สกู๊ปพิเศษ : แมรี่ วิลสัน ความฝันที่อาจโดนโควิด-19 ทำลาย
ไวรัสโควิด-19 ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อวงการกีฬาของคนร่างกายปกติเท่านั้น แต่สำหรับนักกีฬาคนพิการ พวกเขาก็ต้องปรับตัว อดทนรอ และทำความเข้าใจกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเช่นกัน
พาราลิมปิกเกมส์ หรือกีฬาโอลิมปิกของคนพิการซึ่งจะจัดหลังจากจบโอลิมปิกเกมส์แล้ว และจัดในเมืองเดียวกันกับโอลิมปิกเกมส์นั่นเอง กำหนดเดิมในปี 2020 พาราลิมปิกเกมส์ที่กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น จะแข่งขันระหว่างวันที่ 25 สิงหาคม-6 กันยายน แต่ถูกเลื่อนไปเป็น 24 สิงหาคม – 5 กันยายน ปีหน้า
การเลื่อนแข่งขันออกไป 1 ปี อาจจะดูไม่มีอะไรน่ากังวลสำหรับนักกีฬาที่ได้โควต้าไปแล้ว หรือมีความพร้อมทั้งทางด้านทุนทรัพย์ ร่างกาย เพราะถือเป็นการได้มีเวลาเตรียมตัวอีก 1 ปี
แต่สำหรับ แมรี่ วิลสัน นักแบดมินตันคนพิการสกอตแลนด์ ที่มีความฝันว่าอยากจะติดธงสหราชอาณาจักรไปแข่งขันมหกรรมกีฬาคนพิการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกสักครั้ง การมาถึงช้าลงของพาราลิมปิกอาจทำให้เธอไม่สามารถไปถึงฝันได้
วิลสันในวัย 56 ปี เป็น โรคปลอกประสาทเสื่อม หรือชื่อที่เรียกกันสั้นๆ ว่า “เอ็มเอส” (Multiple Sclerosis) เกิดจากระบบภูมิคุ้มกันในร่างกายทำลายปลอกประสาทที่อยู่ล้อมรอบและปกป้องใยประสาทจนเกิดแผลที่เนื้อเยื่อบริเวณดังกล่าว ก่อให้เกิดปัญหาเกี่ยวกับการมองเห็น การทรงตัว การควบคุมกล้ามเนื้อ และการทำงานของอวัยวะต่างๆ ในร่างกาย ความน่ากลัวของมันก็คือ การสูญเสียการทรงตัว ขาอ่อนแรง การเคลื่อนไหวที่ไม่ประสานกัน ความจำไม่ดี สมาธิสั้น ซึ่งเป็นอุปสรรคต่อการเป็นนักแบดมินตันทั้งนั้น
วิลสันเคยเป็นพยาบาลทหารด้านจิตวิทยาและต้องไปประจำการในค่ายทหารที่อัฟกานิสถาน เมื่อปี 2004 และมีคนขับรถท้องถิ่นในอัฟกานิสถาน ซึ่งเป็นกลุ่มตาลิบันพยายามขับรถบรรทุกมาชน ทำให้ต้องพุ่งหลบไปข้างทาง จนได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก โดนเหล็กทิ่มไปที่ขาซ้ายและก้นจนต้องผ่าตัดใหญ่รักษา และส่งผลให้เป็นโรคปลอกประสาทเสื่อมตามมา
“เมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นโรคเอ็มเอส ฉันถึงกับช็อกและร้องไห้ออกมาอย่างหนักเป็นวันๆ เพราะฉันเคยดูแลผู้ป่วยที่เป็นโรคนี้มา พวกเขาเป็นผู้ป่วยติดเตียง มีปัญหาเรื่องกล้ามเนื้อกันทั้งนั้น ฉันบอกตัวเองว่าจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องนี้กับตัวเอง”
อดีตพยาบาลที่รู้ว่าตัวเองร่างกายไม่ปกติ หลังจากต้องออกจากราชการในปี 2012 หันมาลองเอาจริงเอาจังในการเป็นนักตบขนไก่เมื่อปี 2016 และใช้เงินบำนาญจากการเป็นพยาบาลทหารมาเริ่มต้นกับความฝันครั้งใหม่ เริ่มจากเงิน 18,000 ปอนด์ ใช้ทั้งการซ้อม การฟิตร่างกาย และการเดินทางไปแข่งขัน
