| ผู้เขียน | ขรัวตาขำ |
|---|
สถานีนี่นี้…ปัจจุบัน สถานีหน้านั้น…มรณะ
ห้วงแห่งกาลเวลาในร้อยเรื่องพันเรื่อง กำลังดำเนินต่อไป แต่ก็มีหยดหนึ่งของเวลาหยุดขึ้นมาเฉยๆ
นั่นคือความชะงักงันของวัคซีนที่เข้ามาขยี้โควิด-19 ที่ไม่รู้ว่าจะมาในนามอะไร เมื่อไร จะมีคำตอบสังเขปให้ได้เมื่อใด
ตรงความชะงักงันนี่แหละ ราคาของความตายเลยพาดขวางขึ้นมา และทวีจำนวนมากขึ้น
ผู้ที่เหนื่อยหนักที่สุด คือ แพทย์ พยาบาล เจ้าหน้าที่ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานโควิด-19
ใคร อะไร ที่ไหน จะสนองคุณให้ท่านทั้งหลายเหล่านี้
หรือถึงเวลาก็ลืมๆ กันไป
วิชาการอันเป็นแม่พิมพ์หลายหลาก แพทย์ พยาบาล เป็นอีกวิชาหนึ่งที่ไทยสู้โลกได้
และสามารถหยัดอยู่สู้โลกพาลาได้ โดยไม่ค่อยเพลี่ยงพล้ำในวิชาชีพเท่าใดนัก
สมเด็จพระราชบิดาของชาวเรา เคยประกาศสัจธรรมให้รับรู้ ปฏิบัติจนทั่วกันว่า ประโยชน์คนไข้คนเจ็บจะได้รับควรเป็นที่ 1 ที่จะตามมาคือประโยชน์ของพวกเธอ
ท่านอาจารย์ หม่อมราชวงศ์ คึกฤทธิ์ ปราโมช เคยสอนแบบไม่สั่งไว้นานแล้วว่า สมเด็จพระนเรศวร ทรงพักร้อนหนเดียว
ในชีวิต คือ ไล่เรือยิงพระยาจีนจันตุ จนทะลุน่านน้ำอ่าวไทย จากนั้นก็ไม่เคยปรากฏอีกเลยว่าทรงพักร้อน
โบราณดั้งเดิมจึงสอนนักสอนหนาว่า เวลาวิกฤตต้องทำงานอย่างวิกฤต
มวยถึงเวลาชก ยังไหว้ครูไม่เลิกตามขอบเวที เพื่อนเฮกันตายห่า
หนักข้อไปกว่านี้ วิชาการอันใดที่ยิ่งใหญ่อย่างบริสุทธิ์ วิชาการนั้นๆ อะไรไปข้องด้วยก็ฉิบหาย
เช่น การแพทย์ การพยาบาล เป็นต้น
ต้องเล่นกับงานเจ็บไข้ได้ป่วยตรงๆ มีการค้ามีหัวคิวเจือปนเมื่อไร หายนะมาถึงเมื่อนั้น
วิกฤตกันทั้งโลก ดันมาแหกปากร้องร่ายรำอยู่ วงรำมะนาก็แทบลาโล
เราอยากมีวันหยุดยาวๆ
เพื่อจะได้พักผ่อนตามสมควรและตามสันดาน
จนวันนี้ วันวิกฤตมาถึง
คนจำนวนหนึ่ง ยังไม่รู้ว่า จะอยู่อย่างไรกับเวลาวิกฤต
ขรัวตาขำ
