เมื่อวันที่ 22 เมษายน โลกออนไลน์มีการแชร์เรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดโดยผู้เป็นแม่ของนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง โดยผู้ใช้เฟซบุ๊ก Niwatcharee Wungsoontorn จนมีผู้กดไลค์และแชร์ต่อจำนวนมาก โดยเล่า ปัญหาของระบบห้องเชียร์ ว่าลูกของตนมีความสามารถในการแข่งขัน จนต้องขออนุญาตอาจารย์ไปแข่ง แต่กลับถูกข่มขู่จากรุ่นพี่ หากไม่เข้าห้องเชียร์ จะถูกถอดรุ่น แม้จะชนะการแข่งขัน แต่ระหว่างที่เรียนกลับถูกเลือกปฎิบัติจากรุ่นพี่ในการทำกิจกรรมต่างๆ ของคณะ จนรู้สึกเป็นปมด้อย เพราะไม่มีรุ่น
โพสต์นี้ยาวนะ.. ขอเขียนไว้อาลัยให้ระบบอุบาทว์ในรั้วมหาวิทยาลัย…ที่ที่ฉันเคยเรียกว่า “บ้าน”
…
พี่เมฆซึ่งเป็นเด็ก Gib-Com จากโรงเรียนปรินส์รอยแยลวิทยาลัย เข้าร่วมแข่งขันคอมพิวเตอร์โปรแกรมต่างๆ ตั้งแต่สมัยเป็นเด็กมัธยม แข่งขันระดับโรงเรียน ระดับจังหวัด ระดับประเทศ และเป็นตัวแทนเด็กไทยไปแข่งขันต่างประเทศ… พี่เมฆมีภารกิจติดตัวจากโปรแกรมแข่งขันต่างๆ ที่ทาง Microsoft, SCB และองค์กรใหญ่ๆทั้งหลายสนับสนุน มอบเงินทุนไว้ให้เพื่อศึกษาและพัฒนาโปรแกรมต่างๆ… พร้อมทั้งได้รับคัดเลือกให้เป็นโค้ชเพื่อดูแลให้คำแนะนำกับเด็กเก่งรุ่นใหม่ที่ต้องไปเข้าแคมป์คอมฯ…
…
ภารกิจนี้ เป็นที่ชื่นชมยินดียกย่องจากคนทั่วไปตลอดเวลาที่อยู่ PRC.. ได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากครูบาอาจารย์ทุกท่าน..ชื่อเสียงและผลงานที่ผ่านมา มีส่วนผลักดันให้ Gib-Com ของ PRC แข็งแกร่งและเป็นกลุ่มนักเรียนที่มีความผูกพันเหนียวแน่นกันเป็นอย่างมาก…
….
4 ปีที่แล้ว หากใครเป็นเพื่อนชาช่า คงจะได้ทราบถึงความทุกข์ใจของคนเป็นแม่… หลังจากตื่นเต้นดีใจที่พี่เมฆสอบติดเข้าเป็นน้องใหม่ของคณะวิศวะ คอมพิวเตอร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ม่าม๊าชาช่าเที่ยวอวดใครๆ ว่าเป็นข่าวดีที่สุดในรอบปี ออกไปซ้อมวิ่งกับลูกๆ หวังว่าจะได้วิ่งขึ้นดอยพร้อมพี่เมฆ ม่าม้าเป็นลูกช้างรุ่นพี่ พี่เมฆเป็นลูกช้างรุ่นปัจจุบัน หวังเป็นตัวอย่างสร้างแรงบันดาลใจให้น้องฟ้า…
…
ความปีติยินดีอยู่กับเราได้ไม่นาน… ในเทอมแรกปีหนึ่ง เฟรชชี่ต้องปรับตัวและทุ่มเทให้ทั้งการเรียนและกิจกรรมต่างๆ ซึ่งพี่เมฆตั้งใจทำเป็นอย่างมาก… ดูเหมือนทุกอย่างกำลังไปได้ดี… จนเมื่อถึงวาระที่ต้องไปทำหน้าที่แข่งขันคอมพิวเตอร์ระดับประเทศอีกครั้งหนึ่งที่กรุงเทพเป็นเวลา 3 วัน… ตอนนั้นพี่เมฆเตรียมจดหมายลา 4 ฉบับ ให้ม่าม๊าชาช่าคนนี้เป็นคนเซ็นรับรอง 3 ฉบับ เป็นหนังสือขออนุญาตลาเรียน จากอาจารย์ 3 ท่าน 3 วิชา ไม่มีปัญหาอะไร..อาจารย์ทั้ง 3 ท่านอนุมัติ ส่วนอีก 1 ฉบับ เป็นหนังสือถึงรุ่นพี่..??… ขออนุญาตลาการซ้อมกองเชียร์ (จำไม่ได้ว่าขอลา 2 หรือ 3 ครั้ง, ช่วงนั้นต้องซ้อมเชียร์ตอนเย็นถึงดึกทุกวัน)
….
