เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา เป็นผู้ป่วยหญิงอายุน้อยเพียง 17 ปี มีประวัติ ปวดถ่วงในท้องน้อยมาประมาณ 4 เดือน ปวดมากตอนมีประจำเดือน ไม่คิดว่าตนเองผิดปกติอะไร คิดไปเองว่าปวดประจำเดือน เป็นปกติของผู้หญิง

2 วันก่อนมาโรงพยาบาล ระหว่างเดิน วิ่งเล่น รู้สึกปวดในท้องขึ้นมาทันทีทันใด ปวดบิดๆ ตื้อๆ แล้วก็หายไป แต่พอตกค่ำอาการปวดรุนแรงขึ้น จนนอนไม่หลับ

วันรุ่งขึ้นอาการปวดเหมือนทุเลาลงหลังกินยาพารา แต่พอตกค่ำอาการปวดรุนแรงขึ้นอีก รู้สึกเหมือนมีไข้ คลื่นไส้ อาเจียน เบื่ออาหาร กดเจ็บท้องน้อยบอกญาติที่บ้าน สงสัยว่าจะเป็นไส้ติ่งอักเสบ จึงรีบพาไปห้องฉุกเฉินโรงพยาบาลสิชลแพทย์เวรห้องฉุกเฉิน สั่งให้ตรวจโควิดแบบเร่งด่วน ผลเป็นลบ จึงเข้าประเมินอาการทันที ผู้ป่วยดูอ่อนเพลียมาก ซีด ปากแห้ง คอแห้ง ชีพจรเต้นเร็ว ความดันปกติ ตรวจหน้าท้อง ท้องน้อยโต กดเจ็บไปทั่วท้อง จึงสั่งให้งดอาหารและน้ำ เปิดเส้นให้น้ำเกลือของเลือด เอาเครื่องอัลตราซาวด์แบบมือถือมาตรวจ พบว่ามีก้อนในท้องขนาดใหญ่ สงสัยเบื้องต้นทันทีว่าน่าจะเป็นก้อนในรังไข่ ขั้วบิดพันกัน ใกล้แตก จึงรีบปรึกษาแพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านสูตินรีเวช ให้ส่งผู้ป่วยเตรียมตัวพร้อมผ่าตัดทันที

 

เมื่อเข้าห้องผ่าตัดทีมแพทย์ผ่าตัด แพทย์ดมยาสลบ ทีมพยาบาล ต้องเตรียมพร้อมปฏิบัติการเสมือนผู้ป่วยอาจจะติดโควิด-19 ต้องใส่ชุดป้องกันเต็มที่ เมื่อเปิดท้อง พบก้อนขนาดใหญ่ประมาณ 12 เซนติเมตร สีดำคล้ำ เป็นก้อนรังไข่ที่ขั้วบิดพันกัน 3 รอบ จนก้อนขาดเลือดไปเลี้ยง มีบางส่วนของก้อนเยื่อหุ้มเริ่มปริแตกมีเลือดซึมไหลออกมา มีน้ำเหลือง เลือด ในอุ้งเชิงกรานประมาณ 100cc จึงรีบตัดเอาก้อนออก ตรวจสอบรังไข่อีกข้าง ตัวมดลูก ยังปกติ ทำความสะอาด เย็บปิด ใช้เวลาผ่าตัด ประมาณ 30 นาที เมื่อเอาก้อนออกมาผ่าดู พบว่ามีเส้นผมเป็นกระจุกเต็มก้อน ผสมกับไขมัน เศษกระดูกอ่อน เล็บ และฟัน ผสมอยู่