| ผู้เขียน | สถานีคิดเลขที่ 12 |
|---|
เสียงที่ควรรับฟัง
ต้องยอมรับว่ากระแสเรียกร้องขอคืนพื้นที่ป่าดอยสุเทพ ซึ่งถูกนำไปจัดสร้างโครงการบ้านพักข้าราชการตุลาการ หรือที่หลายส่วนตั้งฉายาให้ว่า “หมู่บ้านป่าแหว่ง” นั้น กำลังแผ่ขยายออกอย่างกว้างขวางและรวดเร็วเกินคาดคิดในจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งเป็นพื้นที่ต้นเรื่อง
จากกระแสแอนตี้-ต่อต้านโครงการดังกล่าวและผู้เกี่ยวข้อง/สนับสนุนในวิถีชีวิตประจำวัน รวมถึงในโซเชียลมีเดีย ผ่านสัญลักษณ์ “ริบบิ้นเขียว”
การต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ ค่อยๆ สร้างแนวร่วม จนเกิดเป็นการชุมนุม ณ ลานประตูท่าแพ ของคนจำนวนหลายพัน ซึ่งมิได้มาจากกลุ่มการเมืองค่ายใดค่ายหนึ่ง เพราะหากพิจารณารายชื่อแกนนำบางส่วน ก็จะพบว่าแต่ละคนเคยมีจุดยืนทางการเมืองที่หลากหลายแตกต่างกันไป
(และทั้งหมดก็ประกาศยืนยันในนามองค์กรเครือข่ายว่า พวกตนไม่มีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มการเมืองใด)
ที่ผ่านมา ตามความเห็นและความเชื่อของผู้คนจำนวนมากในสังคม อำนาจแห่งสถาบันตุลาการที่คอยอำนวยความยุติธรรมให้แก่ประชาชนทุกฝ่ายนั้น ย่อมมีสถานะเป็นอำนาจที่ “เป็นกลาง” และ “ศักดิ์สิทธิ์”
จึงถือเป็นปรากฏการณ์ที่น่าสนใจพึงขบคิดไม่น้อย เมื่อประชาชนผู้ออกมาทวงคืนพื้นที่ป่าจากโครงการปลูกสร้างบ้านพักตุลาการ ได้อ้างอิง/อธิบายความว่าดอยสุเทพเป็น “ภูเขา/พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์” ของเมืองเชียงใหม่-อาณาจักรล้านนา ถือเป็น “สมบัติร่วม” อันสูงค่าของชาวเมือง ซึ่งมีส่วนสานก่อขนบธรรมเนียม
จารีตประเพณีที่สืบทอดกันมายาวนานกว่า 700 ปี
ก่อนหน้าการชุมนุมใหญ่ที่ประตูท่าแพ เครือข่ายพระสงฆ์นักพัฒนาจังหวัดเชียงใหม่ก็ได้ออกมาบิณฑบาตขอคืนพื้นที่ป่าดอยสุเทพเช่นเดียวกัน
พร้อมชุดเหตุผลในแนวทางใกล้เคียงกับเหล่าฆราวาส โดยคณะสงฆ์กลุ่มนี้เห็นว่าพื้นที่ซึ่งถูกจัดสร้างเป็นบ้านพักข้าราชการตุลาการ มีประวัติศาสตร์ความเป็นมายาวนาน มีความศักดิ์สิทธิ์ เป็น “ศรี” ของเมือง
นอกจากนั้น โครงการจัดสร้างฯ ยังอาจส่งผลกระทบทางด้านสิ่งแวดล้อม เศรษฐศาสตร์ และการออกแบบเมือง
เท่ากับว่าท่ามกลางความขัดแย้งในเรื่องการจัดสร้างบ้านพักข้าราชการตุลาการบริเวณพื้นที่ป่าดอยสุเทพ “ความศักดิ์สิทธิ์” ของจารีต/ความเชื่อ/ระบบนิเวศ “ท้องถิ่น” กำลังเผชิญหน้าอย่างตึงเครียดกับ “ความศักดิ์สิทธิ์” ขององค์กรอำนวยความยุติธรรม และระบบตรรกะ-ความชอบธรรมทางข้อกฎหมาย ที่เกิดขึ้นในชั้นหลัง
หากไม่หลงเชื่อ-เหมารวมว่าผู้คัดค้านโครงการบ้านพักข้าราชการตุลาการในพื้นที่ดอยสุเทพ เป็นฝ่ายตรงข้ามทางการเมือง หรือเป็นผู้ต่อต้านอำนาจรัฐปัจจุบัน ที่ไม่น่าไว้วางใจและมีเบื้องหลังน่าเคลือบแคลงสงสัยไปเสียทั้งหมด
“เสียงคัดค้าน” เหล่านี้คือ “เสียงท้วงติง” จากประชาชน/ภาคประชาสังคมที่ควรรับฟังเป็นอย่างยิ่ง
โดยเฉพาะเมื่อศาลยุติธรรมหรือองค์กรตุลาการถือเป็นหนึ่งในสถาบันหลักของชาติ ซึ่งมีความเกี่ยวพันกับ (และต้องได้รับความเชื่อถือ-ยอมรับ-ไว้วางใจจาก) ประชาชนทุกคนอย่างลึกซึ้ง
สถาบันตุลาการและผู้มีอำนาจส่วนอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง ก็ยิ่งสมควรต้องรับฟังเสียงประชาชนในเรื่องนี้
แล้วพยายามแสวงหาทางออก “ที่ดีที่สุด” สำหรับทุกฝ่าย
ปราปต์ บุนปาน
