บทบาทของเจ้าหน้าที่ “กอ.รมน.” ที่ได้รับมอบหมายให้ติดตามการ เคลื่อนไหวของ “นักการเมือง” ฝ่ายตรงข้าม อย่างที่พรรคเพื่อไทยประสบอยู่ในขณะนี้เหมือนกับเป็นการปฏิบัติหน้าที่
เพราะได้รับมอบหมายจาก “ผู้บังคับบัญชา”
ก่อนการประกาศและบังคับใช้รัฐธรรมนูญเมื่อเดือนเมษายน 2560 อาจเป็นเรื่องปรกติ
ก่อนการประกาศพระราชกฤษฎีกาว่าด้วยการเลือกตั้งส.ส.เมื่อเดือนธันวาคม 2561 อาจเป็นเรื่องปรกติ
แต่พลันที่เข้าสู่กระบวนการเลือกตั้งก็เริ่มกลายเป็น “อ-ปรกติ”
กลายเป็นสภาวะแปลกแยก กลายเป็นเหมือน “ไส้ติ่ง” ซึ่งไม่มีความจำเป็นขององคาพยพในทางการเมือง
เช่นเดียวกับการดำรงอยู่ของ 4 รัฐมนตรีและเครือข่าย
การดำรงอยู่ของ 4 รัฐมนตรี ทั้งๆที่ประกาศตนเป็นหัวหน้าพรรค เป็นรองหัวหน้าพรรค เป็นเลขาธิการพรรค เป็นโฆษกพรรค ได้กลายเป็นประเด็นทางการเมืองมาโดยตลอด
เริ่มจากการเลือกตั้งกรรมการบริหารพรรคพลังประชารัฐเมื่อเดือนพฤศจิกายน 2561
คำถามก็คือ เมื่อไรจึงจะเป็นเวลาที่เหมาะสมในการลาออก
จากเดือนพฤศจิกายน 2561 กระทั่งมาถึงเดือนมกราคม 2562 ก็ยังมีคำถามนี้อยู่
โดยที่ทั้ง 4 รัฐมนตรีก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตัดสินใจ
หากฟังจากคำอธิบายของ 4 รัฐมนตรี คล้ายกับว่าการสวมหมวก 2 ใบของท่านระหว่างตำแหน่งใน ครม.กับตำแหน่งในพรรค การเมืองถือเป็นการเสียสละอย่างใหญ่หลวง
เพราะทำให้เกิดการเสียเปรียบทางการเมืองไม่สามารถเคลื่อนไหวหาเสียงได้ 24 ชั่วโมง
แต่สังคมกลับมองสภาพของ 4 รัฐมนตรีในทางตรงกันข้าม
มองว่าไม่มีสปิริต มองว่าขาดจริยธรรมทางการเมือง
หากว่าผ่านจากเดือนมกราคมเข้าไปยังเดือนกุมภาพันธ์ และใกล้วันที่ 24 มีนาคม มากเพียงใด คำถามจะรุกเร้าและกดดัน 4 รัฐมนตรีมากเพียงนั้น
เหมือนคำถามต่อคำสั่งให้ กอ.รมน.คอยติดตามนักการเมือง ฝ่ายตรงกันข้าม
เป็นคำถามถึงหัวหน้า คสช. เป็นคำถามถึงหัวหน้ารัฐบาล
ในที่สุดเรื่องก็ถึง พล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา เข้าจนได้