“ที่สกอตแลนด์ไม่มีงบประมาณให้กับนักแบดมินตันพิการ การจะไปแข่งขันรายการนานาชาติ คุณต้องหาเงินไปกันเอง ตั้งแต่เดินสายแข่งแบดมินตันมาตั้งแต่ปี 2017 ฉันต้องเสียเงินไปประมาณ 2 ล้านบาทแล้ว”
อย่างไรก็ตามเมื่อชาวสก๊อตรู้เรื่องนี้ จึงได้มีการระดมทุมผ่านทาง มูลนิธิเส้นทางสู่ความสำเร็จ เพื่อช่วยให้วิลสันได้ไปแข่งขันแบบไม่ต้องควักเนื้อของตัวเองเพียงอย่างเดียว
ผลงานที่ดีของวิลสัน คว้าแชมป์ 10 รายการใหญ่ ก้าวขึ้นมาติดท็อป 4 ของโลกในแบดมินตันคนพิการ คลาสเอสแอล 4 (มีความบกพร่องของขาอย่างรุนแรง) โอกาสที่จะได้ไปพาราลิมปิกสูงมาก แต่เมื่อยังไม่มีการประกาศรายชื่อ อะไรๆ ก็ยังไม่แน่นอน
วิลสันเล่าให้ฟังว่าช่วงที่การแข่งขันยังแข่งกันอยู่ ตอนนั้นเธออยู่ที่ประเทศสเปน และกำลังเดินเพื่อวอร์มร่างกาย แต่ก็มีตำรวจขับรถมาและพาเธอขึ้นรถไปสถานีตำรวจทันที ตอนนั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เมื่อตำรวจบอกว่าเป็นช่วงล็อกดาวน์ ห้ามคนออกมาเดินเพ่นพ่าน หลังจากนั้นตำรวจก็ปล่อยตัวเธอให้กลับโรงแรม แต่ก็ตามไปดูจนมั่นใจว่ากลับโรงแรมจริงๆ
“หลังจากที่การแข่งขันยกเลิก ฉันต้องรีบหาตั๋วเดินทางกลับบ้านที่สกอตแลนด์ทันที และเมื่อถึงบ้าน สกอตแลนด์ก็ล็อกดาวน์แล้วเช่นกัน ฉันจึงต้องปรับเปลี่ยนวิธีการฝึกซ้อมและการใช้ชีวิตประจำวันไปมากทีเดียว เพราะไม่สามารถซ้อมได้ปกติ และต้องเตรียมร่างกายให้พร้อมที่สุดเพื่อพาราลิมปิก”
นักตบขนไก่วัย 56 ปรับห้องครัวในบ้านให้เป็นยิม วิลสันวิดพื้นในห้องครัว แต่ก็ต้องใส่ถุงมือทำครัววิดพื้นไปด้วย เพราะพื้นในห้องครัวมันทำให้เธอเจ็บมือ เธอต้องวางโปรแกรมการรักษาสภาพร่างกายในแต่ละวัน วิดพื้น, ซิทอัพ หรือกิจกรรมอะไรที่พอจะช่วยได้
“ฉันอยากจะเป็นนักแบดมินตันคนพิการหญิงคนแรกของสกอตแลนด์ที่ได้ไปแข่งขันพาราลิมปิก แต่เหมือนกับว่าไวรัสที่แพร่ระบาดอยู่ตอนนี้ จะทำให้ฝันนี้สลายไป 1 ปีมันนานมากที่จะต้องซ้อมหนักให้ได้ตลอด และฉันก็รู้สึกว่าร่างกายของฉันเริ่มอ่อนแอลงจากโรคเอ็มเอสที่เป็นอยู่ บอกตรงๆ ฉันคิดไว้แล้วว่าพาราลิมปิกอาจจะเลื่อนออกไปจากเดิมอีก เพราะมีคนตายจากโควิด-19 ในอีกหลายประเทศ และมันก็เลื่อนจริงๆ”
การระบาดของไวรัสโควิด-19 ถ้ามองในภาพกว้างจะเห็นว่าคนจำนวนมากในโลกใบนี้ได้รับผลกระทบกันถ้วนหน้า แต่เมื่อมองให้ลึกไปในแต่ละคน ความฝันของคนนับไม่ถ้วนต่างถูกหยุดหรือบางคนอาจจะถูกทำลายไปเลยก็ได้
แมรี่ วิลสัน เป็นตัวอย่างหนึ่งที่ทำให้เห็นว่า ไวรัสร้ายไม่ปราณีฝันของใครทั้งนั้น ดังนั้นเราทุกคนต้องช่วยกันหยุดยั้ง ด้วยวิธีที่ง่ายที่สุด คือ การดูแลตัวเองให้ห่างจากโควิด-19 ด้วยคำแนะนำของแพทย์และดำเนินชีวิตตามแนวทางที่รัฐบาลกำหนดไว้อย่างเคร่งครัด
เพื่อแมรี่ วิลสัน และเพื่อเราทุกคนเอง
