เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา สหพันธ์ข้าราชการบำนาญแห่งประเทศไทยกว่า 30 คน นำโดยนายชัยวัฒน์ อุดอิ่นแก้ว เลขาธิการ เดินทางเข้ายื่นหนังสือต่อนายพีระศักดิ์ พอจิต รองประธานสภานิติบัญญัติแห่งชาติ (สนช.) คนที่ 2 เพื่อเสนอร่าง พ.ร.บ.บำเหน็จบำนาญ โดยขอให้ สนช.สนับสนุนร่างกฎหมายฉบับนี้เข้าสู่การพิจารณา เพื่อทำให้ข้าราชการบำนาญมีรายได้เพิ่มขึ้น เพราะข้าราชการบำนาญกว่า 6 แสนคน ได้รับความเดือดร้อนจากค่าครองชีพที่สูงขึ้น เงินบำนาญเดือนละ 20,000 บาท ไม่เพียงพอต่อค่าใช้จ่าย
หลังจากปรากฏเป็นข่าวมีเสียงคัดค้านจากหลายแหล่ง โดยกลุ่มคนรักหลักประกันสุขภาพ มองว่าหากเพิ่มบำนาญให้ข้าราชการ ก็จะยิ่งสร้างปัญหา ยิ่งถ่างความเหลื่อมล้ำให้มากขึ้น เพราะการปรับสวัสดิการต้องทำทั้งหมด จะทุ่มให้แค่กลุ่มข้าราชการไม่ได้ เพราะทุกวันนี้งบประมาณให้ข้าราชการก็บานปลาย ทางกลุ่มมองว่ารัฐบาลต้องให้ความสำคัญกับสวัสดิการภาครัฐภาพรวม อย่างสิทธิหลักประกันสุขภาพถ้วนหน้าที่มีคนในระบบบัตรทอง 48-49 ล้านคน
การเคลื่อนไหวดังกล่าวไม่ได้มีความผิด กลุ่มทุกกลุ่มประชาชนทุกคน มีสิทธิที่จะเรียกร้องให้ภาครัฐดำเนินการ เพื่อให้กลุ่มตนหรือตัวเองได้รับความสะดวก เพียงแต่ประเทศชาติมีทรัพยากรจำกัด ขณะที่แต่ละคนล้วนมีความต้องการเป็นของตัวเอง กลุ่มบุคคลแต่ละกลุ่มก็มีความต้องการเป็นของกลุ่ม ซึ่งความต้องการดังกล่าว รัฐบาลมิอาจตอบสนองได้ครบถ้วน จึงต้องมีการบริหารงาน จัดสรร แบ่งปัน ซึ่งระบบที่ดีที่สุดที่จะทำให้การจัดสรรแบ่งปันเป็นไปตามความต้องการของคนส่วนใหญ่ คือระบบการเลือกตั้ง
การเลือกตั้งทุกครั้งจะมีพรรคการเมืองซึ่งอาสาเข้ามาบริหารประเทศ จัดทำนโยบายของพรรค เพื่อประกาศให้ประชาชนทั้งประเทศรับทราบ นโยบายของพรรคนี้ถือเป็นสัญญาต่อประชาชน มีการนำเสนอแนวทางการบริหารประเทศให้ประชาชนทราบ นโยบายที่นำเสนอย่อมเอื้อประโยชน์ให้แก่ประชาชนกลุ่มต่างๆ ซึ่งมีความแตกต่างกัน นโยบายใดประชาชนส่วนใหญ่ถูกใจ ก็จะไปลงคะแนนเสียงเลือกให้พรรคการเมืองนั้นบริหารประเทศ ถ้าพรรคการเมืองนั้นสามารถทำตามที่ได้หาเสียงไว้ ก็มีโอกาสกลับมาเป็นรัฐบาลอีก ขณะเดียวกัน ถ้ารัฐบาลเบียดบังทรัพยากรจนเสียสมดุล ทำให้กลุ่มเสียประโยชน์ก่อตัวขึ้นมาขับไล่ รัฐบาลนั้นก็จะบริหารประเทศไม่ได้ บางรัฐบาลต้องกลับไปตั้งต้นการเลือกตั้งอีกครั้ง เพื่อให้ประชาชนตัดสินใจอีกรอบ โดยไม่ต้องใช้ความรุนแรงใดๆ ดังนั้น การเลือกตั้งจึงมีความสำคัญ และด้วยวิธีนี้ได้ช่วยให้ประเทศมีโอกาสเจริญก้าวหน้ามากกว่าการบริหารจัดการในรูปแบบยึดอำนาจ เฉกเช่นที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน
