ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ | หนุ่มเมืองจันท์
ต้องยอมรับเลยว่าซีรีส์ “สงคราม ส่งด่วน” ทาง Netflix กลายเป็นกระแสฟีเวอร์ไปแล้วในวันนี้
ในฟีดของผมเต็มไปด้วยเรื่องนี้
ขนาดผมเขียนซีรีส์เรื่องนี้แบบเบาๆ ยังมีคนดูหลายแสนคน
“ป๋าเต็ด” มีคลิปสัมภาษณ์ “ไอซ์ซึ” พระเอกเรื่องการหัดพูดภาษาจีนในเรื่อง
จากจำนวนคนดูปกติธรรมดา พุ่งขึ้นถึงระดับ 2 ล้านวิว
คลิปเก่าสัมภาษณ์ “คมสันต์ แซ่ลี” ต้นเรื่องของหนังเรื่องนี้ก็มีคนเข้าไปดูเป็นหลักแสน หลักล้าน
ขนาดคลิปที่ผมเคยสัมภาษณ์เขาในงานสัมมนาของ “ประชาชาติธุรกิจ” ยังมีคนเข้าไปดูเกือบ 8 แสนคน
ตอนนี้น่าจะเพิ่มมากกว่านี้
ไม่แปลกที่ตอนนี้เจอคนรู้จักคุ้นเคยเมื่อไร ผมจะโดนอำเรื่องซีรีส์ “สงคราม ส่งด่วน” อยู่เลยครับ
ในฐานะดาราค่าตัวแพงที่สุด
เมื่อเทียบกับเวลาบนหน้าจอ
แต่ที่น่าขำก็คือน้องกลุ่มที่ทักเรื่องนี้ ทุกคนคุ้นเคยกับผมดี
และก็ดูซีรีส์เรื่องนี้ทุกคน
แต่ปรากฏว่าแบ่งเป็น 2 กลุ่ม
กลุ่มแรก คือ กลุ่มที่รู้ว่าผมเล่นซีรีส์เรื่องนี้
กับกลุ่มที่สอง คือ คนที่ไม่รู้ว่าผมได้ปรากฏตัวบนจอ “สงคราม ส่งด่วน” ที่เขาดูมาแล้วด้วย
คาดว่าตอนนั้นเขาคงก้มดูมือถือ หรือกะพริบตา
ทำให้ไม่ได้เห็น 15 วินาทีที่สั่นสะเทือนไปทั้งวงการบันเทิง
3 วินาทีด้านข้าง
3 วินาทีหน้าตรง
และ 9 วินาทีที่เห็นใบหู
555
มีน้องคนหนึ่งตั้งข้อสังเกตว่าทำไมเครดิตนักแสดงหลังจบตอน ชื่อของผมจึงอยู่ในช่วงต้นๆ ประมาณสไลด์ที่ 4 หรือ 5
ทั้งที่เป็นตัวประกอบที่ปรากฏภาพบนจอแค่ 15 วินาที
ครับ ผมก็สงสัยเหมือนกัน
ในสไลด์หน้านั้น มีชื่อคนอยู่ 4 คน
-แหม่ม MALLY. เข็มอัปสร สิริสุขะ
-พิธีกรรายการธุรกิจ สรกล อดุลยานนท์
-เสี่ยเดช อภิชาติ พรมรักษา
-คนไลฟ์ขายของ ธงชัย ทองกันทม
ทุกคนเป็นตัวประกอบที่เด่นมาก
ถ้าลำดับความสำคัญแล้ว ผมไม่ควรอยู่หน้านี้
ควรอยู่หน้าท้ายๆ มากกว่า
ผมไม่เคยถาม “พี่เก้ง” จิระ มะลิกุล ที่ชวนผมไปเล่น
แต่คาดว่าคงเป็นความเมตตาของ “พี่เก้ง”
เขาเคยเห็นความผิดพลาดครั้งหนึ่งในชีวิตของผม
เรื่อง End Credit
หลายคนคงไม่รู้ว่าหนังที่นำประวัตินักธุรกิจมาเป็นแรงบันดาลใจของ GDH
“สงคราม ส่งด่วน” ไม่ใช่เรื่องแรก
เรื่องแรก คือ “วัยรุ่นพันล้าน” ครับ
ทำจากประวัติของ “ต๊อบ” เถ้าแก่น้อย
และผมบังเอิญมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย
“สงคราม ส่งด่วน” เป็นตัวประกอบ 15 วิ
ส่วน “วัยรุ่นพันล้าน” ผมมีส่วนตั้งแต่เริ่มต้นเลยครับ
และกลายเป็นเรื่อง “ความผิดพลาด”
ที่ “พี่เก้ง” มาช่วยผมในครั้งนี้
ครั้งนั้น “พี่เก้ง” คิดจะทำหนังประวัตินักธุรกิจรุ่นใหม่
