| ผู้เขียน | คอลัมน์ สุจิตต์ วงษ์เทศ |
|---|
ถ้าเอาคนอุษาคเนย์ของแต่ละประเทศทุกวันนี้มายืนปนกัน โดยแก้ผ้าและห้ามพูด จะแยกไม่ออกบอกไม่ได้ว่าใครเป็นคนชาติไหน? ประเทศไหน?
เพราะล้วนเป็นคนจําพวกเดียวกัน มีบรรพชนร่วมกัน
คนไทยเป็นลูกผสมนานาชาติพันธุ์ร้อยพ่อพันแม่ จึงมีบรรพชนร่วมและวัฒนธรรมร่วมกับคนอุษาคเนย์หลายพันปีมาแล้ว มีคําอธิบายเพิ่มเติมดังนี้
- ประเทศไทยมีความเป็นมาตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์ (หรือยุคหิน) ทั้งของผู้คนและดินแดน เป็นส่วนหนึ่งของสุวรรณภูมิในอุษาคเนย์อย่างแยกออกจากกันมิได้ จึงมีบรรพชนร่วมกัน
- ไทยมีคาบสมุทรอยู่เกือบกึ่งกลางภูมิภาคอุษาคเนย์ เป็นจุดนัดพบทางการค้าและสงครามของคนนานาชาติพันธุ์จากตะวันตก-ตะวันออก
นอกจากนั้นแต่ละรัฐมีพื้นที่มาก มีคนน้อย ต่างต้องการผู้คนเพิ่มเติม เพื่อผลิตอาหารและกิจกรรมอื่นๆ ทําให้มีประเพณีกวาดต้อนโยกย้ายถ่ายเทผู้คนสม่ำเสมอเข้าสู่ระบบเกณฑ์แรงงาน ยิ่งทําให้ต้องผสมผสานมากขึ้นกับนานาชาติพันธุ์ร้อยพ่อพันแม่
3.คนพื้นเมืองดั้งเดิมของอุษาคเนย์ เป็นบรรดาคนซึ่งอยู่ที่นี่ บริเวณประเทศไทยปัจจุบัน อาจพูดตระกูลภาษาต่างๆ ได้แก่ มอญ-เขมร, ชวา-มลายู, ทิเบต-พม่า, ม้ง-เมี่ยน ฯลฯ แต่นานไปเมื่อมีความเปลี่ยนแปลงต่างๆ จนต้องตกอยู่ในอํานาจของภาษาและวัฒนธรรมไต-ไท ต่อจากนั้นบางกลุ่มทยอยกลายตัวเองเป็นคนไทย
ที่นี่มีแต่คนพื้นเมือง
เมื่อผมเขียนหนังสือชื่อ คนไทยอยู่ที่นี่ พิมพ์ครั้งแรก พ.ศ. 2529 มีนักวิชาการทั้งไทยและต่างประเทศจำนวนไม่น้อย พากันทักท้วงถกเถียงตั้งแต่ตอนนั้น โดยพากันล้อเลียนอย่างถ้อยทีถ้อยอาศัย ว่า “ที่นี่มีคนพื้นเมือง” หรือ “คนพื้นเมืองอยู่ที่นี่ต่างหากล่ะ” เช่น ลัวะ, ละว้า, กะหร่าง, กะเหรี่ยง, ข่า, ขมุ เป็นต้น
ตรงนี้สำคัญมาก เพราะคนไทยและความเป็นไทยมีรากฐานจากคนพื้นเมืองทุกกลุ่มเหล่าทุกเผ่าพันธุ์ ผมยืนยันตั้งแต่ครั้งโน้นว่าคนพื้นเมืองเกือบทุกชาติพันธุ์ตั้งหลักแหล่งอยู่ร่วมกัน แล้วโยกย้ายไปมาทุกทิศทาง โดยไม่ “อพยพแบบถอนรากถอนโคน” ตามที่มีในประวัติศาสตร์แห่งชาติของไทย
ต่อมาตั้งแต่ราวหลัง พ.ศ. 1500-1700 ด้วยอำนาจทางการเมืองของวัฒนธรรมและภาษาไต-ไท จากดินแดนภายในของภาคพื้นทวีปอุษาคเนย์ ทำให้คนพื้นเมืองดั้งเดิมพูดภาษาไต-ไท แล้วกลายตนเองเป็นคนไทย (ตรงนี้ผมได้แนวคิดอธิบายจากงานวิชาการเล่มสำคัญของ อ.นิธิ เอียวศรีวงศ์ เรื่องความไม่ไทย ของคนไทย)
