| ที่มา | คอลัมน์ จิปาถะ มติชนรายวัน |
|---|---|
| ผู้เขียน | ส.พลายน้อย |
ในบรรดาวรรณกรรมปรัมปราของอินเดีย เรื่องรามายณะได้รับการยกย่องว่าเป็นเสมือนคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ คนอินเดียนับถือกันว่าใครได้อ่านได้ฟังแล้วชำระบาปได้ ที่สำคัญก็คือ พระราม นางสีดา และหนุมาน ได้รับการเคารพนับถือเป็นเทพ แม้เพียงแต่ออกพระนามหรือนามก็ถือว่าได้บุญ ได้กุศล หรือได้รับความคุ้มครองเป็นอย่างดี
มีเรื่องกล่าวกันว่า เคยมีคนสอนให้นกแก้วออกพระนามพระรามแทน, นกแก้วก็ร้อง “รามๆ” ตลอดทั้งวัน มีนิทานอินเดียเรื่องหนึ่งเล่าถึงเหตุที่นกแก้วออกพระนามพระรามได้คล่องไว้ว่า เมื่อครั้งทศกัณฐ์ทำสงครามกับพระราม และถูกพระรามสังหาร เผอิญมีมหาดเล็กของทศกัณฐ์หลงรอดอยู่ตนหนึ่ง ยักษ์ตนนั้นได้หมอบกราบอยู่แทบเท้าพระราม แล้วทูลอ้อนวอนว่า
“เป็นพระมหากรุณาที่ได้ทรงละเว้นไม่ประหารข้าพเจ้า แต่ขอได้โปรดชุบชีวิตเพื่อนของข้าพเจ้าอีกสักตนหนึ่งเถิด”
พูดพลางก็ชี้ไปที่เพื่อนที่นอนตายอยู่ข้างๆ พระรามมีพระกรุณาก็พรมน้ำทิพย์ให้ ยักษ์ตนนั้นก็มีชีวิตขึ้นมา พระรามตรัสว่า
“เราช่วยเจ้าแล้ว เจ้าต้องหนีไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เพราะลักษมัณกำลังมา เขากำลังโกรธ เขาจะฆ่าเจ้าเสีย”
“แต่เราไม่มีแรงจะวิ่งหนี พระลักษมัณคงจะฆ่าเราอย่างแน่นอน โปรดช่วยเราอีกสักครั้งเถิด”
ด้วยความกรุณา พระรามได้ประทานปีกให้ยักษ์ทั้งสอง มหาดเล็กกลายเป็นนกแก้ว ส่วนเพื่อนเป็นนกอีกชนิดหนึ่ง ทั้งสองได้บินหนีไป นกแก้วระลึกถึงคุณพระรามจึงร้อง “รามราม” อยู่เสมอ เขาว่าที่นกแก้วเรียนพูด “รามราม” ได้เร็วก็มาจากเรื่องนี้
มีเรื่องเล่ากันว่า เมื่อครั้งท่านมหาตมะคานธีถูกยิง ท่านได้อุทานออกมาว่า “เห ราม” ด้วยความเคยชิน เพราะท่านนับถือพระราม ในปัจจุบันคนที่ไปเมืองพาราณสีและไปที่ท่าน้ำแม่คงคาที่มีการแห่ศพไปเผากันเป็นประจำ ก็จะได้ยินเสียงร้องสรรเสริญพระรามและนางสีดาอยู่เสมอ เมืองพาราณสีจึงเป็นเมืองเดียวที่มีคนร้อง “สีตา-ราม” อยู่ไม่ขาด
ในเมืองไทยไม่มีใครสอนให้ภาวนาถึงพระราม แม้จะมีคาถานารายณ์ขว้างจักรและอื่นๆ แต่ก็รู้จักกันเฉพาะในพวกที่นิยมไสยศาสตร์ รู้กันเฉพาะบางคน เมื่อครั้งผู้เขียนเป็นเด็กเรียนหนังสือ ที่วัดถึงได้คาถา “นโมพุทธายะ” ไว้ภาวนาก่อนนอน และได้คาถา “หนุมาน” ไว้ภาวนาเมื่อมีการต่อสู้ และผู้ใหญ่ก็ชอบพูดคุยถึงหนุมานกันมาก เพราะมีทั้งคาถาและรอยสักรูปหนุมาน รวมไปถึงเครื่องรางของขลังที่ทำเป็นรูปหนุมานจากเกจิอาจารย์หลายสำนัก ซึ่งจะเล่าเท่าที่นึกได้ต่อไป จะมากน้อยอย่างไรก็แล้วแต่สุขภาพจะอำนวย
