| ที่มา | คอลัมน์ เดินไปในเงาฝัน มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | สาโรจน์ มณีรัตน์ |
| เผยแพร่ |
ในบรรดากลุ่มเพื่อนพี่น้องที่ชื่นชอบฟุตบอลอังกฤษ หลายคนที่รู้จักกันมักจะเป็นสาวกของทีมปีศาจแดง หรือทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด
พวกเขาเคยพูดกับผมเสมอว่า…ในชีวิตหนึ่งจะต้องหาโอกาสไปเยือนสนามโอลด์ แทรฟฟอร์ด ที่เมืองแมนเชสเตอร์ ประเทศอังกฤษ สักครั้ง
ผมฟังแล้วก็เข้าใจ
โดยเฉพาะเพื่อนผมคนหนึ่ง ตอนนี้อายุ 50 กว่าแล้ว และเมื่อสมัยอายุ 20 ต้นๆ เขาเคยบอกผมครั้งหนึ่งว่า…สักวันจะเก็บเงินไปเยือนโอลด์ แทรฟฟอร์ด ให้ได้
แต่จนป่านนี้เขาก็ยังไม่ได้ไป
ผมว่าเหตุที่เขาไม่ได้ไปไม่ใช่เพราะเงินหรอก เพราะเขาเองน่าจะมีเงินมากพอแล้ว แต่คงจะเกี่ยวข้องกับภาระหน้าที่แห่งการงานมากกว่า ที่ทำให้เขาไม่มีโอกาสไปเสียที
ผมเองไม่ใช่สาวกทีมปีศาจแดง
ไม่ใช่สาวกทีมหงส์แดง
และก็ไม่ใช่สาวกทีมชาติอังกฤษ
แค่เพียงชอบสโมสรมึนเช่นกลัดบัค, ชาลเก้ 04, สตุ๊ทการ์ท และทีมชาติเยอรมันเท่านั้นเอง นอกจากนั้น ผมยังชอบทีมชาติบราซิลและฮอลแลนด์
สำหรับสาเหตุที่ชื่นชอบฟุตบอลเยอรมัน (สมัยนั้นต้องเรียกว่าเยอรมันตะวันตก) เพราะยังไม่ได้รวมประเทศเหมือนทุกวันนี้ เนื่องมาจากอิทธิพลของนิตยสารสตาร์ซอคเกอร์ด้วย
โดยเฉพาะคอลัมนิสต์อย่าง ก.ป้อหล่วน, ย.โย่ง และยอดทอง รวมไปถึงการ์ตูนฮามิช ตีนระเบิด ที่พิมพ์อยู่ในนิตยสารสตาร์ซอคเกอร์จนทำให้ผมติดงอมแงม
เพราะนอกจากจะอ่านสนุก มีความรู้ และมีความหรรษาแทรกอยู่เป็นระยะ ยังทำให้ผมต้องเสียเงินซื้อนิตยสารเล่มนี้อยู่ทุกสัปดาห์
ที่สำคัญ เขาจะนำรูปนักกีฬาฟุตบอลที่ผมชื่นชอบมาขึ้นปกอยู่เนืองๆ อาทิ ไรเนอร์ บอนฮอฟ, เคล้าส์ ฟิชเชอร์, ฮันซี่ มุลเลอร์, แกร์ด มุลเลอร์ และฟรันซ์ เบคเคนเบาเออร์
พูดง่ายๆ ว่าห้องนอนของผมจะมีรูปนักกีฬาฟุตบอลเยอรมันตะวันตกสมัยนั้นแปะอยู่ข้างฝาห้องนอนอยู่เต็มไปหมด เพราะนอนดูแล้วมีความสุข
นอนดูแล้ว…แต่ไม่มีความฝันว่าครั้งหนึ่งจะต้องไปเยอรมันตะวันตกให้ได้ เพราะยังเด็กเกินไปที่จะคิดแบบนั้น แต่เมื่อทีมชาติเยอรมันตะวันตกเข้ารอบชิงชนะเลิศกับฮอลแลนด์เองก็ดี
