| ผู้เขียน | สาโรจน์ มณีรัตน์ |
|---|
อาจเป็นเพราะช่วงผ่านมาผมชอบดูหนัง ฟังเพลง อ่านหนังสือในประเภทที่ตัวเองชอบมากเกินไปเสียหน่อย โดยเฉพาะหนังรางวัลออสการ์ เพลงฝรั่งเก่าๆ หรือไม่ก็อ่านหนังสือประเภทโนเบลไพรซ์
จึงทำให้ไม่ค่อยมองอะไรง่ายๆ
เล็กๆ แต่งดงาม
เพราะคิดว่าเรื่องแบบนี้เห็นจนชินตา ฟังจนคุ้นหู หรือทำจนชาชิน จนกลายเป็นว่าเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ หากเราถอยหลังออกมามอง และลองพินิจพิจารณาดู บางทีเรื่องเหล่านี้อาจนำมาเขียนบทภาพยนตร์ แต่งเพลง หรือเขียนเป็นเรื่องสั้น นวนิยายได้
แต่ผมไม่เคยคิดเลย
กระทั่งมาดูตัวอย่างหนังรื่อง “ฮาวทูทิ้ง…ทิ้งอย่างไรไม่ให้เหลือเธอ” ที่มี นวพล ธำรงรัตนฤทธิ์ เขียนบท, กำกับภาพยนตร์ และอำนวยการผลิตในคนคนเดียวกัน ก็ทำให้ผมคิดว่า…คนคนนี้เก่ง
มองเรื่องเล็กๆ ที่ทุกคนคุ้นชิน แต่สามารถนำมาสรรค์สร้างเป็นงานศิลปะได้
ทั้งๆ ที่เรื่องราวเหล่านี้ เชื่อว่าทุกคนคงเป็นเหมือนกันทุกคน โดยเฉพาะช่วงปีใหม่ของทุกปีที่เราอยากจะทำความสะอาดห้องนอน บ้าน หรือคอนโดมิเนียมอะไรก็ตาม
และก็เชื่อว่าหลายคนคงตัดสินใจยากที่จะทิ้ง “สมบัติบ้า” ส่วนตัว
เพราะอะไรๆ ก็สำคัญไปหมด
จะทิ้งก็เสียดาย
จะทิ้งก็เกี่ยวเนื่องกับความทรงจำส่วนตัว
หรือจะทิ้งก็อาจเกี่ยวเนื่องกับบุคคลต่างๆ ในอดีต และปัจจุบันของเรา
ซึ่งเหมือนกับตัวละครหลักของเรื่องนี้ที่พยายามรื้อทิ้งสมบัติบ้าส่วนตัวในช่วงวันหยุดยาวปีใหม่ เพราะต้องการทำความสะอาดห้องนอน และบ้านของตัวเอง แต่เมื่อเธอไปเจอกล้องถ่ายรูปของแฟนเก่า และเมื่อเปิดดูรูปจากซิมการ์ด ความทรงจำสมัยที่ยังคบหากันก็ผุดพรายขึ้นทันที
เพราะภาพเหล่านั้นเป็นบทบันทึกของความทรงจำที่ดี
หวานชื่น
สนุกสนาน
และมีมิตรภาพดีๆ ซ่อนอยู่
เธอจึงนำกล้องถ่ายรูปไปคืน “แฟนเก่า”
แต่เรื่องไม่ได้จบลงแค่นั้น
เพราะ “นวพล” สามารถเล่าเรื่องต่อ เพื่อให้ผู้ชมเห็นว่าตัวละครหลักสองตัวเคยมีปฏิสัมพันธ์ในทางที่ดีอย่างไรมาก่อน ก่อนที่จะมาเฉลยในโลกแห่งความเป็นจริงตอนท้ายของเรื่องว่า “แฟนเก่า” ของเธอมี “แฟนใหม่” แล้ว
ทั้งยังแนะนำให้รู้จักกันอีกด้วย
เสน่ห์มันอยู่ตรงนี้
อยู่ตรงการเล่าเรื่อง
ซึ่งจะโดนใจอย่างมากสำหรับผู้ชมที่เป็นคนหนุ่ม-สาวในยุคปัจจุบัน
จนทำให้ผมต้องชม “นวพล” ว่าสามารถหยิบยกเรื่องง่ายๆ มาเล่าผ่านโลกเซลลูลอยด์ได้อย่างดงงาม แม้เรื่องราวต่างๆ อาจเป็นเรื่องธรรมดาๆ ก็ตาม
แต่ก็ต้องถือเป็นบทบันทึกใหม่ของภาษาหนังที่น่าสนใจทีเดียว
ทั้งๆ ที่เรื่องการเคลียร์ “สมบัติบ้า” ในห้องนอน บ้าน หรือคอนโดมิเนียมตามเทศกาลต่างๆ ของไทย ล้วนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงของมนุษย์ทุกคนบนโลกใบนี้
เพียงแต่อาจแตกต่างกันตรงที่ว่าใครจะ “ตัดใจ” ได้มากกว่ากัน ถ้า “ตัดใจ” มาก ก็จะทำความสะอาดสถานที่เหล่านั้นได้มากที่สุด
แต่ถ้า “ตัดใจ” ได้มาก ไม่นาน “ความรก” ก็จะมาเยือนอีกในระยะเวลาอันรวดเร็ว ผมว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ “กิเลส” ด้วยว่าไอ้โน่นก็น่าเก็บ ไอ้นี่ก็น่าเก็บ ในที่สุดแทบจะไม่ได้ทิ้งอะไรลงถุงดำเลย
ผมเองก็เป็นอย่างนี้อยู่บ่อยครั้ง
แต่ไม่เคยมีอารมณ์สุนทรีย์แบบตัวละครหลักของเรื่อง ที่เห็นของสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วมักจะนึกถึงคนรัก เพราะผมเองเคลียร์ของทุกอย่างทิ้งไปตั้งแต่ตัดสินใจมีครอบครัวแล้ว (ฮา)
จึงไม่มีอะไรให้ต้องจดจำ เพราะขืนจดจำอาจทำให้หัวแตก หรือบ้านแตกได้ (ฮาอีกครั้ง) เพราะผมจะเคลียร์ของเพื่อหาอะไรขายได้เท่านั้น
อะไรขายได้ก็ขาย
อะไรที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ความทรงจำก็เก็บไว้ หรืออะไรที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่จะเกิดประโยชน์ต่อตัวเองทั้งในเรื่องงาน และสิ่งที่ตัวเองชอบเกี่ยวกับการเขียนคอลัมน์ก็จะเก็บไว้เช่นกัน
แต่ถ้าไม่เกี่ยวข้องก็ใส่ถุงดำทิ้งทั้งหมด
ผมเองก็ทำอย่างนี้อยู่บ่อยครั้ง จนทำให้คิดว่าต่อไปถ้าจะต้องเก็บอะไรไว้ในห้องนอน บ้าน หรือคอนโดมิเนียมคงต้องมาดูแล้วว่า…อะไรที่ขายได้บ้าง
เผื่อบางทีจะได้ค่าเบียร์สักป๋องสองป๋อง
และทั้งหมดนี้คือ “ฮาวทูทิ้ง…ทิ้งอย่างไรให้ได้เงิน” ของผม
ไม่สงวนลิขสิทธิ์นะครับ ถ้าใครจะเลียนแบบ ?
