แมนฯ ยูไนเต็ด ร้อนแรงสุดขีด เปิดหัวมา 2 นัด ยำเวสต์แฮมกับสวอนซีทีมละ 4-0 ออกสตาร์ตดีที่สุดในรอบ 110 ปี และกลายเป็นทีมเต็งแชมป์ไปแล้ว
ปีศาจแดง เปลี่ยนหลักๆ แค่ 2 จุด ให้ โรเมลู ลูกากู ยืนหน้าเป้า เนมานย่า มาติช เล่นกลางตัวครองบอล สองคนนี้มีอิทธิพลต่อทีมสูง ลูกากูหวดไป 3 ประตูจาก 2 นัด มาติชก็ชัวร์จนมิดฟิลด์คนอื่นมีอิสระเติมเกมรุกได้อย่างสบายใจ
นักเตะแมนฯ ยู เล่นบอลมีความสุข ทั้งสนุกกับเกม ทั้งเชื่อมั่น ผลงานก็เลยระเบิดระเบ้ออย่างที่เห็น
แต่ผมว่ายูไนเต็ดยังดุได้มากกว่านี้อีก
มันมีบางมุมที่ยังไม่คลิก เฮนริก มาคิตาร์ยาน เก็บบอลนานไปนิด จังหวะไม่เข้ากับัลูกากู หลายครั้งวิ่่งแกไปรอรับบอลแล้ว ตีรถเปล่า เพราะเจ้า “เจ้ามิคกี้” มัวก้มหน้าก้มตาเลี้ยงไม่ยอมจ่ายซะที
มาร์คัส แรชฟอร์ด ก็น่าสงสัยว่าสมควรเป็นตัวจริง 11 คนแรก หรือเหมาะกับบทซุปเปอร์ซับมากกว่า
ผมชอบพรสวรรค์ของแรชฟอร์ด แต่ด้ว้ยความที่ยังเด็ก กระดูกอ่อน ร่างกายยังไม่แกร่งพอ เลี้ยงลุยเข้าไปเจอกองหลังตัวใหญ่ๆ บึ้กๆ มักจะเบียดสู้ไม่ไหว เสียบอลง่ายเป็นประจำ
นัดเจอสวอนซีเห็นชัดเลยว่า เกมลื่นขึ้นทันทีที่เปลี่ยนเอา อ็องโตนี่ มาร์กซิยัล ลงมาแทนแรชฟอร์ด มาร์กซิยัลแข็งแรงกว่า บดกับกองหลังแล้วผ่านได้มากกว่า พอชนเอาชนะหนีตัวประกบ พื้นที่มันก็โล่ง เลือกได้ทั้งยิงเอง และจ่ายให้ลูกากู
เกมถล่มสวอนซี มาร์กซิยัลลงมาเล่น 15 นาทีสุดท้าย แมนฯ ยู ซัดเพิ่มได้ 3 ประตู ปลดล็อกให้เห็นกันชัดๆ
ตอนนี้ยังเร็ษวเกินไปที่จะบอกว่า ปีศาจแดงเก่งพอจะเป็นแชมป์ แต่ถ้าอ็องโตนี่ มาร์กซิยัล ไม่ดีแตก แนวรุกหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน อะไรๆ ก็เป็นไปได้
แมนฯ ยู อยู่ใกล้ แมนฯ ซิตี้ ทั้งใน และนอกสนามแหละครับ