รุ่นพี่..???… บอกว่าไม่รับหนังสือ นัดให้พี่เมฆนำไปส่งให้ที่ไหนสักแห่ง เหมือนจะเป็นสโมสรฯหรือห้องกิจกรรมอะไรสักอย่าง… แล้วเมื่อเด็ก freshly คนนึงไปตามนัด พบกับแก๊งรุ่นพี่เป็นฝูง… แสดงแสนยานุภาพ กร่างต่อหน้ารุ่นเดียวกัน และข่มขวัญอวดรุ่นน้องคนอื่นๆ โชว์ความเก๋าด้วยการข่มขู่น้อง freshly คนนี้ว่า ถ้ามึงไป ถ้ามึงขาดซ้อมเชียร์แม้แต่วันเดียว มึงโดนถอนรุ่น… จดหมายลาที่อาจารย์ 3 ท่านอนุมัติ ถูก reject โดยฝูงมนุษย์ที่ปวารณาตัวเองว่าเป็น “รุ่นพี่”
….
เมื่อพี่เมฆมาปรึกษา เรื่องนี้ชาช่ามีส่วนในการตัดสินใจให้พี่เมฆ…หากอาจารย์อนุมัติให้ลาเรียนได้ ก็ไม่น่ามีปัญหา… ม่าม้าก็ลูกช้าง… ม่าม้าก็เป็นเชียร์รีดเดอร์ให้คณะ ม่าม้าก็เล่น CMU Band ทุกอย่างมันอะลุ่มอล่วยได้ถ้ามีเหตุผลเพียงพอ และเราก็ได้ยื่นหนังสือให้รุ่นพี่แล้วนี่นา…
…
ตอนนั้น..ไม่รู้จริงๆ ว่าเรื่องราวมันจะบานปลายเลวร้ายขนาดนี้… พี่เมฆตัดสินใจไปแข่งขัน เพราะมีความรับผิดชอบต่อเนื่องที่ต้องทำ…
….
พี่เมฆกลับมาพร้อมรางวัลระดับประเทศ ได้รับการประกาศสร้างชื่อว่าเป็นนักศีกษาจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่… ปีติยินดีได้ไม่นาน… ตกค่ำจะไปซ้อมเชียร์ รุ่นพี่บอกมึงโดนถอดรุ่น ประกาศประจานกับเพื่อนๆ ว่า ไอ้คนนี้ไม่มีรุ่น ประกาศยึดสิทธิเกียร์และเสื้อช็อป ห้ามใส่เสื้อช็อปตลอดไป ห้ามเข้าร่วมทุกกิจกรรมของคณะฯ… และห้ามมึงร่วมวิ่งประเพณีขึ้นดอย…
….
