พลันที่พรรครวมไทยสร้างชาติประกาศ “ความสำเร็จ”ในการทำข้อตกลงระหว่างพรรครวมไทยสร้างชาติกับพรรคเพื่อไทยในการจัดตั้ง “รัฐบาลพิเศษ”
สายตามองไปยัง 2 คนอย่างมิได้นัดหมาย
1 ย่อมเป็น ภูมิธรรม เวชยชัย รองหัวหน้าพรรคเพื่อไทย 1 ย่อมเป็น จตุพร พรหมพันธุ์ คอมเมนเตเตอร์การเมือง
ทำไมต้องเป็น ภูมิธรรม เวชยชัย
คำตอบ 1 อยู่ที่บทบาทในการเป็น “สะพานเชื่อม” ขณะเดียวกัน 1 อยู่ที่บทบาทในการเป็นเจ้าของวลีหรู “รัฐบาลพิเศษ”
ทำไมต้องมี จตุพร พรหมพันธุ์ รวมอยู่ด้วย
คำตอบ 1 อยู่ที่เป้าหมายในการเป็น “คอมเมนเตเตอร์” ของเขาอยู่ที่จังหวะก้าวทางการเมืองของพรรคเพื่อไทย
เนื่องจากเคยเป็น “คน” ของพรรคเพื่อไทยมาก่อน
ต้องยอมรับว่า แรกที่ จตุพร พรหมพันธุ์ ออกมาวิพากษ์แต่ละจังหวะก้าวของพรรคเพื่อไทย สังคมมี “คำถาม”
มองเห็นจุด “ต่าง” เมื่อเทียบกับ ณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ
มองเห็นและกังขาใน “วาระ” ของ จตุพร พรหมพันธุ์ ว่าเป็นปฏิบัติการเพื่อประโยชน์ในทางการเมืองใด
มี “ข่าวลือ” มากมาย ตามด้วย “จำนวนเงิน” ก้อนโต
เมื่อเทียบกับบทบาทของ ณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ ในสถานะแห่ง “ผู้อำนวยการ” ครอบครัวเพื่อไทย ยิ่งกลายเป็นคำถาม
เพราะทำงานเคียงข้างกับ “หัวหน้าครอบครัว”
กระนั้น จุดหนึ่งซึ่งช่วยให้ภาพของ จตุพร พรหมพันธุ์ เริ่มดีขึ้นและได้รับความเชื่อถือมากขึ้นนั่นก็คือ บทสรุปตรงกับความเป็นจริง
ยิ่ง “เพื่อไทย” ปฏิบัติ เครดิตยิ่งเป็นของ จตุพร พรหมพันธุ์
ต้องยอมรับว่า ประสบการณ์และความรอบรู้ของ จตุพร พรหมพันธุ์ ต่อพรรคไทยรักไทย ต่อพรรคพลังประชาชน ต่อพรรคเพื่อไทย
มีความอุดมสมบูรณ์ ถูกต้องครบถ้วน
ไม่ว่าเมื่อมองไประดับ “หัวแถว”ไม่ว่าเมื่อมองแต่ละก้าวย่างของบรรดา “ลูกแหล่งตีนมือ” ในทางการเมือง
เนื่องจาก จตุพร พรหมพันธุ์ เคย “ผ่าน” ประสบการณ์เช่นนี้มาแล้ว
บทบาทของ จตุพร พรหมพันธุ์ ดำรงอยู่ในลักษณะที่เขาเรียกขานอย่างรวบรัดว่าเป็นบทบาทในลักษณะถึงขั้น “ขายชีวิต” ให้
มีทั้งเรื่อง “น่ายินดี” มีทั้งเรื่อง “น่าเสียใจ”
นี่เป็นเรื่องที่ ภูมิธรรม เวชยชัย รับรู้ นี่เป็นเรื่องที่ ณัฐวุฒิ ใสยเกื้อ ก็เคยร่วมอยู่ในความรับรู้ตั้งแต่ต้นจนจบ
บทสรุป จตุพร พรหมพันธุ์ จึงทรงความหมาย
การประเมินคนคนหนึ่งจึงมิได้เป็นการประเมินในลักษณะอันเป็นการตัดตอน แยกออกเป็นท่อนๆ หากแต่ต้องมองเห็น “กระบวนการ”
กระบวนการ ภูมิธรรม เวชยชัย กระบวนการ จตุพร พรหมพันธุ์
น่ายินดีที่บนเส้นทางสายนี้มิได้ยึดแต่เพียง “คำพูด” ตรงกันข้าม ได้ยึดถือ“การกระทำ” มาเป็นปัจจัยชี้ขาด
ท่าน “พูด” คนจะฟัง ท่าน “ทำ”อย่างที่พูด คนจะเชื่อ
