คุณภาพคือความอยู่รอด : จิตสำนึกแห่งความรับผิดชอบร่วมกัน : โดย วิฑูรย์ สิมะโชคดี
ทุกวันนี้ “การมีคุณภาพชีวิตที่ดี” จะขึ้นอยู่กับ “จิตสำนึกแห่งความรับผิดชอบร่วมกัน” ของทุกคนในสังคม
เฉกเช่นเดียวกับเรื่องของความปลอดภัย คือไม่ใช่ว่าเราขับรถอย่างมีสติ ระมัดระวัง และไม่เมาแล้ว ก็ประกันได้ว่าเราจะปลอดภัยถึงบ้าน เพราะถ้าหากมีคนขับรถข้างๆ เมาหรือขาดสติ เขาก็มีโอกาสชนเรา จนเกิดอุบัติเหตุอาจถึงขั้นบาดเจ็บพิการได้
เรื่องของการสร้างเสริมสุขภาพและพลานามัย (สุขอนามัย) เพื่อป้องกันปัญหาการแพร่กระจายของไวรัส COVID-19 นั้น ก็เช่นเดียวกัน ผลลัพธ์จะดีเลวอย่างไร ไม่ใช่อยู่ที่คนใดคนหนึ่ง แต่ขึ้นอยู่กับคุณภาพของ “จิตสำนึกแห่งความรับผิดชอบร่วมกัน” ของผู้คนในสังคมนั้นๆ
แม้ว่าผู้คนจะให้ความสำคัญกับเรื่องเรื่อง “สุขภาพ” มากขึ้น แต่ทุกวันนี้ผู้คนยิ่งต้องให้ความสำคัญกับเรื่องของสุขภาพมากยิ่งขึ้นอีก เพราะกระแสของโรคติดต่อร้ายแรง COVID-19 และความต้องการที่จะมีชีวิตอยู่นานๆ บนโลกใบนี้
สถานที่ต่างๆ ที่มีผู้คนอยู่รวมกันมากๆ อาทิ ห้างสรรพสินค้า โรงแรม ศูนย์แสดงสินค้า หอประชุม รถโดยสารประจำทาง รถไฟฟ้าใต้ดิน รวมตลอดถึงโรงเรียน โรงพยาบาล ก็เริ่มมีคนบางตาลง เพราะต่างระแวดระวังการติดต่อของโรค COVID-19 มากขึ้น
ผู้คนที่ใส่หน้ากากอนามัยในวันนี้ ก็ไม่รู้สึกขัดเขินเหมือนแต่ก่อน คนที่ขี้อายหรือกลัวคนอื่นมองแบบคนป่วย ก็มีความกล้ามากขึ้น ความรู้สึกที่มองคนใส่หน้ากากแบบแปลกๆ ก็เริ่มหมดไป เพราะไปไหนๆ ก็เห็นแต่คนใส่หน้ากากจนเคยชิน
ทุกวันนี้ ในไลน์หรือในเว็บไซต์ ก็มีแต่เรื่องของการป้องกันโรคระบาด COVID-19 โดยเฉพาะข้อแนะนำที่เป็นประโยชน์จากแพทย์และเจ้าหน้าที่กระทรวงสาธารณสุข
แม้ว่า ผู้คนส่วนใหญ่ในวันนี้จะรับรู้ถึงความสำคัญของการสวมใส่หน้ากากอนามัย และการล้างมือบ่อยๆ รวมทั้งวิธีการป้องกันต่างๆ ที่ทำให้ตนเองจะได้ไม่เป็นทั้ง “ผู้รับและผู้ให้” โรคนี้แก่จากสังคม
แต่ก็ยังมีปัญหาทางปฏิบัติ อันเนื่องมาจากนิสัยและพฤติกรรมของบางคนที่ไม่จริงจังกับเรื่องของสุขภาพอนามัยและยังคงเคยชินกับ “ความมักง่าย” ต่างๆ
ผมขอยกตัวอย่าง (อาจจะไม่เกี่ยวกับ COVID-19 โดยตรง) จากเรื่องใกล้ตัวที่เราเห็นได้ทั่วไป เพราะผมประสบกับตนเองในร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง วันนั้นผมกับเพื่อนๆ ได้นั่งที่โต๊ะข้างๆ “ชั้นหรือที่พักวางจานชามและช้อนกลาง” ของร้าน เมื่อผมและเพื่อนนั่งลงพนักงานก็ฉีดน้ำยาทำความสะอาดโต๊ะอาหาร และเช็ดด้วยผ้าผืนเล็กๆ ที่ดูไม่สะอาดเลย เมื่อพนักงานเช็ดเสร็จแล้วก็วางผ้าผืนนั้นบนชั้นวางของ (ผมต้องเอากระดาษทิชชูเช็ดตามอีกครั้งหนึ่ง) แล้วหยิบจานเปล่าพร้อมช้อนวางบนโต๊ะอาหารให้ลูกค้าทันที โดยไม่ได้ล้างมือหรือเช็ดมือก่อนแต่อย่างใด ต่อมา พนักงานอีกคนหนึ่งถือถังขยะมาแล้ววางข้างชั้นวางของ แล้วหยิบแก้วน้ำไปเสิร์ฟโต๊ะข้างๆ เลย ผมได้แต่นั่งทำตาปริบๆ แต่เพื่อนๆ ผมเหมือนกับไม่รู้สึกอะไรเลย
ดังนั้น สิ่งที่สำคัญที่สุดของการอยู่ร่วมกันของทุกคนในวันนี้ก็คือ “จิตสำนึกแห่งความรับผิดชอบร่วมกันที่มีต่อสังคม” ด้วยการดูแลตัวเองไม่ให้เป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ COVID-19 รวมทั้งเรื่องอื่นๆ ด้วย
เพราะ “จิตสำนึก” ที่ว่านี้ถือเป็น “หน้าที่และความรับผิดชอบ” ของเราทุกคน ครับผม !
เกาะติดทุกสถานการณ์จาก Line@matichon ได้ที่นี่