ม่าม้าถามว่า จะให้ลุยเลยไหม… พี่เมฆบอกไม่อยากมีปัญหา พี่เมฆรับได้ เราตั้งใจมาเรียน ก็เรียนให้จบละกัน… ช่วงแรกๆ พี่เมฆยังพยายามจะเข้าร่วมกิจกรรม แต่แก๊งรุ่นพี่เทวดามันเอาจริง ไล่ทุกครั้ง… ครั้งสุดท้ายที่ทำให้พี่เมฆถอดใจ และไม่คิดจะเข้าร่วมกิจกรรมใดๆ อีกเลย คือโดนกีดกันไม่ให้ร่วมประเพณีวิ่งขึ้นดอย… ลูกชายอยู่ที่คอนโดคนเดียว เฝ้าดูเพื่อนๆ ถ่ายทอดแชร์กิจกรรมประเพณีขึ้นดอยอันศักดิ์สิทธิ์ของลูกช้างผ่านทาง social medias จำได้ว่างานนั้นม่าม้าชาช่าแทบเป็นบ้าไปเลย… สงสารลูกจนน้ำตาหยด… ม่าม้าโพสต์เฟซบุ๊กครั้งแรกถึงเรื่องนี้… ซึ่งเพื่อนๆ ใน FB มาให้กำลังใจแม่ลูก… เพื่อนวิศวะหลายคนบอกว่า อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวรุ่นพี่มันก็คืนรุ่นให้… เราก็บอกลูกชายว่า เพื่อนม่าม้าที่จบวิศวะฯบอกว่า เดี๋ยวเค้าก็คืนรุ่นให้…
….
ไม่มีวี่แวว… ไม่มีอะไรดีขึ้น… เพื่อนร่วมรุ่นพี่ปี 2 ปี 3 บางคนไม่รู้เรื่อง แต่ก็เชื่อระบบอุบาทว์นี้ และพลอยมีท่าทีที่ไม่เป็นมิตรกับคนโดนตัดรุ่น… ครูอาจารย์ไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ บอกว่ามันเป็นเรื่องของระบบ เรื่องของรุ่นพี่
….
พี่เมฆอยากลาออก ไปเอ็นทรานซ์ใหม่ แต่ม่าม้าขอร้องไว้ พี่เมฆก็อดทน… ข่าวนี้ดังในหมู่ Gib-Com ของ PRC เด็กรุ่นหลังๆ อีกหลายรุ่นจึงเข็ดหลาบเกลียดกลัวคณะวิศวะ มช. มุ่งหน้าสู่ลาดกะบังกันเป็นแถว…
…
คนเป็นแม่แอบหวังว่า วันหนึ่ง…ลูกจะได้รุ่นคืนมา… รุ่นพี่ปี 4 ออกไปแล้ว… รุ่นพี่ปี 3 ขยับขึ้นมา… รุ่นพี่ปี 2 ขยับขึ้นมา… วงจรอุบาทว์ยังคงดำเนินต่อไป… จนพี่เมฆขึ้นมาเป็นพี่ปี 4…
…
ตอนนี้… พี่เมฆกำลังจะจบแล้ว… อีกไม่กี่วัน.. ม่าม๊าปีติยินดี…
…
วันน๊้ 21 เมษายน 2561 คณะวิศวะฯจัดงาน Bye Nior บังคับว่านักศีกษาทุกคนต้องไปเข้าร่วม… ทั้งงานมีทุกรุ่น.. ทุกคนใส่เสื้อช็อป ยกเว้นคนที่ถูกถอดรุ่น ก็ต้องใส่แตกต่างไป..พี่เมฆเป็นหนึ่งในคนกลุ่มน้อย… หากเป็นเรา คงไม่สนุกแล้วหล่ะ… แต่พี่เมฆทน… กิจกรรมดำเนินไปเรื่อยๆ จนพิธีการจะเลิก… เรียกให้นักศึกษาทุกรุ่น บูมวิศวะ… เฉพาะคนที่มีรุ่น… ไอ้พวกไม่มีรุ่นห้ามร่วม… คนกลุ่มน้อยก็เหวอ… พี่เมฆก็เหวอ… เมฆจึงเดินไปถามว่าเด๋วมีพิธีอะไรอีกไหมครับ ถ้าไม่มี ผมขอกลับ… คนคนนั้นตอบว่า จบละ แต่รอก่อนสิ…ให้เค้าบูมกันเสร็จก่อน เด๋วกินข้าวกัน… (อืมมมมม… เมิงคิดว่าอารมณ์เด็กตอนนั้นจะยังอยากอยู่กินไม๊…)
