| ที่มา | คอลัมน์ เริงโลกด้วยจิตรื่น |
|---|---|
| ผู้เขียน | จันทร์รอน |
ทั้งที่มีความรู้อย่างมาก จนเข้าจริงอย่างยิ่งว่า “อิสระแห่งชีวิตคือการละทิ้งการหวังพึ่งพิงทุกสิ่งอย่างในทุกมิติให้หมด”
หากยังเหลือความหวังพึ่งพิงกับอะไรก็ตาม ชีวิตจะถูกผูกโยงกับสิ่งๆ นั้น ก่อเกิดความคิดสารพัดที่จะจัดการตัวเองให้สิ่งนั้นเอื้อต่อความความหวัง
ความคิดที่นำไปสู่การจัดการเพื่อพึ่งพิงได้สำเร็จจะผูกมัดชีวิตไว้ ไม่สามารถโลดแล่นไปอย่างเสรีด้วยปีกของความเป็นจริงได้
ทั้งที่รู้มากมาย เข้าใจอย่างยิ่ง และพร่ำพรรณาถึงความงดงามของชีวิตที่เป็นอิสระจากสรรพสิ่ง
แต่กระนั้น การนำชีวิตให้ดำเนินไปโดยสลัดทิ้งความคิดที่จะพึงพิงใคร หรืออะไรสักคน สักอย่าง หรือหลายคน หลายอย่าง ดูจะเป็นเรื่องยากเย็น
และบ่อยครั้งลืมเลือนว่าเป็นความปรารถนา ได้แต่ตื่นขึ้นมาปล่อยให้ชีวิตดำเนินไปอย่างที่เคยชิน กระทั่งล้มตัวลงนอนหลับไหลไปอีกครั้ง
เหมือนกับว่า ที่รู้ก็แค่รู้ ที่เข้าใจก็แค่เข้าใจ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับวิถีของชีวิตที่เป็นไปจริง
เพราะธรรมชาติของชีวิตเป็นเช่นนี้ ทำให้แม้มนุษย์เราจะผ่านประสบการณ์สะสม ถ่ายทอดกันมายาวนาน ด้วยความรู้ที่ทรงคุณค่า ด้วยความคิดและปรัชญาที่ลึกซึ้งมากมาย แต่ถึงวันนั้น สาระและสัญชาตญาณของมนุษย์หาได้เปลี่ยนแปลงไปตามความรู้ที่ท่วมท้นและผลึกความคิดที่ลึกซึ้งไม่
ที่เห็นว่ามีความเปลี่ยนไปเป็นเพียงรูปธรรมของข้าวของเครื่องใช้ สิ่งอำนายความสะดวกเสียเป็นส่วนใหญ่
เรากำลังพัฒนาเครื่องแปลภาษาให้คนสื่อสารกันเข้าใจทั้งโลก เรากำลังจะบินได้ง่ายขึ้นด้วยเทคโนโลยีการบินที่ล้ำยุค หรืออะไรต่างๆ มากมาย ที่จะทำให้รูปแบบการใช้ชีวิตเปลี่ยนไปในรายละเอียด
แต่ในสาระหลัก มนุษย์ยังคงอยู่ในความว้าเหว่จากความไม่สมหวังในความปรารถนาพึ่งพิง กระทั่งดูเหมือนว่าการปรุงแต่งความล้ำสมัยทั้งหมดที่สุดแล้วก็เพื่อให้ประสบความสำเร็จ ทำให้คนหรืออะไรก็ตามที่ไปตั้งความปรารถนาพึ่งพิงไว้ได้เหลียวมามอง และเอื้อโอกาสที่จะได้พึ่งพิงให้แก่เรา
มนุษย์พยายามให้คุณค่ากับสิ่งต่างๆ ที่คิดที่สร้างขึ้นบนโลกใบนี้ พึ่งพิงความรู้สึกยินดีชื่นชมของเพื่อนร่วมโลก ไล่ล่าทำลายไม่ว่าใครหรืออะไรก็ตามที่ขัดขวางความสำเร็จจากการพึ่งพิง
สร้างฐานะให้ร่ำรวย ประกาศความเป็นเจ้าของอัครสถานอลังการ เพื่อพึ่งพิงสายตาชื่นชมยินดี หรือริษยา มาหล่อเลี้ยงตัวตน แสดงตัวเป็นผู้ทรงภูมิ สถิตในบันลังก์ของผู้ทรงคุณงามความดี เพื่อพึ่งพิงความรู้สึกสยบยอม นับถือของผู้คนมาหล่อเลี้ยงหัวใจ
แต่ที่สุดแล้ว เมื่อความสมปรารถนาบรรลุถึงขีดสุด คำถามว่า “ชีวิตมาจากไหน และจะไปไหน” จะก้องกังวานในความคิด เป็นคำถามเดียว “คนจิตตก” ที่ลึกซึ้งถึงก้นบึ้งอารมณ์ผิดหวังจากความปรารถนาพึ่งพิง
คนที่ยังไม่บรรลุหวังและที่ยังไม่สิ้นหวัง ต่างตะเกียกตะกายที่จะแสวงหาหนทางสู่ความหวัง
แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่สมหวังถึงขีดสุด หรือสิ้นหวังจนไม่เหลือเศษเสี้ยวปรารถนาใดๆ จะตกในสภาวะหลุดลอยจากปรารถนาทั้งปวง
และนั่นหมายถึงอิสระ หมายถึงเสรีภาพของชีวิต
เป็นสภาวะที่ได้รับการกล่าวขานว่า คำตอบ “ชีวิตมาจากไหน และจะไปไหน” จะกระจ่างขึ้นมาเอง
ไม่ต้องอาศัยความคิดและความเข้าใจใดๆ
