว้
ในความสำเร็จ “ใจที่ถึงเป้าหมาย” และมุ่งมั่นที่จะเดินหน้าให้การกระทำทั้งหมดเป็นไปตามใจที่ไปถึงก่อนหน้านั้นแล้วเป็นความจำเป็น
แต่ “ใจที่ถึงความกระจ่างแจ้ง” ในองค์ประกอบต่างๆ ที่จะสร้างความสำเร็จให้เกิดขึ้น เป็นคนละเรื่องกับการมุทะลุ บ้าบิ่น หาญกล้า แบบเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย แบบที่ใช้กับ “ใจถึง” ในความหมายที่คนทั่วไปรู้สึกนึกคิดกันอยู่
“ใจถึงความกระจ่างในเหตุที่จะประกอบขึ้นเป็นผล” และ “เด็ดเดี่ยวที่จะไม่ถอยใจกลับจากความพยายามสร้างเหตุแห่งความสำเร็จทั้งหลายเหล่านั้น”
จึงเป็น “ใจถึง” ที่ “พึ่งได้” จริง
ไม่ใช่ “ใจถึง” ที่พากันไปสู่หายนะ
