| ผู้เขียน | บางกอกเกี้ยน |
|---|---|
| เผยแพร่ |
วันหนึ่งเมื่อประมาณ 60 ปี ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ยังเป็นนักเรียนมัธยมต้นปลายๆ เริ่ม “ทำหนังสือ” โรงเรียน คือสูจิบัตรงานวิทยาศาสตร์ เป็นหนังสือเล่มเล็กๆ ขนาด 16 หน้ายกเล็ก มีสักสองยกกระมัง
ปัญหาคือต้องจัดหาเงินมาสนับสนุนค่าพิมพ์ ที่เรียกว่า “ค่าโฆษณา” หรือสปอนเซอร์
วันนั้นออกจากโรงเรียนวัดนวลนรดิศ ภาษีเจริญ ข้ามฟากมาที่ฝั่งพระนคร ละแวกถนนหลานหลวง (หากจำไม่ผิด) ผ่านหน้าบริษัทกัญญามาลย์ภาพยนตร์ มองเข้าไปในห้องแถวนั้น เห็น “ดอกดิน กัญญามาลย์” นั่งหน้าโต๊ะ ท่านเป็นผู้อำนวยการสร้างหนังคนหนึ่งในยุคนั้น
ตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหา ยกมือไหว้ ท่านรับไหว้อย่างงงๆ ที่เห็นเด็กชายหัวเกรียน แต่งชุดนักเรียนนุ่งกางเกงขาสั้นเดินเข้าไปหา ถามลอยๆ ว่า มีธุระอะไรหรือหนู
ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) อึกอักนิดหนึ่ง แล้วแจ้งความจำนงไปว่า จะมาขอโฆษณาหนังของท่านลงหนังสือ โรงเรียนครับ ว่าแล้วจึงยื่นจดหมายมีลายเซ็นอาจารย์ไปตรงหน้า
คุณดอกดินรับไปเปิดอ่าน ทำท่าสงสัยอีกเล็กน้อย แต่ยังยิ้มด้วยความเอ็นดู ถามว่าจะเอาเท่าไหร่
ด้วยความดีใจ ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ตอบไปว่า ลงหน้าหลัง 150 บาทครับ
ดูเหมือนว่าท่านจะคิดไม่นาน แล้วตอบตกลง พลางว่าโฆษณาหนังเรื่องอะไรล่ะ ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ไม่ทราบว่า “กัญญามาลย์ภาพยนตร์” ขณะนั้นมีหนังเรื่องอะไรบ้าง ตอบไปว่าอะไรก็ได้ครับ
ด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างมีเมตตาเด็กน้อย ท่านพยักหน้าพลางคิดประเดี๋ยวหนึ่ง บอกว่า เอาเรื่องนี้ก็แล้วกัน “ฝนแรก” แล้วท่านคิดข้อความพร้อมหยิบปากกามาเขียนว่า “ฝนแรก แทรกลมหนาว หนุ่มชวนสาว ไปดูฝนแรก” พร้อมส่งให้แล้วหยิบข้อความอื่นซึ่งเป็นคำโฆษณาภาพยนตร์เรื่องฝนแรก มีชื่อผู้แสดงด้วย ซึ่งข้าพเจ้า (ผู้เขียน) จำไม่ได้แล้วว่าเป็นใคร แต่จำข้อความโฆษณานั้นมาถึงทุกวันนี้
ครับ เป็นภาษากวีที่ศิลปินแห่งชาติ ผู้กำกับภาพยนตร์ สร้างหนังมาแล้วหลายสิบเรื่อง ปั้นดารานำอย่างเพชรา เชาวราษฎร์ เป็นดารานัยน์ตาหยาดน้ำผึ้ง คู่กับ มิตร ชัยบัญชา
“ฝนแรกแทรกลมหนาว หนุ่มชวนสาวไปดูฝนแรก”
นับแต่นั้นมา ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) ไม่เคยพบท่าน-ดอกดิน กัญญามาลย์ อีกเลย อาจเจอะเจอบ้างเมื่อไปงานใดงานหนึ่งแล้วเดินผ่านกัน
“ฝนแรก” คงไม่ใช่ภาพยนตร์ “เงินล้าน” ดังที่ท่านโฆษณาว่า “ล้านแล้วจ้า…” และ “ดอกดินตัวดำ-ดำ” คือสัญลักษณ์ของศิลปินแห่งชาติผู้นี้ ที่สร้างภาพยนตร์สุภาพ เรียบง่าย สนุกทุกประเภท ไม่เป็นพิษเป็นภัยกับใคร โดยเฉพาะเด็กและเยาวชน
ภาพยนตร์สมัยนั้นเข้าโรงฉายเพียงโรงเดียวเรื่องเดียว จะนานกี่วันแล้วแต่ “ท่านผู้ชม” ดังนั้นการที่หนัง “น้าดิน” มีรายได้ถึง “ล้านแล้วจ้า” เป็นเรื่องแรก จึงเป็นเรื่องที่คนไทยและนักดูภาพยนตร์จดจำได้ถึงวันนี้ ขณะที่หนังเรื่องอื่นกว่าจะได้เงินล้านอีกนานปีต่อมา
คำโฆษณาหนังสมัยนั้น เท่าที่ข้าพเจ้า (ผู้เขียน) จำได้มีหลายเรื่อง แต่มีสองเรื่องที่ยังใช้เล่าเป็นเรื่องขำขันถึงทุกวันนี้ คือ เรื่อง “เห่าดง” โฆษณาว่า บอกตรงๆ เห่าดงดีจริงๆ กับอีกเรื่องหนึ่ง คือ “ในฝูงหงส์” ที่โฆษณาว่า “สามคำจำไว้ ในฝูงหงส์ อีกสามคำอย่างง ฉายคาเธ่ย์” ส่วนจะเล่าขำๆ อย่างไรขอเป็นเรื่องของข้าพเจ้า (ผู้เชียน) กับเพื่อนๆ พี่ๆ บางคนนะจ๊ะ
หลังจากหมดยุคของภาพยนตร์ที่สร้างดารานำแสดงให้โด่งดัง เรียกว่าไม่ว่าหนังจะเป็นอย่างไรขอให้พระเอกนางเอกชื่อ “มิตร-เพชรา” เป็นพอ จากนั้นจึงมี “สมบัติ-เพชรา” “สมบัติ-พิศมัย” และอีกบางคู่
ต่อมาเรานิยมชมภาพยนตร์ของผู้กำกับ เช่นหนังบู๊ หนังตลก หนังรัก ใครเป็นแฟนใครรอดูเรื่องนั้น
บรรทัดนี้ ขอไว้อาลัย ดอกดิน “ตัวดำ-ดำ” กัญญามาลย์ ผู้สนับสนุนคนแรกๆ ให้ข้าพเจ้า(ผู้เขียน) มีโอกาสทำงานหนังสือมาถึงทุกวันนี้
