ความสุขที่ปลายนิ้วจากการถ่ายภาพ
ในยุคที่โทรศัพท์ส่วนใหญ่สามารถถ่ายภาพได้และยังสามารถบันทึกสถานที่และเวลาที่ถ่ายได้ด้วย การถ่ายภาพจึงเป็นกิจกรรมที่ทำได้ง่าย สนุก และช่วยเราบันทึกความทรงจำได้ดีเสมือนเขียนบันทึกประจำวัน คิดถึงการถ่ายภาพขึ้นมาหลังได้ดูแอนิเมชั่นแนวรักกุ๊กกิ๊กวัยรุ่น “Tada-kun wa Koi wo Shinai” (ทาดะคุงไม่ตกหลุมรักหรอก) แล้วก็พานไปนึกถึงผู้ป่วยสาวท่านหนึ่งซึ่งค้นพบว่าการถ่ายภาพคือความสุขซึ่งน่าจะเป็นเรื่องดีใช่ไหมคะ แต่กลับไม่ใช่เรื่องดีอย่างที่หวังเพราะเธอก็ค้นพบว่าการเรียนคือความทุกข์ด้วย วัยรุ่นสาวคนนี้สอบติดมหาวิทยาลัยในคณะด้านวิทยาศาสตร์ค่ะ เธอเป็นคนเก่งและเป็นนักกิจกรรมมาตั้งแต่มัธยมปลาย งานอดิเรกที่ชอบมากคือถ่ายภาพซึ่งเธอก็ทำได้ดีมากเสียด้วย อยู่มาวันหนึ่งหลังเรียนมหาวิทยาลัยไปได้ปีกว่าเธอก็ประสบปัญหาความเครียดเนื่องจากเพิ่งรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบสาขาด้านวิทยาศาสตร์ที่เรียนอยู่สักนิด ทุกครั้งที่เครียดเธอก็จะหยิบกล้องถ่ายรูปออกไปถ่ายภาพแล้วก็จะกลับมามีเรี่ยวแรงไปเรียนอีกครั้ง ครั้งนี้อาการแย่หนักเพราะการขาดเรียนหลายครั้งทำให้เวลาเรียนไม่พอจนสอบไม่ผ่าน วิธีแก้ปัญหาของเธอคือไหนๆ จะเรียนจบไม่ทันเพื่อนแล้วก็เลิกเรียนมันเสียเลย เอาเวลาไปฝึกถ่ายรูปดีกว่าเผื่อว่าจะใช้ประกอบอาชีพหาเลี้ยงตัวเองได้ เธอเชื่อว่าถ้าได้ทำงานที่ชอบ ชีวิตก็น่าจะมีความสุขกว่าทนเรียนสิ่งที่ไม่ชอบแล้วก็ต้องทำงานที่ไม่ชอบ
“ถ้าหนูตัดสินใจลาออกและปรึกษาผู้ปกครองแล้วหมอก็ให้เกียรติการตัดสินใจนี้ แต่หมอขอถามสักนิดว่าที่หนูคิดจะไปประกอบอาชีพเป็น
ช่างภาพเพราะเป็นงานที่ชอบ หนูมีแผนการอย่างไร หมายถึงหนูจะไปสอบเข้าเรียนในคณะที่สอนด้านนี้ใหม่อีกรอบเหรอคะ”
“หนูจะไม่เรียนในมหาวิทยาลัยค่ะ หนูคิดว่าเป็นช่างภาพต้องฝึกฝนด้วยตัวเอง”
“แล้วหนูจะเริ่มต้นยังไง”
“หนูยังลำบากใจอยู่เลยค่ะเพราะการฝึกฝนต้องใช้อุปกรณ์ที่ราคาแพง เลนส์ก็แพง กล้องก็แพง แล้วยังต้องไปหาโลเกชั่นดีๆ ด้วย พ่อแม่หนูเขาไม่ยอมซื้อให้หนู บอกว่าแพงเกินไป”
“ถ้าแพงเกินไป เรามีวิธีฝึกฝนอย่างอื่นไหมคะ หมอคิดว่าอุปกรณ์ราคาแพงน่าจะไม่ใช่ปัจจัยหลักของการเป็นช่างภาพที่ดีไม่อย่างนั้นช่างภาพมือใหม่ทุกคนคงต้องเกิดมารวย”
เธอไม่ได้ตอบอะไรแต่ยังมาพบตามนัดอยู่เรื่อยๆ ค่ะ ในที่สุดผ่านไปราวครึ่งปี เธอก็ปรึกษากับครอบครัวและตัดสินใจแล้วว่าจะเรียนในคณะนี้ต่อไปให้จบเพื่อจะได้สามารถประกอบอาชีพได้ ส่วนการถ่ายภาพก็จะเก็บไว้เป็นงานอดิเรกคลายเครียดแทนที่จะให้เป็นงานหลักเพื่อเลี้ยงตัวเอง วันที่เธอตัดสินใจได้ สีหน้าและความมั่นใจของเธอก็กลับมาสมบูรณ์อีกครั้งค่ะ
