| ที่มา | พัชรพน |
|---|---|
| ผู้เขียน | คอลัมน์ หิวหรืออิ่มก็ยิ้มพอกัน |
เพิ่งกลับจาก “โครเอเชีย” ครับ
เมืองท่องเที่ยวซึ่งเป็นที่นิยมของชาวยุโรปมายาวนาน แต่เพิ่งมาปลุกชาวเอเชียอย่างเราๆ ให้ไปเยือน
“โครเอเชีย” เดือนพฤศจิกายน เหมือนสองโลกในประเทศเดียวกัน ทะเลเมดิเตอร์เรเนียนสวยขรึมขลังในแสงแดดหนาว ขณะที่บนยอดเขาคลุมได้หิมะหนา ขาวสะอาดเพราะเป็น “หิมะแรกฤดู”
ไปกับทัวร์แบบประหยัดครับ เน้นพาเที่ยวชมโน่นชมนี่มากกว่า จะต้องนอนหรู กินดี
รวมๆ แล้วสนุกครับ เที่ยวแบบเจาะลงไปในสถานที่ที่ควรไป แบบเก็บละเอียดเท่าที่เวลาจะอำนวย
โดยรวมแล้วสนุกครับ
ที่จะมาชวนคุยคือ “ร้านอาหาร”
ความที่ไปกับทัวร์ที่เป้าประสงค์ชัดว่า เน้นเที่ยว ไม่เน้นกิน ซึ่งความพิเศษอยู่ที่ได้สัมผัสว่าร้านอาหารที่รับคนทั่วๆ ไปเป็นแบบไหน
เริ่มกันจาก “อร่อยมั้ย”
บอกว่า “ไม่เลย” เฉยๆ มากในรสชาติ
ส่วนใหญ่เป็นอาหารแบบฝรั่ง ที่เริ่มต้นด้วยซุปหรือสลัด ต่อด้วยจานหลักเป็นปลา เป็นหมู เป็นเนื้อ แล้วแต่ร้าน หรือแล้วแต่เลือก จบด้วยของหวานแบบพื้นเมือง เป็นครีม เป็นเค้ก เป็นแผ่นแป้งไส้แยมผลไม้หรืออะไรก็ว่าไป
พอกันให้อิ่มท้องกันไปแต่ละมื้อมากกว่าที่จะสร้างความทรงจำให้ติดใจในความอร่อย
ที่แต่ละมื้อตอกย้ำให้เก็บมาคิดถึง
ทุกร้านมีเหมือนกันคือ ความเป็นระเบียบ และความสะอาด
เป็นร้านแบบพื้นเมืองก็จริง ไม่มีร้านไหนที่ให้ความรู้สึกถึงการไม่ดูแลเอาใจใส่
ที่เก็บมาคิดคือ “สภาพของร้านอาหารสะท้อนคุณภาพชีวิตของประชาชน และสะท้อนว่ารัฐเอาใจใส่กับคุณภาพชีวิตประชาชนแค่ไหน”
ได้ยินมานานแล้วว่า ร้านอาหารในแถบตะวันตก เข้มงวดกับความสะอาด และความเป็นระเบียบมาก เพราะภารกิจของรัฐบาลในประเทศเหล่านี้ให้น้ำหนักงานเรื่อง “คุ้มครองผู้บริโภคสูง” เป็นภารกิจหลัก
ควบคุมคุณภาพอาหารไม่ให้มีส่วนผสมที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพประชาชน ตรวจตราเข้มงวดร้านอาหารให้อยู่ในสุขลักษณะแบบเต็มร้อย ไม่มีผ่อนปรน
ด้วยความคิดที่ว่าอาหารเป็นเรื่องแรกๆ ของ “คุณภาพชีวิต”
ไม่ปล่อยให้มีการผลิตและบริหารแบบมักง่าย
เพราะเป็นเช่นนี้ พอเริ่มคุยเรื่องร้านอาหารในยุโรป เรื่องเล่าเกี่ยวกับการทำงานของเจ้าหน้าที่คุ้มครองผู้บริโภคจะเต็มไปด้วยสีสันที่ให้ความรู้สึกที่ในฐานะประชาชน หรือนักท่องเที่ยวที่เข้าไปใช้บริการ
เอาจริงเอาจัง และไม่มีประนีประนอม ตรวจละเอียดทั้งแต่วัสดุที่นำมาใช้ปรุง อุปกรณ์ สภาพร้าน การบริการ เครื่องอำนวยความสะอาดที่ครบถ้วน
ครับ ใช่เลย คุยไปคุยมาก็จะเวียนมาเปรียบเทียบกับร้านอาหารบ้านเรา
ร้านแบบบ้านๆ ที่ควรจะเป็นที่พึ่งพาของนักท่องเที่ยว
คงไม่ต้องบอกว่า ความคิดความเห็นต่อ ร้านอาหารบ้านๆ เมืองเราที่คุยกันนั้น
เราคุยถึงเรื่องอะไรกันบ้าง
ก็รู้ๆ กันอยู่