หรือบราซิลเองก็ดี
ผมก็ยังแอบเชียร์ทีมชาติเยอรมันตะวันตกอยู่ดี
เพราะนักเตะที่เราชื่นชอบต่างสวมชุดอินทรีเหล็กทั้งสิ้น
ผมเคยถามเพื่อนๆ ในรุ่นเดียวกันว่า เหตุผลที่เราชอบฟุตบอลเยอรมันน่าจะมาจากหลายปัจจัยด้วยกัน หนึ่งในนั้นเป็นเพราะคนที่จะดูฟุตบอลสมัยนั้นได้บ้านจะต้องมีโทรทัศน์
และคนที่มีโทรทัศน์ส่วนใหญ่บ้านจะอยู่ในเมือง
ไกลออกไปคงลำบาก
ยกตัวอย่างเวลาปิดเทอมผมต้องไปบ้านป้าที่ต่างจังหวัดคือที่สามร้อยยอด จ.ประจวบคีรีขันธ์ และเพชรบุรี ซึ่งบ้านป้าของทั้งสองบ้านไม่มีไฟฟ้าใช้ เพราะเขาใช้ตะเกียงน้ำมันก๊าด หรือตะเกียงเจ้าพายุอยู่เลย
ดังนั้น โอกาสในการดูฟุตบอลคงยาก อีกอย่างนิตยสารสตาร์ซอคเกอร์สมัยนั้นคงไม่ได้วางแผงไกลขนาดนั้นด้วย ส่วนใหญ่มักวางแผงในเมือง หรือตามหัวเมืองต่างๆ
ตรงนี้จึงเป็นเหตุผลที่คนรุ่นผมแอบคุยกันว่า…เราจึงชอบทีมฟุตบอลเยอรมัน
เราจึงไม่อินกับทีมชาติอังกฤษ
ทีมปีศาจแดง หรือหงส์แดง
อีกเหตุผลหนึ่ง อาจเป็นเพราะการถ่ายทอดฟุตบอลในสมัยอดีตเมื่อเกือบ 40 กว่าปีก่อนแทบไม่มีช่องไหนถ่ายทอดสด หรือเทปการแข่งขันฟุตบอลอังกฤษเลย
ส่วนใหญ่มักถ่ายทอดฟุตบอลบุนเดสลีก้าทั้งสิ้น
โดยมีเสียงพากษ์ของ “ประชา เทพาหุดี” เป็นผู้รายงาน ผมเชื่อว่าใครที่ชอบดูฟุตบอลเยอรมันสมัยนั้นคงคุ้นเสียงของเขาเป็นอย่างดี แต่กระนั้น การที่ผมมาเยือนสนามโอลด์ แทรฟฟอร์ด อันเป็นสนามเหย้าของทีมปีศาจแดงเมื่อไม่กี่วันผ่านมา ก็ทำให้ผมรู้สึกดีไม่ใช่น้อย
เพราะนอกจากจะเป็นสนามเก่าแก่ที่มีตำนานกว่า 100 ปี ยังเป็นสนามที่มีประวัติศาสตร์อันเกี่ยวพันกับนักเตะทีมปีศาจแดงและทีมชาติอังกฤษ เพราะนักเตะทีมชาติอังกฤษหลายคนในหลายยุคหลายสมัยล้วนเคยค้าแข้งในทีมปีศาจแดงมาก่อนทั้งสิ้น
สำคัญไปกว่านั้น สนามโอลด์ แทรฟฟอร์ด ยังถูกยกย่องให้เป็น “โรงละครแห่งความฝัน” หรือ “Theatre of Dream” ที่สร้างตำนานลูกหนังมาไม่รู้กี่ยุคกี่สมัย จนก่อเกิดเป็นพิพิธภัณฑ์แมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ที่ใครก็ตามมีโอกาสพลัดหลงเข้ามาจะรู้สึกได้ถึงความยิ่งใหญ่ของทีมนี้