เขาสนใจเรื่องราวของ “ต๊อบ เถ้าแก่น้อย”
อิทธิพัทธ์ พีระเดชาพันธ์
ผมคุ้นเคยกับ “ต๊อบ” มาตั้งแต่ช่วงที่เขาเริ่มต้นทำสาหร่ายทอดกรอบ
เคยเขี่ยขากันมาแล้ว
ฟังดูแปลกๆ ใช่ไหมครับ 55
“ต๊อบ” เคยมาออกรายการ “มุมใหม่ไทยแลนด์” ที่ผมเป็นพิธีกร
เป็นรายการสด
น่าจะเป็นรายการสัมภาษณ์ทางโทรทัศน์ครั้งแรกของเขา
จำได้ว่ามีพี่น้องมาให้กำลังใจหลายคนเลย
รายการจะแบ่งเป็น 3 ช่วง
ระหว่างที่สัมภาษณ์ทีมงานจะยกป้ายบอกเวลาว่าเหลือกี่นาทีต้องตัดจบ เข้าโฆษณา
ป้ายนั้นจะอยู่ในมุมที่ผมเห็น
“ต๊อบ” ไม่เห็น
ดังนั้น ถ้าเขาพูดอยู่ “ต๊อบ” จะไม่รู้เลยว่าต้องรีบสรุปจบ เพื่อพักเบรก
วิธีการให้สัญญาณแบบอะนาล็อกของผม ก็คือ บอก “ต๊อบ” ว่าถ้าผมเขี่ยขาเขาเมื่อไร ให้รู้ว่าจะต้องพักเบรก
ให้รีบสรุปจบ
กลายเป็นมุขที่เอามาอำกันได้ทุกครั้งที่เจอกัน
“พี่เก้ง” เคยเห็นผมเขียนเรื่องราวและเคยสัมภาษณ์ “ต๊อบ” ทางรายการโทรทัศน์
เขาอยากให้ผมช่วยนัดสัมภาษณ์ประวัติ “ต๊อบ” ยาวๆ
เพื่อนำไปพิจารณาว่าจะทำเป็นหนังได้หรือไม่
“พี่เก้ง” ไม่อยากนัดคุยเลย เพราะถ้าคุยแล้วเรื่องราวไม่ถึงขั้นที่ทำหนังได้ จะเสียความรู้สึกทั้ง 2 ฝ่าย
ผมก็บอก “ต๊อบ” ตรงๆ ก่อนจะสัมภาษณ์แบบยาวเหยียด
ถอดเทปเสร็จก็ส่งให้ “พี่เก้ง”
เขาเอาไปอ่านพักใหญ่ก่อนตัดสินใจว่าจะทำเป็นหนัง
“พี่เก้ง” ถามเรื่องค่าใช้จ่ายในการสัมภาษณ์และถอดเทป
ผมไม่เอา
เพราะการได้สัมภาษณ์ยาวๆ นักธุรกิจหนุ่มอย่าง “ต๊อบ” แบบนี้ก็ถือว่าเต็มอิ่มแล้ว
มีความสุข
“พี่เก้ง” ไม่ยอม
ผมเลยมีข้อเสนอใหม่
คิดแบบสนุกๆ
“ผมขอแบบนี้ได้ไหมครับ คือ ถ้าทำเป็นหนังเมื่อไร ตอนหนังจบผมขอแค่มีชื่อเป็นคนสุดท้าย …ขอบคุณหนุ่มเมืองจันท์”
“พี่เก้ง” ยอม
แต่เสนอไอเดียว่าต้นฉบับการสัมภาษณ์ครั้งนี้น่าทำเป็นพ็อกเก็ตบุ๊ก
ตอนแรกผมปฏิเสธ เพราะขี้เกียจลงมาเขียนใหม่
“พี่เก้ง” บอกว่าบทสัมภาษณ์ดีอยู่แล้ว แค่ปรับนิดเดียวก็เป็นเล่มได้
ผมเชื่อ “พี่เก้ง”
สุดท้ายเมื่อลงมือทำจริง สัญชาตญาณนักเขียนก็ไม่ยอมปล่อยงานออกไปง่ายๆ
ผมเลยเขียนใหม่ทั้งเล่ม กับ “เช” เชตวัน เตือประโคน น้องนักข่าวที่ “มติชน”
ปัจจุบันเป็น ส.ส.ปทุมธานี พรรคประชาชน
นี่คือ ที่มาของหนังสือ “เถ้าแก่น้อย ต๊อบ STORY”
พอหนัง “วัยรุ่นพันล้าน” ออกฉายในช่วงน้ำท่วมใหญ่ กทม. ปี 2554
ผมเข้าไปดูในโรงตั้งแต่รอบแรกๆ
อยากเห็นชื่อตัวเองในหนัง
พอหนังจบปั๊บ End Credit ก็ขึ้นมาเรื่อยๆ
คนก็เริ่มลุกขึ้น ทยอยเดินออกจากโรง
จนมาถึงชื่อสุดท้าย
“ขอขอบคุณ หนุ่มเมืองจันท์”
“พี่เก้ง” ทำตามคำสัญญาจริงๆ
แต่ตอนนั้นในโรงเหลือผมอยู่คนเดียว
และคาดว่ารอบอื่นๆ
คงไม่มีใครเหลืออยู่เลย