การถ่ายภาพนำพาประสบการณ์ดีๆ มาเสมอค่ะ “Tada-kun wa Koi wo Shinai” เป็นแอนิเมชั่นแนวชีวิตวัยรุ่นที่จะทำให้เราสนุกกับการถ่ายภาพมากขึ้นเช่นกัน “ทาดะ” เด็กหนุ่มที่สูญเสียพ่อแม่ตั้งแต่เด็กทำให้เขาเป็นคนเก็บความรู้สึกจนดูหน้าตายอยู่เสมอ เขาชอบถ่ายภาพและฝันอยากเป็นช่างภาพเหมือนพ่อผู้ล่วงลับ ทาดะบังเอิญพบกับ “เทเรซ่า” นักเรียนแลกเปลี่ยนชาวยุโรปที่หลงใหลวัฒนธรรมญี่ปุ่นซึ่งต่อมากลายเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนและเพื่อนร่วมชมรมถ่ายภาพด้วยกัน แอนิเมชั่นนำเสนอนิสัยใจคอของสมาชิกชมรมแต่ละคนผ่านทางภาพถ่ายได้อย่างน่ารักเลยค่ะ ทำให้คิดว่าแม้เราจะไม่รู้นิสัยใจคอของเขาแต่เราสามารถคาดเดาวิธีการมองโลกของเขาผ่านทางภาพถ่ายได้ โชคดีเหลือเกินที่ปัจจุบันนี้มีโซเชียลมีเดียหลายยี่ห้อที่อำนวยความสะดวกให้เราโพสต์ภาพได้ทุกวัน กระทั่งมีโครงการ #365 ซึ่งสนับสนุนให้ถ่ายรูปวันละ 1 รูปแล้วโพสต์ต่อเนื่องกัน 1 ปี กิจกรรมนี้มีงานวิจัยเล็กๆ ยืนยันว่า
มีประโยชน์ค่ะ
จากสถิติพบว่ามีภาพบนอินสตาแกรม 1.5 ล้านภาพที่ติดแท็ก #365 แสดงว่าการถ่ายภาพและโพสต์ทุกวันน่าจะมีประโยชน์บางอย่าง นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยแลนคาสเตอร์และมหาวิทยาลัยเชฟฟิลด์จึงลองหาคำตอบนี้และตีพิมพ์ผลการวิจัยลงในวารสาร Health โดยศึกษาในคน 8 คนที่โพสต์ภาพลงในเว็บไซต์วันละภาพทุกวันต่อเนื่องกัน 2 เดือน ผลพบว่าการถ่ายภาพและเผยแพร่ทางอินเตอร์เน็ตช่วยเพิ่มความอยู่ดีมีสุขของชีวิตได้จริงผ่านทาง 3 ปัจจัย ได้แก่ กิจกรรมนี้ทำให้ดูแลตัวเองดีขึ้น ได้มีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น และทำให้มีการบันทึกความทรงจำเพื่อช่วยในการระลึกถึงอดีต นอกจากนั้น จากการสัมภาษณ์อาสาสมัครยังพบว่าการโพสต์ภาพถ่ายยังช่วยให้ผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายไปได้โดยการเปิดย้อนไปดูภาพที่ถ่ายในวันที่มีความสุข ความรู้สึกเป็นสุขขณะถ่ายภาพก็จะกลับมาและช่วยเยียวยาวันแย่ๆ ให้ผ่านไปได้ ผู้วิจัยจึงสรุปว่าการถ่ายและแชร์ภาพถ่ายเป็นประจำทุกวันเป็นกระบวนการเชิงรุกในการสร้างความหมายให้กับชีวิตและก่อให้เกิดความรู้สึกดี
ต่อชีวิตตามมา
ถ้ามีโทรศัพท์ถ่ายรูปได้อยู่ในมือและสามารถเชื่อมต่อกับโซเชียลมีเดียได้ง่าย การแชร์ภาพถ่ายทุกวันก็น่าจะช่วยส่งเสริมสุขภาพจิตของผู้แชร์ได้ค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าจะส่งเสริมสุขภาพจิตของผู้ติดตามหรือเปล่าถ้าต้องดูภาพต้นหญ้า ใบไม้ ก้อนเมฆของเพื่อนทุกวันไปอีก 1 ปี
