| ผู้เขียน | สุจิตต์ วงษ์เทศ |
|---|
สังคมไทย ถูกหล่อหลอมกล่อมเกลาและครอบงำมานานมาก ว่าผู้นำชุมชนในอุดมคติที่มีทั้งพระเดชและพระคุณ ได้แก่ พระสงฆ์, ครู, ข้าราชการ
60 ปีที่แล้ว ผมเห็นกับตาตัวเองเป็นประจำในหมู่บ้านดงศรีมหาโพธิ์ (จ. ปราจีนบุรี ที่พระเจ้าตากหนีจากอยุธยา ผ่านเพื่อไประยอง, จันทบุรี) ชาวบ้านต้องกราบไหว้พระสงฆ์, ครู, ข้าราชการ เมื่อเดินคันนาสวนกัน หรือเมื่อไปติดต่อกิจธุระต่างๆ
60 ปีผ่านไป โลกไม่เหมือนเดิม ปีนี้มีแต่ข่าวคอร์รัปชั่นในหมู่พระสงฆ์, ครู, ข้าราชการ แม้เป็นส่วนไม่มาก แต่ชาวบ้านเชื่อในใจทุกคนว่าเป็นส่วนไม่น้อยแล้วมีอีกไม่น้อย
เรื่องเหล่านี้เป็นที่รู้กันทั่วไปนานหลายปีมาแล้ว ปัญหาอยู่ที่ถูกปกปิดไว้ เพราะระบบตรวจสอบไม่ทำงาน คอร์รัปชั่นงอกงาม ตั้งแต่เงินทอนวัด, โกงเงินคนจน, โกงเงินอาหารกลางวันเด็กนักเรียน, ฯลฯ
[เงินทอนวัดพบเฉพาะวัดไม่ร้าง ถ้าตรวจสอบวัดร้างด้วย ยังจะพบเงินทอนอีกหลายรูปแบบ เพราะวัดร้างมีมากที่เป็นโบราณสถานต้องบูรณปฏิสังขรณ์ซ้ำแล้วซ้ำอีก และให้เช่าที่ดินทำประโยชน์ เช่น สร้างอาคารพาณิชย์, สร้างสถานบริการ ฯลฯ]
ไม่ต่างอะไรจากนักการเมืองที่ถูกเป่านกหวีดกล่าวร้ายป้ายสีบีฑาด่าทอสนั่นเมืองว่าขี้ฉ้อคอร์รัปชั่น “เอาดีใส่ตัว เอาชั่วใส่คนอื่น” เพื่อปั่นกระแสสร้างสถานการณ์รัฐประหาร
นับแต่นี้ไปคงต้องคิดนานกว่าชาวบ้านที่ตาสว่างจะกราบไหว้พระสงฆ์, ครู, ข้าราชการ เมื่อนานไปก็ยิ่งเห็นโลกไม่เหมือนเดิม