…
งานนี้ลูกชายรู้สึก… คนเป็นแม่ยิ่งรู้สึก…
แต่ลูกชายไม่ให้ลุย… ขอให้มันจบตรงนี้… เราเรียนจบแล้ว ก็โอเค… แต่ม่าม้าคนนี้ไม่โอเคด้วย…
…
อยากรู้ ระบบอุบาทว์นี้เริ่มได้ไง… ใครเป็นคนเริ่ม… ใครเป็นคนให้การสนับสนุน… ใครเป็นคนให้สิทธิในการยึดเกียร์และเสื้อช็อปของรุ่นน้อง
…
รุ่นพี่แก๊งปี 4 ที่ไม่ยอมรับใบลาของน้อง… อยากรู้ว่ามันคือใครบ้าง ชื่อสกุลอะไร ทำงานที่ไหน พ่อแม่ทำอะไร… ใครรู้วานบอกชาช่าที…
….
อาจารย์ในคณะ… มีใครตระหนักถึงปัญหานี้บ้าง… หากบอกว่าจะสอนอย่างเดียว เรื่องระบบรุ่นพี่ อาจารย์ขอไม่เกี่ยว มันคงแปลก… พ่อแม่ส่งลูกมาเรียน หวังว่าคนเป็นครูบาอาจารย์จะรัก สั่งสอนและดูแลลูกเราเหมือนเป็นพ่อแม่ใช่ไหม… หากในสังคมมีสิ่งไม่ถูกต้องเกิดขึ้น ไยไม่แยแส… หากเด็กที่อยู่ภายใต้การสั่งสอนของคุณทำสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ไยไม่แก้ไข…
…
ระบบอุบาทว์นี้เกิดขึ้นมาเพื่ออะไร… ประโยชน์ของมันในรั้วมหาวิทยาลัยคืออะไร ใครช่วยบอกมาสักข้อนึงสิ…
…
นาทีนี้… รู้สึกแย่กับเรื่องนี้มากๆ…
แย่… ที่รุ่นพี่กล้ากระทำสิ่งอุบาทว์นี้กับคนที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย… นี่ชีวิตคนนะ… ความรู้สึกของคนไม่ใช่ของเล่นของพวกคุณ
แย่… ที่ครูบาอาจาย์เพิกเฉยกับปัญหาของเด็ก ทั้งที่ชื่นชมยินดีที่เด็กสร้างชื่อเสียงให้คณะ เพราะพี่เมฆไม่ได้ไปแข่งเพียงครั้งเดียว
แย่.. ที่คณะวิศวกรรมยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นภายในคณะของตัวเอง มันไม่ได้ทำให้คณะของคุณดูขลังขึ้น มันไม่ได้ทำให้ระบบรุ่นพี่ของคุณดูศักดิ์สิทธิ์ขึ้นเลย
แย่.. ที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ปล่อยให้คณะที่น่าเลื่อมใส ทำร้ายลูกช้างของตัวเองโดยที่ไม่ได้ทำอะไรผิด ปล่อยให้รุ่นพี่ขัดขวางตัดโอกาสหาประสบการณ์ของรุ่นน้องเพื่อความก้าวหน้าสร้างชื่อเสียงให้กับมหาวิทยาลัย..
สุดท้าย.. แย่.. ที่ชาช่าเคยมีความหวังมาตลอด 4 ปีที่ผ่านมาว่า.. มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ จะมีความยุติธรรม คืนศักดิ์ศรีให้พี่เมฆกลับมา และจะยังเป็น “บ้าน” ของครอบครัวเราต่อไป..
…
เสียดาย.. เสียดาย.. เสียดายความรู้สึกดีๆ ที่ผ่านมา..
