เดิมปัญหาในการอ้างความสำคัญผิดในอายุของผู้เสียหาย มักเป็นกรณีในความผิดฐานกระทำชำเราเด็กอายุไม่เกิน 13 ปีและไม่เกิน 15 ปี ซึ่งจำเลยมักนำสืบว่าผู้เสียหายมีรูปร่างสูงใหญ่ สมบูรณ์กว่าเด็กทั่วไป รวมทั้งพูดจาฉะฉาน
กรณีดังกล่าวเมื่อจำเลยสามารถนำสืบข้อเท็จจริงได้น่าเชื่อถือ การวินิจฉัยความผิดของจำเลย จึงเป็นกรณีที่ศาลจะต้องนำหลักความรับผิดทางอาญาในเรื่ององค์ประกอบของความผิดมาพิจารณาวินิจฉัย และกลายเป็นว่าเมื่อกระทำไปโดยไม่รู้ข้อเท็จจริง (เข้าใจผิด) ย่อมขาดองค์ประกอบความผิดคือเจตนา
คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3617/2555 “รูปร่างและลักษณะของผู้เสียหายที่ 1 ย่อมมีเหตุผลทำให้จำเลยเข้าใจว่าผู้เสียหายที่ 1 มีอายุเกินกว่าสิบห้าปีแต่ยังไม่เกินสิบแปดปี ซึ่งเป็นข้อเท็จจริงอันเป็นองค์ประกอบความผิดตาม ป.อ. มาตรา 277 และมาตรา 317 วรรคสาม การกระทำของจำเลยจึงเป็นการกระทำโดยไม่รู้ข้อเท็จจริงอันเป็นองค์ประกอบความผิดเป็นการขาดเจตนากระทำความผิด….”
ดังนี้ย่อมเห็นได้ว่าการคุ้มครองผู้เสียหายจากการล่วงละเมิดทางเพศยังเป็นปัญหาให้ผู้กระทำความผิดอ้างความไม่รู้ข้อเท็จจริงหรือความสำคัญผิดในอายุของผู้เสียหายเป็นข้อแก้ตัวได้เป็นผลให้เด็กซึ่งเป็นผู้เสียหายไม่ได้รับความคุ้มครองอย่างแท้จริง
ประเด็นดังกล่าวนำมาซึ่งการแก้ไขประมวลกฎหมายอาญา ฉบับที่ 23 ประกาศในราชกิจจานุเบกษา และมีผลบังคับใช้แล้วตั้งแต่วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2558 เป็นต้นมา
นั่นก็คือว่า การกระทำความผิด ตาม
มาตรา 277 (กระทำชำเราเด็กอายุไม่เกิน 15 ปี)
มาตรา 279 (อนาจารเด็ก)
มาตรา 282 วรรค 3 (เป็นธุระจัดหาเพื่อการอนาจารเด็ก)
มาตรา 283 วรรค 3 (เป็นธุระจัดหาเพื่อการอนาจารเด็กโดยใช้อุบาย)
มาตรา 283 ทวิ วรรค 2 (พาไปเพื่อการอนาจารเด็ก)
มาตรา 312 ตรี วรรค 2 และมาตรา 317 (ความผิดต่อเสรีภาพเด็ก พรากเด็ก)
หากเป็นการกระทำต่อเด็กอายุไม่เกินสิบสามปี ห้ามอ้างความไม่รู้อายุของเด็กเพื่อให้พ้นจากความผิดนั้น
สรุปความได้ว่า ผู้กระทำความผิดจะอ้างความไม่รู้อายุของเด็ก มาให้ตัวเองพ้นผิดอีกไม่ได้แล้ว
หมายเหตุ – รายการฎีกาชาวบ้าน เป็นรายการกฎหมายใกล้ตัว ที่เข้าใจได้ง่ายๆ จัดทำเป็นคลิปเผยแพร่ทางมติชนออนไลน์ เป็นประจำทุกวันอังคาร โดยนายโอภาส เพ็งเจริญ คอลัมนิสต์สัพเพเหระคดี หนังสือพิมพ์มติชนรายวัน และนางสาวเสาวลักษณ์ สวัสดิ์กว้าน ผู้ดำเนินรายการ
