| ผู้เขียน | จันทร์รอน |
|---|
เริงโลกด้วยจิตรื่น : ยิ่งหายิ่งห่าง‘ความสุข’
ไม่ว่าใครล้วนปรารถนาความสุข การคุยกันเรื่องทำอย่างไรให้ชีวิตมีความสุขนั้น ทุกคนน่าจะได้ยินได้ฟังกันบ่อยๆ แต่สงสัยมั้ยว่าทำไมทั้งที่ทุกคนรู้อยู่ว่า “ความสุข” เป็นสิ่งที่ชีวิตต้องการ กลับกลายเป็นว่าเวลาที่มีความสุขของคนส่วนใหญ่กลับมีเพียงน้อยนิด ชีวิตส่วนใหญ่กลายเป็นดำเนินไปอย่างดิ้นรนด้วยความยากลำบาก ต้องอดทน ต้องฝืนเพื่อความหวังว่าจะสะสมสิ่งที่อำนวยความสุขให้ได้สักครั้ง
เมื่อเราคิดว่า ความสุขของเราคือต้องการนั่งร้านอาหารที่ใครต่อใครกล่าวถึงว่าเป็นร้านอร่อย บรรยากาศดี บริการยอดเยี่ยม หรืออะไรสักอย่างที่สร้างความภาคภูมิใจในการได้ไปเยือน เพื่อให้ได้ความสุขนั้นมา บางคนที่เงื่อนไขไม่พร้อมที่เสพความสุขนั้นง่ายๆ หากต้องการเสพให้ได้ก็ต้องดิ้นรน อดทน จัดการตัวเองให้สามารถที่จะไขว่คว้าที่คิดว่าจะทำให้มีความสุขนั้นมา
อย่างอื่นๆ ก็เหมือน ไม่ว่าจะได้ไปท่องเที่ยวที่ไหนสักแห่งให้พบใครสักคน ได้อะไรสักอย่างที่เกิดความคิดว่าจะทำให้ชีวิตมีความสุข ต่างก็ต้องหาทางพยายามให้สิ่งนั้นเกิดขึ้นกับชีวิต
ความหวังว่าจะได้ความสุขส่วนใหญ่จึงมาหลังจากที่จะต้องดิ้นรนกดดันตัวเอง
ชีวิตดูเหมือนจะมีความสุขทันทีทันใดโดยไม่ผ่านการอดทนจัดการด้วยความทุกข์ทนไม่ได้
คนส่วนใหญ่ไม่เคยถามตัวเองว่าทำไมเป็นเช่นนั้น
ทั้งที่ในความเป็นจริง หากย้อนกลับไปมองในวัยเด็กที่ผ่านมา “ความสุข” เกิดขึ้นง่ายมาก แทบไม่ต้องดิ้นรนอะไร ไม่ว่าจะเป็นเด็กจากครอบครัวแบบไหน ยากดีมีจนอย่างไร “ความสุข” เกิดขึ้นได้ง่ายดาย
กลายเป็นว่าแม้ทุกคนจะรู้ว่า “ชีวิต” ต้องการความสุข แต่เวลายิ่งผ่านไป ความสุขยิ่งไกลออกไปจากความเป็นชีวิต จนต้องดิ้นรนแสวงหาด้วยความทุ่มเทมากมายขึ้น
ยิ่งไปกว่านั้นคือ เมื่ออายุมากขึ้นยิ่งพบว่าความพยายามที่จะรักษาสิ่งที่ทำให้มีความสุขนั้นยิ่งยากเย็นและต้องใช้ความพยายามมากขึ้น แต่ละอย่างแต่ละเรื่องล้วนพากันทยอยห่างหายไปจากชีวิตทีละอย่างสองอย่าง โดยชีวิตเหมือนไม่มีความสามารถจะปกปักรักษาไว้
ทำไมเป็นเช่นนั้น เมื่อเรารู้ว่าชีวิตต้องการความสุข ที่ควรจะเกิดขึ้นคือหนทางของชีวิตน่าจะต้องเพิ่มความสามารถในการอยู่กับความสุขได้ง่ายขึ้น
มนุษย์ที่ถือว่าเป็นสัตว์โลกที่ชาญฉลาดที่สุด ควรจะค้นพบวิธีทำให้ชีวิตอยู่กับ “ความสุข” ได้นิรันดร์ด้วยซ้ำ แต่ในความเป็นจริงกลายเป็นตรงกันข้าม ยิ่งอยู่ในโลกนี้ยาวนาน ชีวิตของคนส่วนใหญ่กับห่างจากความสุขมากขึ้น
สภาวะเช่นนี้ที่เกิดขึ้น หากไม่เรียกว่าเป็นความผิดพลาดของการใช้ชีวิตแล้วจะเรียกว่าอะไร
อะไรเกิดขึ้นกับชีวิต
หรือเอาเข้าจริงแล้ว เราให้นิยาม “ความสุข” ผิดพลาด
ความสุขที่เกิดขึ้นง่ายๆ ในวัยเด็กคืออะไร เป็นแบบไหน
แล้วความสุขเมื่ออายุมากขึ้นเป็นอย่างไร แบบไหน
เป็นเรื่องที่น่านำมาเปรียบเทียบกัน
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของวัยเด็กแตกต่างกับในวัยปลายอย่างไร ในเนื้อหาสาระที่เป็นแก่นแกน
หากจะย้อนคิดทบทวนบ้าง ก็ไม่เลวนัก