ทั้งยังรู้สึกได้ถึงความเป็นพิพิธภัณฑ์ที่มีชีวิต
เพราะขนาดผมมีความรู้เกี่ยวกับทีมนี้น้อยมาก ยังรู้สึกได้ถึงความมหัศจรรย์ของทีมปีศาจแดง ตั้งแต่ยุคบ็อบบี้ ชาร์ลตัน ไปจนถึงยุคของเซอร์อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน อันเป็นยุครุ่งเรืองที่สุดของทีมผี
ฉะนั้น ถ้าถามว่าผมชอบอะไรกับการมาเยือนสนามโอลด์ แทรฟฟอร์ด ก็ต้องบอกว่าชอบการบริหารจัดการทีมในการสร้างมูลค่าเพิ่มจนทำให้ทีมแมนเชสเตอร์ ยูไนเต็ด ไม่เพียงแค่เป็นทีมฟุตบอล
ยังเป็นสัญลักษณ์แห่งการค้า
เป็นโกลบอล แบรนด์
ที่ทำให้ทุกคนจากทั่วทุกมุมโลกต่างยอมเสียสตางค์ที่ไม่ถูกเลยเพื่อจะได้มาเยือนโอลด์ แทรฟฟอร์ด สักครั้ง สำคัญไปกว่านั้น ยังทำให้สาวกหรือไม่สาวกก็ตาม หากมาเยือนยังช็อปของทีมปีศาจแดงก็จะต้องควักกระเป๋าซื้อผลิตภัณฑ์ทุกสิ่งทุกอย่างของทีมอีกด้วย
ขนาดผมเองยังหมดไปหลายปอนด์เลย
นับประสาอะไรกับคนอื่นๆ ที่เป็นสาวกแท้ๆ คงหมดมากกว่าผมหลายเท่านัก
แต่ถ้าถามผมลึกๆ แล้วชอบอะไรมากกว่านั้นอีก คงต้องบอกว่าผมชอบการเตรียมทีมและการสร้างทีมเยาวชนโลคัลของเขา เนื่องจากผมมีโอกาสเข้าไปดูการซ้อมฟุตบอลของนักเตะเยาวชนที่เอออน เทรนนิ่ง เซ็นเตอร์ด้วย และเห็นว่าเขาได้ใช้อดีตนักเตะที่มีชื่อเสียงของทีมปีศาจแดงมาสอน มาสร้างแรงบันดาลใจให้กับน้องๆ ที่อยู่ในเมืองแมนเชสเตอร์
ด้วยการสอนสั่ง คลุกคลี ปลุกปั้น จนทำให้พวกเขาค่อยๆ ซึมซับเทคนิคของทีมผีไปโดยปริยาย
ซึ่งจริงๆ ผมเชื่อว่าทั้งภายในร่างกายเขามีความเป็นผีแดงอยู่แล้วล่ะ แต่การที่เขามาเป็นหนึ่งในทีมเยาวชนของปีศาจแดง ทั้งยังมีโอกาสสวมเสื้อที่มีโลโก้อยู่ตรงหน้าอกด้านซ้ายด้วย ก็เท่ากับว่าเขาคือปีศาจแดงคนต่อไป
ที่วันหนึ่งอาจจะมีโอกาสมาวาดลวดลายในอนาคตข้างหน้า
ผมชอบตรงนี้มากกว่า
และน่าจะเป็นการเติมรอยฝันของคนที่รักและมุ่งมั่นที่อยากจะเป็นนักฟุตบอลอาชีพต่อไป
ขอบคุณผีแดงที่ทำให้ผมรู้จักพวกคุณมากขึ้น ขอบคุณผีแดงที่ทำให้มุมมองของผมเปลี่ยนไป เพราะผมชักจะแอบหลงรักพวกคุณเข้าแล้ว
